Σε ένα βίντεο που κόβει την ανάσα, το οποίο δημοσιεύτηκε από την ιστοσελίδα «Δημιουργηθήκαμε Ίσοι» (Created Equal), η Αμάντα, η μητέρα δύο αγοριών που γεννήθηκαν πρόωρα, του Έμερυ και του Έλιοτ, μπορεί να ακουστεί να ικετεύει για τις ζωές των δύο γιών της. Τον Ιούνιο του έτους 2017, η Αμάντα είχε μια  αιμορραγία, για την οποία  επισκέφθηκε το Νοσοκομείο Μεθοδιστών «Ρίβερσαιντ», στο Κολόμπους, Οχάιο, και ενώ εβρίσκετο στις 22 εβδομάδες και 2 ημέρες κύησης. Το ιατρικό προσωπικό την πληροφόρησε ότι αν τα μωρά της γεννιόνταν πριν τις 22 εβδομάδες και 5 ημέρες κύησης, δεν επρόκειτο να προβούν σε ενέργειες για την ανάνηψή τους. Τρεις ημέρες αργότερα, ακριβώς στις 22 εβδομάδες και 5 ημέρες κύησης, η Αμάντα γέννησε τον Έμερυ και τον Έλιοτ, και παρά το γεγονός ότι τα αγόρια κινούνταν, ανέπνεαν και έκλαιγαν, οι ιατροί αρνήθηκαν να τα βοηθήσουν.

«Παρακάλεσα τις νοσοκόμες και το ιατρικό προσωπικό να με βοηθήσουν, να σώσουμε τα μωρά», δήλωσε η Αμάντα. «Μου ειπώθηκε ότι δεν ήταν δυνατόν να επιβιώσουν. Ρώτησα επανειλημμένως αν τουλάχιστον, αφού γεννιόνταν τα μωρά, θα  τα αξιολογούσαν,  ώστε να υπολογίσουν την πιθανότητα επιβίωσης. Με ενημέρωσαν ότι η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Νεογνών δεν θα εκτιμούσε τα δίδυμα, και ότι πιθανότατα τα μωρά απλώς θα γεννιόνταν ή θα ανέπνεαν για λίγες στιγμές».

Ο Έμερυ γεννήθηκε πρώτος. Κανένας από τους ιατρούς δεν ήταν παρών κατά τη γέννησή του, και παρά το γεγονός ότι ένας νεογνολόγος παρουσιάστηκε σύντομα, το μόνο που έκανε ήταν να τυλίξει σε μια κουβέρτα τον Έμερυ και να τον τοποθετήσει κάτω από μια λάμπα θερμοκοιτίδας.

«Παιδιά, θα τον σώσετε, έτσι δεν είναι;» ρωτά η Αμάντα στο βίντεο που κόβει την ανάσα. «Ορκιστείτε μου ότι πρόκειται να τον σώσετε».

Για 45 ολόκληρα λεπτά ο Έμερυ, κινούταν, ανέπνεε και έζησε έξω από την μήτρα, πριν πεθάνει.

Δύο ώρες περίπου αργότερα, γεννήθηκε ο Έλιοτ. Ήταν μεγαλύτερος από τον Έμερυ και έζησε περισσότερες από δύο ώρες έξω από την κοιλιά της μητέρας του, αναπνέοντας, κινούμενος και κλαίγοντας. Παρόλα αυτά το ιατρικό προσωπικό δεν έκανε απολύτως τίποτε για να τον βοηθήσει.

Η Αμάντα μπορεί να ακουστεί στο βίντεο, να κλαίει, κρατώντας το μωρό και να λέει: «Η μαμά προσπάθησε, η μαμά προσπάθησε»!

Μία μελέτη στο έγκυρο Ιατρικό Περιοδικό «New England Journal of Medicine», τεκμηριώνει ότι τα πρόωρα μωρά που γεννιούνται στις 22 εβδομάδες κύησης, είναι πολύ περισσότερο πιθανό να επιβιώσουν, με ιατρική παρέμβαση, από ότι πιστεύαμε παλαιότερα. Στην πραγματικότητα, μωρά όπως ο Έμερυ και ο Έλιοτ, διαρκώς καταφέρνουν όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να εξελιχθούν με πολύ ομαλό τρόπο έξω από την το προστατευμένο περιβάλλον της μήτρας. Μωρά που έχουν γεννηθεί ακόμα πιο νωρίς από αυτά τα δίδυμα κατάφεραν να επιβιώσουν, όταν ιατροί ενδιαφέρθηκαν στοιχειωδώς και  μπήκαν στον κόπο  να τα βοηθήσουν.

