Ήταν Σεπτέμβριος του 1982 όταν η Φανή έφυγε από το χωριό της, κοντά στα Σέρβια της Κοζάνης, για να έλθει στη συμπρωτεύουσα να δουλέψει σε ένα μεγάλο κατάστημα με εποχιακά είδη στην Εγνατία οδό. Στην αρχή ήταν φοβισμένη και διστακτική. Σύντομα όμως κατάφερε να κυκλοφορεί με άνεση παντού. Νοίκιασε ένα δυάρι στην οδό Ολύμπου, κοντά στην πλατεία Δικαστηρίων για να πηγαίνει στη δουλειά με τα πόδια.

Μέσα στα επόμενα λεπτά θα ακούσετε τις μαρτυρίες ανδρών και γυναικών, που παρά τις δυμενείς συνθήκες υπό τις οποίες συνελήφθησαν, έχουν κατανοήσει πως η αξία τους δεν έχει σχέσει με τις συνθήκες αυτές, αλλά βρίσκεται στο ότι ήρθαν στη ζωή.

Δεν θα ευχόμουν να είχα άκρα, γεννήθηκα έτσι για κάποιο λόγο, οι άνθρωποι με βλέπουν σαν να είμαι ελλιπής σε κάτι, δεν χρησιμοποίησα ποτέ χέρια, γιατί θα έπρεπε να τα χρησιμοποιήσω τώρα...  καταλαβαίνετε..

Προ ημερών, φίλη μαία μας έδειξε τη φωτογραφία ενός εκτρωθέντος παιδιού, από ένα μαιευτήριο της πατρίδας μας. Ήταν ένα πανέμορφο μωρό ηλικίας 24 εβδομάδων κύησης, ένα από κείνα που επιζούν με τις φροντίδες που λαμβάνουν στις Μονάδες Εντατικής Νεογνών και τα χαίρονται οι γονείς παρά την προωρότητά τους.

Το μικρότερο μωρό που κατάφερε να επιζήσει ποτέ σε όλο τον κόσμο είναι τώρα στο σπίτι του, ένα μωρό που γεννήθηκε σε νοσοκομείο του Σαν Ντιέγκο πριν από πέντε μήνες. Το όνομά της είναι Saybie (Σέυμπη). Κατά τη γέννηση, ζύγιζε περίπου όσο ένα παιδικό κουτάκι χυμού φρούτου.

Στην Ιρλανδία η έκτρωση είναι προς το παρόν παράνομη (το άρθρο γράφτηκε πριν τις 25 Μαΐου 2018 που νομιμοποιήθηκε η έκτρωση στην Ιρλανδία με δημοψήφισμα), αλλά δυστυχώς μάλλον δε θα παραμείνει έτσι για καιρό. Το Μάιο, οι ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες να αποφασίσουν αν η 8^η Τροπολογία του συντάγματος, η οποία αναγνωρίζει ότι μητέρα και παιδί έχουν ίδιο δικαίωμα στη ζωή, θα καταργηθεί. Αυτή τη στιγμή, γυναίκες που θέλουν να κάνουν έκτρωση πρέπει να ταξιδέψουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου η έκτρωση είναι νόμιμη της πρώτες 24 εβδομαδες εγκυμοσύνης, μετά από τις οποίες απαγορεύεται με εξαίρεση περιπτώσεις εμβρυϊκής ανωμαλίας – ακόμη κι αν πρόκειται για σχισμένο χείλος.

Ήταν  φθινόπωρο του 2015. Η δασκάλα  Στέισυ Κίρκενταλ (Staycie Kirkendall) και ο σύζυγός της Ρόμπι (Robbie) ήταν τόσο χαρούμενοι γιατί περίμεναν το πρώτο τους παιδί. Ήταν ήδη παντρεμένοι εδώ και τρία χρόνια και ήταν προετοιμασμένοι από καιρό να ξεκινήσουν την οικογένειά τους. Η Στέισυ είχε ήδη κάποιες πρώιμες επιπλοκές, όπως αιμορραγίες, αλλά το ζευγάρι δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι στον ορίζοντα υπήρχε μια ακόμη δυσκολότερη επιπλοκή που θα έκανε τους γιατρούς να της προτείνουν την άμβλωση. Το ζευγάρι αρνήθηκε την έκτρωση και αυτό που ακολούθησε δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα θαύμα γι’ αυτούς και για το πρόωρο μωρό τους.

Ένα αγαπημένο σύνθημα της βιομηχανίας των αμβλώσεων είναι και το παρακάτω: «Το κάθε παιδί πρέπει να είναι ένα επιθυμητό παιδί». Υπό αυτή την «καθοδήγηση» και επειδή η επιθυμία είναι ένα ανώριμο συναίσθημα, το κάθε ανεπιθύμητο παιδί γίνεται εύκολα και νεκρό παιδί. Αυτός είναι άλλωστε ο στόχος εκείνων που προωθούν τις αμβλώσεις.

Οι γιατροί της έδωσαν την δυνατότητα να κάνει έκτρωση στο άρρωστο αγόρι της στις 38 εβδομάδες κύησης, αλλά εκείνη αρνήθηκε.