«Αντικρίζοντας τη ζωή πρόσωπο με πρόσωπο».
– Ξέρετε κάποιες φορές τα μωρά ήταν ζωντανά, όταν τα βγάζαμε...
– Λοιπόν τί κάνατε τότε;
– Απλώς τα αφήνεις να πεθάνουν, καταλαβαίνεις;
Πολλές φορές φεύγεις από το δωμάτιο και το αφήνεις στην επίβλεψη της νοσηλεύτριας, η οποία..., πάντως υπάρχουν πολλές φορές που καταλαβαίνεις τι συμβαίνει.
Γυναικολόγοι που έκαναν εκτρώσεις στο παρελθόν.
Αυτή την εβδομάδα συζητούμε με δύο γιατρούς που διενεργούσαν εκτρώσεις στο παρελθόν, και οι οποίοι μιλούν με ειλικρίνεια για το επάγγελμα, που – όπως υποστηρίζουν – άφησε πάνω τους και πάνω στις ασθενείς τους, οδυνηρές συναισθηματικές ουλές.
– Όταν αποφοίτησα από την Ιατρική Σχολή και ήμουν στο πρόγραμμα εκπαίδευσης για ειδικότητα, στα τέλη της δεκαετίας του 70, εάν με ρωτούσατε, γενικά ή επίτηδες, τι σκέπτομαι για τις εκτρώσεις, δεν θα δίσταζα να πω: «Κοιτάξτε, εγώ αναγνωρίζω στη γυναίκα το δικαίωμά της να επιλέξει αν επιθυμεί ή όχι αυτό το παιδί». Καταλαβαίνετε, ήταν μια απόφαση που ελαμβάνετο από τη γυναίκα μαζί με το γιατρό της. Κανένας άλλος, ούτε και ο θάνατος ενός παιδιού, δεν είχε λόγο γι’ αυτή την απόφαση. Είναι ένα θέμα για το οποίο πολλοί άνθρωποι τοποθετούν τον εαυτό τους στη μία άποψη ή στην άλλη, αλλά όταν είσαι μαιευτήρας – γυναικολόγος και το λες αυτό, τότε πρέπει να αποφασίσεις αν θα κάνεις ή όχι εκτρώσεις. Έτσι ως μέρος της εκπαίδευσής μου, ενώ δεν ήμουν υποχρεωμένος να μάθω να κάνω εκτρώσεις, εγώ έμαθα, και παράλληλα με την εκπαίδευσή μου στους τοκετούς, τις υστερεκτομές και οτιδήποτε άλλο, ένας γυναικολόγος μαθαίνει, έμαθα να κάνω, και εκτρώσεις.
Η Νορήν Τζόνσον είχε μόλις φύγει από το Trinidad και το Tobago για να σπουδάσει Ιατρική στις ΗΠΑ. Το να μάθει να διενεργεί εκτρώσεις ήταν μέρος του προγράμματος σπουδών.
– Ήταν μέρος του τυπικού εκπαιδευτικού προγράμματος για ειδικευόμενους, που παρακολουθούσα, και δεν παρουσιαζόταν το δικαίωμα επιλογής για μένα, όταν ξεκίνησα την ειδικότητα. Θυμάμαι πως υπήρχε μια ειδικευόμενη, η οποία όταν μας είπαν να πάμε στο χειρουργείο όπου γίνονταν οι εκτρώσεις, στο βάθος του διαδρόμου, δίπλα στη μονάδα εντατικής για τα νεογνά (βλέπετε είναι πολύ παράξενο το πώς αυτά τα πράγματα μπορεί να γίνονται στον ίδιο όροφο, σχεδόν δίπλα–δίπλα), αλλά θυμάμαι τη γνωστή μου ειδικευόμενη να λέει: «Εσείς να πάτε στο βάθος του διαδρόμου και να σκοτώσετε αυτά τα μωρά, εγώ δεν πρόκειται να το κάνω αυτό», αλλά εκείνη τη στιγμή αυτό δεν είχε κανένα αποτέλεσμα πάνω μου. Εγώ σκέφθηκα πως αυτή ήταν απλώς διαφορετική και έτσι εγώ πήγα στο τέλος του διαδρόμου, με το δικό μου ειδικευόμενο, για να μάθω να κάνω αυτό που ήταν στο πρόγραμμα: δηλαδή εκτρώσεις πρώτου και δευτέρου τριμήνου.