Το μωρό Μπένσον γεννήθηκε στις 22 εβδομάδες και 5 ημέρες.

Η Αιμίλια Τέυλορ γεννήθηκε και επιβίωσε μόλις στις 21 εβδομάδες και έξι ημέρες κύησης. Η Φριέντα Μάνγκολντ επιβίωσε έχοντας γεννηθεί στις 21 εβδομάδες και πέντε ημέρες, μία ολόκληρη εβδομάδα πριν την τον Έμερυ και τον Έλιοτ. Το μικρό κοριτσάκι της Κέρτνεϋ Στένσραντ, γεννήθηκε στις 21 εβδομάδες και τέσσερις ημέρες κύησης. Είναι πλέον τριών ετών, όλο ζωντάνια, επειδή ο γιατρός αποδέχθηκε τις ικεσίες της μητέρας και πήρε την απόφαση να βοηθήσει το μικροσκοπικό κοριτσάκι.

  Η ανάπτυξη του μωρού ανά εβδομάδα

Αφού τα αγόρια της είχαν πεθάνει, η Αμάντα έφυγε από το νοσοκομείο, έχοντας παραλάβει τον ιατρικό φάκελο που περιέγραφε τον τοκετό ως περίπτωση θνησιγένειας, με άλλα λόγια ότι τα μωρά γεννήθηκαν νεκρά. Παρά το γεγονός ότι τα αγόρια της είχαν γεννηθεί ζωντανά και ανέπνεαν μόνα τους, το νοσοκομείο αρνήθηκε να το επιβεβαιώσει.

Η Αμάντα υπέβαλε αναφορά παραπόνων στο Νοσοκομείο Μεθοδιστών του Ρίβερσαιντ. Αλλά η απάντησή του ήταν ότι θεωρούσε το ζήτημα λήξαν. Στη συνέχεια υπέβαλε επισήμως καταγγελία στο Υπηρεσία Υγείας του Οχάιο, και ελπίζει ότι και άλλοι θα υποστηρίξουν την προσπάθειά της, επικοινωνώντας με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του Νοσοκομείου, κ. Ντέιβιντ Μπλομ.

Ο Έμερυ και ο Έλιοτ δεν είναι τα μόνα μωρά που πέθαναν, επειδή οι ιατροί αρνήθηκαν να τα βοηθήσουν. Πέρυσι στο Ηνωμένο Βασίλειο, η μικρή Ότομν πέθανε έχοντας γεννηθεί πρόωρα στις 22 εβδομάδες και έξι ημέρες. Άντεξε για σχεδόν 2 ώρες έξω από την μήτρα, και παρά το γεγονός ότι ανέπνεε και κουνούσε τα χέρια και τα πόδια της, οι ιατροί δεν έκαναν το παραμικρό για να την βοηθήσουν.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία που να ευσταθεί, ως το προς το λόγο για τον οποίο οι ιατροί στο Νοσοκομείο Μεθοδιστών «Ρίβερσαιντ» αρνήθηκαν την παροχή ιατρικής βοήθειας στον Έμερυ και στον Έλιοτ. Είχαν προηγουμένως δηλώσει ότι θα συνέτρεχαν τα αγόρια, εφόσον γεννιόντουσαν από τις 22 εβδομάδες και 5 ημέρες κύησης και μετά, αλλά όταν ήρθε η ώρα, εξακολούθησαν να αρνούνται τη συνδρομή τους και να σώσουν τις ζωές των αγοριών. Η Αμάντα υποχρεώθηκε να βλέπει τα μωρά της να πεθαίνουν και θα αναγκαστεί τώρα να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της, με το παράπονο: «Τί θα γινόταν άραγε αν τα είχαν βοηθήσει οι ιατροί;».

Πηγή: Live Action

Το βιβλίο της Άμπυ Τζόνσον (Abby Johnson), με τίτλο: «Οι Τοίχοι μιλούν: Τέως υπάλληλοι κλινικών εκτρώσεων διηγούνται τις ιστορίες τους», συγκεντρώνει μαρτυρίες από «πρώτο χέρι», από υπαλλήλους που εργάζονταν σε κλινικές εκτρώσεων. Οι ιστορίες ποικίλλουν στη θεματολογία τους, αλλά κάθε μία από αυτές είναι μία ανάμνηση από υπαλλήλους των εκτρώσεων, που δεν μπόρεσε να τις αποχωριστεί ακόμα και όταν έφυγε.

