Μια έγκυος 27χρονη γυναίκα που νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση στην Εντατική, από λοίμωξη COVID-19, έγινε καλά και ξυπνώντας αντίκρισε το υγιές κοριτσάκι της. Αυτή είναι η ιστορία της!

Όσο και αν τα τηλεοπτικά σενάρια αγωνίζονται να προβάλλουν ως φυσιολογική και να πανηγυρίσουν την έκτρωση, η ζωντανή πραγματικότητα, όπως παρουσιάζεται ακόμη και μέσα από ένα Reality Show, δείχνει όλη την αλήθεια: η έκτρωση πονάει τις γυναίκες.

Πολλές φορές κάνουμε εικασίες για το μωρό που θα γεννηθεί με κάποια φυσική αδυναμία και θέτουμε ερωτήματα: «Τί ζωή θα έχει; Θα βασανίζεται για πάντα με το πρόβλημά του». Και από «φιλανθρωπία» θανατώνουμε το πλάσμα Θεού.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού (02. 04. 2020), ο διεθνούς φήμης μπασκετμπολίστας Ντομινίκ Ουίλκινς μίλησε για τις δύο κόρες του και θέλησε να υπενθυμίσει πως ο αποκλεισμός και η απόρριψη των παιδιών με ειδικές ανάγκες από τις ίδιες τις οικογένειές τους, αλλά και την κοινωνία πρέπει να σταματήσει. Η ζωή του κάθε παιδιού έχει ανεκτίμητη αξία, άσχετα με τα ενδεχόμενα ζητήματα υγείας που τη συνοδεύουν.

Η «Επιστήμη» προσφέρει πολλές μεθόδους για να φονεύεται το μικρό αγέννητο μωρό, είτε χειρουργικά, είτε φαρμακευτικά (ορμονική αντισύλληψη, χάπι επόμενης μέρας, εκτρωτικά χάπια), με συνδυασμούς ορμονικούς και μηχανικούς (ενδομήτρια σπειράματα), στην Εξωσωματική κτλπ. Δεν έχει σημασία το μέγεθος ή η ηλικία, αλλά το αποτέλεσμα. Το παιδί με όλους τους τρόπους θανατώνεται, ενώ η μητέρα και οι λοιποί συνεργοί έχουν τη δική τους ευθύνη και συνέπειες οποιαδήποτε μέθοδος και αν χρησιμοποιηθεί.

Αποτελεί η έκτρωση έκφραση ενός προνομίου ή τη μεγαλύτερη προσβολή της αξιοπρέπειας και της ψυχοσωματικής υγείας της γυναίκας;

Ένα ζευγάρι στο Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής είχε να πάρει μια τεράστια απόφαση στην ιδιαίτερα απίθανη κατάσταση (πιθανότητα μία στο εκατομμύριο!) που είχε να αντιμετωπίσει.

H ιστορία της Τρου δημοσιεύθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 2016.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών που εργάζομαι ως οικογενειακός γιατρός, έφερα στο κόσμο εκατοντάδες μωρά. Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει για μένα τίποτα στον κόσμο που να συγκρίνεται με το να βλέπεις μια μητέρα που αγκαλιάζει το νεογέννητο μωρό της μετά το τοκετό. Αλλά και οι  ώρες που ακολουθούν την άφιξη του μωρού είναι εξίσου πολύτιμες. Με τις φωτογραφίες, τα αποτυπώματα από τις μικρούτσικες πατούσες, το παιδί να  περνάει στις αγκαλιές, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από τον ερχομό ενός βρέφους στο κόσμο. Είμαι προνομιούχος, γιατί έχω υπάρξει  μάρτυρας και έπαιξα έναν ευεργετικό ρόλο σε πολλές τέτοιες στιγμές.