– Πόσες εκτρώσεις σας ζητήθηκε να κάνετε κατά τη διάρκεια της ειδικότητάς σας;
– Σύμφωνα με το πρόγραμμα κάναμε εκτρώσεις μία μέρα την εβδομάδα και ήταν κατά μέσο όρο έξι με οκτώ του πρώτου τριμήνου και περίπου τέσσερις με έξι του δευτέρου τριμήνου.
– Έχετε αντίληψη της εικόνας του παιδιού, σε οποιοδήποτε στάδιο κύησης. Πώς λοιπόν πείθατε τον εαυτό σας, πως το να τεμαχίζετε αυτά τα παιδιά μέσα στη μήτρα είναι μια ηθική δραστηριότητα για έναν γιατρό;
– Φυσικά κι ένας γιατρός γνωρίζει την ανάπτυξη του εμβρύου, αλλά και αν ακόμη δεν θυμάται, το επαναλαμβάνει κάθε φορά που κάνει μια έκτρωση. Όταν κάνεις μια έκτρωση, ανεξάρτητα αν είναι με αναρρόφηση, όπου όλο το περιεχόμενο τραβιέται με μια αναρρόφηση, και γίνεται σε ένα κοντέινερ, ή με ακόμη μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, όταν κάνεις έκτρωση δευτέρου τριμήνου, όπου κατά κυριολεξία τραβάς έξω ένα μωρό σε κομμάτια, όταν τελειώσει πρέπει να διαχειριστείς το γεγονός του υλικού που τράβηξες έξω, αυτή τη φιάλη αναρρόφησης μέσα στο μηχάνημα, ή ακόμη κυριολεκτικά αντικρίζεις τα κομμάτια που έβγαλες έξω και κατά κυριολεξία ξανα-συναρμολογείς το μωρό, πρέπει να κάνεις καταγραφή, πρέπει να βεβαιωθείς πως έχεις δύο πόδια, δύο χέρια και όλα τα μέρη του σώματος, διότι αν αφήσεις κάτι μέσα, η ασθενής θα επιστρέψει με μόλυνση, αιμορραγία ή και ακόμη χειρότερα. Από την άλλη μεριά αν της αναγνωρίζεις το δικαίωμα επιλογής, έχεις την νοοτροπία που λέει: «Είμαι εδώ για να βοηθήσω την ασθενή μου». Δεν υπολογίζεις το μωρό για ασθενή, αγνοείς ολοκληρωτικά αυτή την άποψη και ο ασθενής σου είναι αυτή η νεαρή γυναίκα και θες να τη βοηθήσεις να τα βγάλει πέρα με το κολλέγιο, να μη γίνει άγαμη μητέρα και να ολοκληρώσει όποιον στόχο έχει, οτιδήποτε την κινητοποίησε για να φτάσει σε σένα και είσαι εκεί για να βοηθήσεις.
– Πόσο προχωρημένη ήταν η μεγαλύτερη ηλικιακά έκτρωση που κάνατε;
– Μάλλον γύρω στις 22 εβδομάδες. Σ’ αυτές τις εγκυμοσύνες που υπερέβαιναν τις 16 εβδομάδες, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μου, χρησιμοποιούσαμε έγχυση προσταγλανδινών ή άλατος μέσα στη μήτρα. Όμως υπάρχει ένα μεγάλο μειονέκτημα με αυτούς τους τύπους έκτρωσης, διότι σε κάποιες περιπτώσεις έρχεσαι αντιμέτωπος με τη γέννηση ζωντανού παιδιού και εφόσον τα παιδιά αυτά έρχονταν στον κόσμο από – ας πούμε – τη φυσική διαδικασία μέσω του κόλπου, αυτά προωθούνται από συσπάσεις της μήτρας και μερικές φορές τα μωρά ήταν ζωντανά όταν γεννιόταν.
– Και τί κάνατε τότε;
– Απλά τα αφήνεις να πεθάνουν... καταλαβαίνετε, αρκετές φορές εγώ, καταλαβαίνετε... θα έφευγα από το δωμάτιο και θα το άφηνα στην επίβλεψη της νοσηλεύτριας η οποία... Επιστρέφαμε πολλές φορές να δούμε τί έγινε τελικά.