Ο Οκτώβριος έχει διεθνώς καθιερωθεί ως ο μήνας Ευαισθητοποίησης για το Σύνδρομο Down. Κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου γιορτάζουν οι συνάνθρωποί μας με σύνδρομο Down και ενημερωνόμαστε όλοι για τις ικανότητες και τα επιτεύγματά τους. Δεν πρόκειται για τον εορτασμό των αναπηριών, αλλά για τον εορτασμό των ικανοτήτων τους. Έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν για το πώς είναι να έχει κάποιος σύνδρομο Down και να μάθουμε την πραγματική ιστορία των ανθρώπων αυτών.

Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας συντάχθηκε από συνεργάτη μας ιατρό το παρακάτω άρθρο.

«Αφήστε με να ζήσω!»

Μιά από τις παθήσεις για τις οποίες γίνεται συχνότερα έκτρωση στις μέρες μας είναι το σύνδρομο Down ή τρισωμία 21.

Τα παιδιά με σύνδρομο Down απορρίπτονται ως ανεπιθύμητα σε όλες τις εγκαταστάσεις της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (εξωσωματικής), οδηγούνται δε συχνά σε έκτρωση όταν διαπιστωθεί η κατάσταση αυτή κατά τη διάρκεια της κύησης.

Ας δούμε όμως από επιστημονικής πλευράς το τί ακριβώς σημαίνει σύνδρομο Down ή τρισωμία 21.

Το σύνδρομο Down παρουσιάζεται όταν ένα μωρό έχει ένα ολόκληρο ή μέρος επιπλέον του χρωμοσώματος 21. Αυτό το πρόσθετο γενετικό υλικό αλλάζει την πορεία της ανάπτυξής του και προκαλεί τα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με το σύνδρομο Down.

Υπάρχουν τρεις τύποι συνδρόμου Down: 1) η τρισωμία 21 (nondisjunction), που αντιπροσωπεύει το 95% των περιπτώσεων, 2) η μετατόπιση, που αντιπροσωπεύει περίπου το 4%, και 3) ο μωσαϊκισμός, ο οποίος είναι περίπου το 1% των περιπτώσεων.

Το σύνδρομο Down είναι η συχνότερα εμφανιζόμενη χρωμοσωμική διαταραχή. Περίπου 1 στα 700 μωρά στις Ηνωμένες Πολιτείες γεννιέται με σύνδρομο Down - περίπου 6.000 κάθε χρόνο.

Εμφανίζεται σε άτομα όλων των φυλών και οικονομικών επιπέδων

Η συχνότητα εμφάνισης των παιδιών με σύνδρομο Down αυξάνεται με την ηλικία της μητέρας. Ωστόσο, λόγω του υψηλότερου ποσοστού γονιμότητας στις νεότερες γυναίκες, το 80% των παιδιών με σύνδρομο Down γεννιούνται σε γυναίκες κάτω των 35 ετών

Τα άτομα με σύνδρομο Down έχουν αυξημένο κίνδυνο για ορισμένες παθολογικές καταστάσεις, όπως συγγενή καρδιακές ανωμαλίες, αναπνευστικά προβλήματα και προβλήματα ακοής, ν. Alzheimer, λευχαιμία παιδικής ηλικίας και παθήσεις θυρεοειδούς. Πολλές από αυτές τις παθήσεις είναι πλέον θεραπεύσιμες, έτσι οι περισσότεροι άνθρωποι με σύνδρομο Down μπορούν τώρα πλέον να ζήσουν μια ζωή φυσιολογική.

Μερικά από τα κοινά φυσικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου Down είναι: ο ελαττωμένος μυϊκός τόνος, το χαμηλό ανάστημα, η κλίση προς τα πάνω στα μάτια και μια ενιαία βαθιά πτυχή στο κέντρο της παλάμης. Κάθε άτομο με σύνδρομο Down είναι ένα μοναδικό άτομο και μπορεί να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά σε διαφορετικούς βαθμούς ή και καθόλου.

Το προσδόκιμο ζωής για τα άτομα με σύνδρομο Down έχει αυξηθεί θεματικά τις τελευταίες δεκαετίες – από 25 ετών το 1983 σε 60 ετών σήμερα.

Τα άτομα με σύνδρομο Down παρακολουθούν το σχολείο, εργάζονται, συμμετέχουν σε αποφάσεις που τους επηρεάζουν, έχουν προσωπικές σχέσεις, ψηφίζουν και συμβάλλουν στην κοινωνία με πολλούς και υπέροχους τρόπους.