– Για τον κόσμο, να πάρουν μια ιδέα ως προς το τί μέγεθος παιδιού συζητούμε, κατά κυριολεξία κοιτάζοντας τη παλάμη σου και το μήκος της από τον καρπό ως τα άκρα των δακτύλων σου μπορείς να θεωρείς ότι το μήκος αυτό αντιστοιχεί σε παιδί 20 εβδομάδων κύησης, χωρίς να υπολογίζουμε τα πόδια. Μόνο μήκος από το κεφάλι ως το τέλος του κορμού και είναι η μέθοδος με την οποία μετρούμε.
Αν στρίψεις το χέρι σου στο πλάι τότε το πλάτος της παλάμης αντιστοιχεί σε κύηση περίπου 12 εβδομάδων και τόσο περίπου είναι σε κύηση 12 εβδομάδων και όταν συζητούμε για 24 εβδομάδες τότε εννοούμε σε ύψος μία παλάμη και μισή ή και ακόμη περισσότερο. Αυτά τα παιδιά είναι πλήρως διαμορφωμένα παιδιά δεν είναι άμορφες μάζες κυττάρων, αυτά για τα οποία μιλούμε εδώ, είναι αυτό που είπα και κάθε ένας που διενεργεί την έκτρωση το γνωρίζει...
– Για πρώτη φορά στη ζωή μου, κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο που δε μπορώ να εξηγήσω και ενώ ήμουν ένας σπουδαίος γιατρός, που βοηθούσε τους ασθενείς του, εγώ δεν αντίκρισα στην έγκυο απέναντί μου το σημαντικό δικαίωμά της να επιλέξει ή όχι το παιδί, δεν υπολόγισα ακόμη τα 600 δολάρια μετρητά μέσα σε 15 μόλις λεπτά. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι επρόκειτο για την κόρη ή το γιό ενός ανθρώπου.
Αυτή την εβδομάδα συναντούμε δύο γιατρούς που στο παρελθόν έκαναν εκτρώσεις και μας μιλούν με ειλικρίνεια για τις εκατοντάδες εκτρώσεις τους και το τί ήταν που τους έκανε να αλλάξουν στάση απέναντι στο αγέννητο παιδί.
– Τί σκεπτόσασταν την ώρα που κάνατε τις εκτρώσεις;
– Νομίζω πως αυτό που συμβαίνει είναι ότι μετά την πρώτη έκτρωση επέρχεται σε σημαντικό βαθμό αισθητοποίηση του γιατρού, πράγμα το οποίο καθιστά την δεύτερη έκτρωση ευκολότερη και κατόπιν εμφανίζεται αυτή η διαστρεβλωμένη αίσθηση της γοητείας, του μυστηρίου και της δύναμης και της πληρότητας, διότι υπάρχουν πραγματικά τόσο λιγοστοί γιατροί που κάνουν εκτρώσεις και εσύ είσαι ένας από αυτούς που κάνουν αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν, δεν έχουν την ικανότητα να κάνουν, και εσύ πλέον αφαιρείς από τη συνείδησή σου κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό για το έμβρυο και παρά το ότι η καλή σου ιατρική εκπαίδευση και γνώση σου υπενθυμίζει πως αυτό είναι ανθρώπινη ύπαρξη σε προ-γεννητική φάση, με κάποιο περίεργο τρόπο ξεκινάς να το βλέπεις τελείως διαφορετικά.
Τελείως ξαφνικά, φαίνεται πολύ πιο αποδεκτή για τα κατεστραμμένα έμβρυα, η έκφραση: «προϊόντα σύλληψης», παρά το «ανθρώπινες ζωές» και φθάνουμε σε ένα σημείο όπου κυριολεκτικά εκλογικεύουμε αυτό που κάνουμε, και διατεινόμαστε πως εξασφαλίζουμε την υγεία των γυναικών, καθώς γινόμαστε υποστηρικτές τους στο δικαίωμά τους στην επιλογή. Και αυτό κάνει τόσο αποδεκτή για μας την έκτρωση, ώστε να συνεχίζουμε να την κάνουμε, αλλά κατόπιν πρέπει να γυρίσουμε σπίτι το βράδυ και να αντιμετωπίσουμε – όπως καταλαβαίνετε – την πραγματικότητα, του τί έχουμε κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Για τον Τόνυ και την Σία Λεβατίνο, αυτή η πραγματικότητα γινόταν όλο και δυσκολότερη για να την αντέξουν, καθώς πάλευαν με την υπογονιμότητα.
– Όταν έκανα τις εξετάσεις για την υπογονιμότητα, μπορώ τόσο ζωντανά να το θυμηθώ ότι γύριζα σπίτι, κλειδωνόμουν στο μπάνιο και άρχιζα να κλαίω και υπήρχαν κατά ειρωνική συγκυρία δύο καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούσα να αντιπαρέλθω: το ότι ήμουν παντρεμένη με γυναικολόγο και δεν μπορούσα να μείνω έγκυος, και το άλλο: ότι ενώ εγώ προσπαθώ να μείνω έγκυος, ο σύζυγός μου σκοτώνει μωρά.
– Θυμάμαι με μεγάλη λεπτομέρεια να κάνω εκτρώσεις. Ένα πρωί και κοιτάζοντας κάτω, θυμάμαι να σκέπτομαι κυριολεκτικά: «Αν είναι δυνατόν, πετάω αυτά τα παιδιά στα σκουπίδια, δεν θα μας επέτρεπε άραγε μία από αυτές τις μητέρες να πάρουμε με τη γυναίκα μου το παιδί της στο σπίτι μας να το αγαπάμε και να το φροντίζουμε για δικό μας;».. Αλλά βέβαια τα ερωτήματα δεν απαντώνται με αυτό το τρόπο. Πάντως ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά είχα αμφιβολίες για αυτό που έκανα. Ίσως υποκινήθηκε από προσωπικούς λόγους, αλλά στα σίγουρα υπήρχε μια ασυμφωνία εκ μέρους μου, σε αυτό που έκανα το πρωί∙ να σκοτώνω μωρά και σε αυτό που έκανα το απόγευμα∙ να ψάχνω έναν ακόμη τηλεφωνικό αριθμό, μήπως υπήρχε ένα μωρό για εμάς.
Τον Αύγουστο του 1978 υιοθετήθηκε η μικρή Χήδερ και αμέσως μετά η Σία έμεινε έγκυος στο γιό του ζευγαριού, τον Σάουν.
– Τα πράγματα πήγαιναν καλά μέχρι τις 23 Ιουνίου του 1984. Ο Τόνυ ήταν εφημερία on call εκείνη τη μέρα και είχε κάνει επίσκεψη, τα πράγματα ήταν ήσυχα. Έτσι ήταν στο σπίτι και είχε πάει τα παιδιά σε ένα πάρκο κοντά μας, είχε επιστρέψει, πήραμε το βραδινό μας και είχαμε καλέσει φίλους για γλυκό και καφέ αυτό το βράδυ. Στις 7.25 ακούσαμε το στρίγκλισμα των φρένων μπροστά στο σπίτι μας. Τα παιδιά μας έπαιζαν στην πίσω αυλή, αλλά πηγαινοέρχονταν μπροστά και η Χήδερ είχε χτυπηθεί από ένα αυτοκίνητο.
– Πόσων ετών ήταν;
– Ήταν πέντε. Είχε μόλις τελειώσει το νηπιαγωγείο.
– Από ποιες συναισθηματικές καταστάσεις περάσατε, γιατρέ, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσετε το θάνατο του παιδιού σας και πώς αυτές συσχετίσθηκαν με την στάση σας έναντι των εκτρώσεων;
– Η λέξη απελπισία με κανέναν τρόπο δεν πλησιάζει αυτό το οποίο βιώνει κανείς, αλλά αυτό το οποίο κάνεις μετά από μία καταστροφή είναι ότι ζητάς δύο εβδομάδες άδεια και κατόπιν προσπαθείς να επιστρέψεις στη κανονική ζωή σου.
– Όταν λοιπόν επιστρέψατε στη δουλειά σας μετά από δύο εβδομάδες;
– Δεν θυμάμαι ακριβώς το χρόνο, αλλά κάποια στιγμή που με τον συνεργάτη μου κάναμε εκτρώσεις δευτέρου τριμήνου – αυτές γίνονται από σχετικά λίγους γιατρούς – και όπως εν συντομία ανέφερα προηγουμένως με τη μέθοδο που πραγματοποιούνται, στην κυριολεξία σχίζεις το παιδί σε κομμάτια.