Όλοι οι άνθρωποι με σύνδρομο Down εμφανίζουν έκπτωση γνωστικών λειτουργιών, αλλά το αποτέλεσμα είναι συνήθως από ήπιο έως μέτριο και δεν αποτελεί εμπόδιο στο να εκδηλωθούν τα πολλά πλεονεκτήματα και τα ταλέντα που διαθέτει το κάθε άτομο.

Τα ποιοτικά εκπαιδευτικά προγράμματα, το ενθαρρυντικό περιβάλλον στο σπίτι, η καλή υγειονομική περίθαλψη και η σωστή υποστήριξη από την οικογένεια, τους φίλους και την κοινότητα, επιτρέπουν στα άτομα με σύνδρομο Down να ζήσουν μιά εκπληκτική και παραγωγική ζωή.

Πολλοί γονείς δεν ακολούθησαν την φωνή του πανικού, της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και ευδαιμονισμού και κράτησαν τα παιδιά τους παρά το ότι προγνώριζαν την κατάστασή τους.

Αυτοί οι γονείς οι οποίοι αποδέχθηκαν ταπεινά και με απλότητα το παιδί τους ως δώρο του Θεού, είχαν την ευκαιρία να ζήσουν άπειρες ευλογίες και χαρές στην οικογένειά τους. Το παιδί υπήρξε γι’ αυτούς πηγή ανεξάντλητων δωρεών.

Οι σχέσεις μέσα στο ζευγάρι συσφίγχθηκαν μέσα από τον κοινό αγώνα τους για το παιδί, αυξήθηκε η εμπιστοσύνη τους στην πρόνοια του Θεού, γνώρισαν μέσα από αυτή τη δοκιμασία βαθύτερα τις πραγματικές αξίες της ζωής.

Η σχέση τους με το Θεό–Πατέρα και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας έγινε ουσιαστική και ζωντανή, δέχθηκαν βοήθεια από τον Πνευματικό τους αλλά και εκείνοι όταν ωρίμασαν πνευματικά μπόρεσαν να δώσουν βοήθεια σε άλλους γονείς που αντιμετώπισαν ανάλογα διλλήματα και καταστάσεις.

Για τα υπόλοιπα παιδιά τους το παιδί με τρισωμία 21 ήταν ο αγαπημένος τους αδελφούλης, κοντά στον οποίο βρήκαν κατανόηση, διάθεση για παιγνίδι, ανιδιοτέλεια, ανυστεροβουλία, απλότητα και αγάπη.

Διδάχθηκαν κοντά σε αυτόν να διακονούν, να δέχονται τις μικροσυγκρούσεις χωρίς να συνερίζονται, να βρίσκουν τη ζεστασιά στις ανθρώπινες σχέσεις όχι μέσα από την κατά κόσμον τελειότητα, αλλά μέσα από την χωρίς προϋποθέσεις αγάπη στις δωρεές του Θεού.

Είδαν στη πράξη, πως η πραγματική αξία στον άνθρωπο δεν βρίσκεται στην κατά κόσμον σοφία ή στην υγεία ή στην επάρκεια των υλικών αγαθών, αλλά την αξία τη δίνει η ζωντανή σχέση με το Θεό και η πλήρης και ταπεινή αποδοχή του Θελήματός Του, η οποία συνοδεύεται με θαυματουργικό τρόπο από την συμπλήρωση όλων των ανωτέρω.

Είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε πρόσφατα με έναν εκλεκτό επιστήμονα, ιατρό-εμβρυολόγο, με τον οποίο συνεργαστήκαμε σε μιά ημερίδα μας, ο οποίος με πολύ ωραίο τρόπο μάς διηγήθηκε την προσωπική του εμπειρία, από όπου φαίνεται το πώς έρχεται η ευλογία του Θεού στην οικογένεια που ο Θεός παραχωρεί να γεννηθεί ένα τέτοιο παιδί.

Σύμφωνα λοιπόν με την ομολογία του ιατρού, η πλειοψηφία των ζευγαριών που διαγνώσθηκε το έμβρυό τους με τρισωμία 21, σύνδρομο Down δηλαδή, και αυτοί το αποδέχθηκαν και δεν το σκότωσαν, είχαν μια ευλογημένη ζωή και κάποιοι, μάλιστα, έκαναν ως εκ θαύματος και άλλο ή άλλα παιδιά φυσιολογικά. Ενώ οι περισσότεροι απ΄ όσους τα καταστρέψανε, περιφρονώντας το δώρο του Θεού ως ατελές, σύντομα οδηγήθηκαν στο διαζύγιο, καταστρέφοντας την οικογένειά τους.