Δεν θυμάμαι ακριβώς για πότε είχε προγραμματιστεί αυτή η DAA (Dilatation And Aspiration) έκτρωση μετά το θάνατο της κόρης μας, αλλά εμφανίσθηκα στο Albany Medical Center στο Albany της Νέας Υόρκης όπου εργαζόμουν και όπως είχα κάνει αναρίθμητες φορές πιο πριν – και αυτό ήταν ρουτίνα για μένα όπως είπα – δεν είχα κάτι ιδιαίτερο στο μυαλό μου, πολλά με απασχολούσαν, ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε για αυτές τις επεμβάσεις ονομάζεται λαβίδα sofer, είναι στην πραγματικότητα η λαβίδα που χρησιμοποιούμε για να διαμελίσουμε ή και να σχίσουμε σε κομμάτια (κατά κυριολεξία) αυτά τα παιδιά. Θυμάμαι πως έβαλα αυτή τη λαβίδα μέσα στη μήτρα και άρχισα, όπως πάντα, να τραβάω έξω τα κομμάτια, οπότε βγήκε ένα χέρι, ένα πόδι και – θυμάμαι ακριβώς το πώς το κοίταξα στη λαβίδα και πάγωσα για ένα δευτερόλεπτο και το εννοώ αυτό – με αρρώστησε και ήταν κάτι που αποτελούσε ρουτίνα για μένα. Άσχετα πάντως με το πώς αισθάνθηκα, από την στιγμή που ξεκινά μια έκτρωση δεν μπορεί να τη σταματήσεις. Πρέπει να αφαιρεθούν όλα τα μέλη, και ξέρω πως θα σας φανεί παράξενο, αλλά ήταν η απόλυτη πραγματικότητα ότι ενώ έκανα εκτρώσεις δευτέρου τριμήνου, αμέσως μετά το θάνατό της κόρης μου, καθώς κοίταζα στην κολλώδη μάζα πάνω στο τραπέζι, η οποία ήταν κάποτε ο γιος ή η κόρη κάποιου, ήταν μια στιγμή έντονου ελέγχου συνειδήσεως για μένα. Παίρναμε συνήθως 600–700 δολάρια μετρητά για να κάνουμε έκτρωση δευτέρου τριμήνου και μας έπαιρνε περίπου 15 λεπτά. Είναι πολλά χρήματα για 15 λεπτά, αλλά για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν σκέφθηκα ούτε το πόσο σπουδαίος γιατρός ήμουν, που βοηθούσα τις ασθενείς μου, ούτε το περίφημο δικαίωμά τους στην επιλογή, ούτε τα 600 δολάρια σε 15 λεπτά. Αυτό που έβλεπα ήταν ο γιος ή η κόρη ενός ανθρώπου.
Αυτή η κυρία που ήλθε σε μένα και πραγματικά καμία ασθενής δεν μου το είχε πει ποτέ ως τότε, αλλά αυτή η κυρία μου το είπε. Είπε: «Ορίστε 600 δολάρια. Σκότωσε το μωρό μου». Κι εγώ ήμουν τέτοιος που της είπα: «Βεβαίως και θα το κάνω, κανένα πρόβλημα». Αυτό, λοιπόν, που αισθάνθηκα ήταν Έλεγχος με κεφαλαίο Ε.
Όταν επιστρέψουμε... Οι γιατροί αντιμετωπίζουν το μέλλον.
– Όταν καταλάβεις πως το να σκοτώσεις ένα τόσο δα μωρό για χρήματα, είναι λάθος, τότε δεν σου παίρνει και πολύ να καταλάβεις πως δεν έχει σημασία αν το μωρό είναι τόσο ή τόσο, ή τόσο, αλλά είναι όλα το ίδιο.
Σύντομα μετά την μετακίνησή της στο College Station Texas, η ιατρός Noreen Johnson, μια έμπειρη γυναικολόγος για εκτρώσεις, άρχισε να βλέπει το επάγγελμά της στην πραγματική του διάσταση.
– Ένας από τους συνεργάτες μου, μου είπε: «Ώστε, δρ. Τζόνσον, σχεδιάζετε να κάνετε εκτρώσεις;», και εγώ δεν είχα ιδέα το πόσο συντηρητική ήταν αυτή η πόλη. Θεωρούσα μάλιστα πως προσέφερα στο μέρος αυτό μια υπηρεσία που έλειπε και γι’ αυτό του απάντησα με υπερηφάνεια: «Και βέβαια».
Αυτός με κοίταξε με νόημα και μου είπε: «Ξέρετε, εάν ήμουν στη θέση σας, θα βάδιζα το δρόμο μου πολύ προσεκτικά. Δε θα θέλατε – πιστεύω – να είστε γνωστή ως η γιατρός των εκτρώσεων για την πόλη αυτή».