Τελικά είναι αυτή η ταπεινή υπακοή στο θέλημα του Θεού και η άνευ όρων αποδοχή της ζωής, που μόνο Αυτό χαρίζει, που εξασφαλίζει σε όλη την οικογένεια και στο ευλογημένο παιδάκι την αιώνια θέση τους μέσα στην αγκαλιά του Θεού.

Είστε μια  οικογένεια που αγωνίζεται υπέρ της ζωής. Είστε πολύτεκνοι, έχετε λιγότερα παιδιά ή απλά τα αγαπάτε.

Κάνετε συνειδητό πνευματικό αγώνα με την ευλογία του Πνευματικού σας. Προσεύχεστε να σταματήσουν οι αμβλώσεις. Μπορεί να μην μιλάτε για θέματα σχετικά με τη ζωή του εμβρύου συνεχώς μέσα στο σπίτι, αλλά είστε σίγουροι ότι τα παιδιά σας «το καταλαβαίνουν».

Όταν η Amy και ο James Fornshell, από το προάστιο της Μινεάπολις, Πλίμουθ, Μινεσότα, μάθαιναν το Μάρτιο του 2011 ότι περίμεναν δίδυμα, ήταν ενθουσιασμένοι. Φαντάστηκαν τη ζωή με διπλές πάνες, διπλά ταΐσματα, και διπλά τα χαρούμενα λογάκια των μωρών. Αλλά η χαρά τους έφυγε όταν ένα υπερηχογράφημα αποκάλυψε το αδιανόητο: Τα μωρά μοιράζονταν την ίδια καρδιά.

Η Cori Salchert μπήκε στο Ανατολικό νοσοκομείο του Ουισκόνσιν, όπου δούλεψε ως ειδική στην αντιμετώπιση του πένθους με οικογένειες των οποίων τα μωρά είχαν πεθάνει στο τοκετό ή λίγο μετά από αυτόν. Αλλά τώρα δεν ήταν εκεί για να βοηθήσει αυτές τις  οικογένειες. Ήταν εκεί για να αδειάσει το γραφείο της. Τα τελευταία χρόνια, η Cori  υπέφερε από κάποια αυτοάνοση ασθένεια που την έκαμε ανίκανη πλέον να εργαστεί.

Την τρέχουσα εβδομάδα (σ.σ. αναφέρεται στην εβδομάδα που αναρτήθηκε το συγκεκριμένο άρθρο) εισερχόμαστε στο 42ο έτος από τότε που νομιμοποιήθηκαν οι εκτρώσεις στις Η.Π.Α. και αυτό με κάνει να ανασύρω από τη μνήμη μου την ημέρα που βίωσα προσωπικά από κοντά μια έκτρωση^· την ημέρα που είδα από κοντά τα θύματα των εκτρώσεων.

Έχω γίνει μάρτυρας πολλών γεγονότων κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια σε αυτή τη μάχη υπέρ της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής σε πολλές Πολιτείες όπου αντιτάχθηκα στις πρακτικές σφαγής των παιδιών: διαδηλώσεις, κακομεταχείριση από την αστυνομία, άντρες που έσερναν γυναίκες σε Κλινικές Αμβλώσεων, ακόμα και σε κηδεία που μια γυναίκα σκοτώθηκε από νόμιμη έκτρωση.

Σε ένα άρθρο της 10ης  Μαρτίου του 2017, αναφέρθηκα στην Abby Johnson, πρώην Διευθύντριας Εγκαταστάσεων Αμβλώσεων της Planned Parenthood, και έγραψα σχετικά με το πώς η ίδια και άλλοι εργαζόμενοι στον τομέα των αμβλώσεων είχαν εφιάλτες αφού εγκατέλειψαν τη βιομηχανία των αμβλώσεων. Πολλοί από τους πρώην εργαζομένους έχουν φρικώδεις μνήμες ιδίως από τη διαδικασία να συνενώνουν τα μέλη εμβρύων μετά την άμβλωση. Η διαδικασία αυτή λαμβάνει χώρα  μετά την άμβλωση έτσι ώστε οι εργαζόμενοι στην κλινική των αμβλώσεων να μπορούν να βεβαιώσουν ότι κανένα από τα μέλη του εμβρύου (χέρια, πόδια, κομμάτια του κρανίου, κ.λ.π.) δεν έχει μείνει μέσα στο σώμα της μητέρας· οιαδήποτε απομεινάρια θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια θανατηφόρα λοίμωξη.