Αυτά τα λόγια, μού έμειναν στο μυαλό και είπα: «Ωραία, θα συνεχίσω να κάνω εκτρώσεις, αλλά θα τις κάνω λαθραία, δεν θα κοινοποιώ την δραστηριότητά μου». Αλλά σε μια μικρή πόλη όλα μαθαίνονται γρήγορα και έτσι σταμάτησα. Δεν ήθελα να μου βάλουν τη ρετσινιά και να δώσω αφορμές να με εξοστρακίσουν από μια κοινωνία στην οποία πάλεψα τόσο σκληρά να γίνω αποδεκτή.
Για τον δόκτορα Λεβατίνο ο θάνατος της πεντάχρονης κόρης του, είχε αναδείξει το μεγαλείο της ζωής στο προσκήνιο των αξιών του.
– Όπως και η Σία σας έλεγε, είχα προγραμματισμένη μια έκτρωση για την επόμενη μέρα. Ήμουν σε κακή ψυχολογική κατάσταση και δεν ήξερα τί να κάνω. Έπαιζα ένα παιγνίδι δικαιοσύνης στο μυαλό μου. Ήταν το φταίξιμο του κοριτσιού που έμεινε έγκυος, ήταν το φταίξιμο της κλινικής που επέτρεπε τις εκτρώσεις, έφταιγαν οι νοσοκόμες που έκλειναν τα ραντεβού, το λάθος ήταν όλων των άλλων εκτός από δικό μου.
Μετά από την απώλεια της κόρης μας, οπότε δεν ήμασταν πια όλοι μαζί, όλα είχαν αλλάξει, ένα βράδυ η γυναίκα μου έφτιαξε μια τσάντα με τα πράγματά της και ήταν έτοιμη να φύγει.
– Πήρα το γιό μου και έφευγα, τον κοίταξα και του είπα: «Ξέρεις, δεν φταίει το κορίτσι, δεν φταίει η κλινική, δεν φταίνε οι νοσοκόμες. Το λάθος είναι δικό σου. Αφού η κατάσταση προκαλεί τόσο πόνο σε σένα γιατί δεν σταματάς;».
– Και ποια ήταν η απάντησή σας στα λόγια αυτά;
– Η απάντησή μου, ήταν την επόμενη μέρα να πάω στους συνεργάτες μου και να τους δηλώσω πως δεν θα έκανα πλέον εκτρώσεις δευτέρου τριμήνου. Και ήταν τόσο λίγοι οι γιατροί που είχαν διάθεση να κάνουν αυτή τη δουλειά, από τους τέσσερις γιατρούς της ομάδας μου! Μόνο οι δύο έκαναν εκτρώσεις σε προχωρημένη κύηση, και εγώ πήγα και τους ανακοίνωσα πως δεν θα το ξαναέκανα αυτό, μου προκαλούσε πολύ άγχος. Αλλά ήμουν ξεροκέφαλος, θα εξακολουθούσα να κάνω εκτρώσεις πρώτου τριμήνου. Είναι σύντομες διαδικασίες γίνονται και στα ιατρεία μας. To έκανα αυτό για λίγους μήνες ακόμη, αλλά όπως καταλαβαίνετε, όταν έχεις κάνει αυτού του μεγέθους την μεταστροφή, όταν έχεις αντιληφθεί ότι το να σκοτώσεις ένα τόσο δα μωρό για τα χρήματα, είναι λάθος, τότε δεν σου παίρνει και πολύ να καταλάβεις πως δεν έχει σημασία αν το μωρό είναι τόσο ή τόσο ή τόσο ακόμη και τοσοδούλι, αλλά είναι όλα το ίδιο.
– Ήταν Φεβρουάριος του 1985, είχε περάσει τόσος χρόνος από τον θάνατό της, όταν πήγα για δεύτερη φορά στους συνεργάτες μου και τους ανακοίνωσα πως δε θα έκανα πλέον καθόλου εκτρώσεις.
– Αισθανθήκατε ποτέ βάρος στη συνείδησή σας αναλογιζόμενη αυτό που κάνατε;
– Ναι, όπως φαντάζεστε. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου γεμάτο από μετάνοια, ένα κομμάτι που δεν μπορώ να επανορθώσω. Πώς μπορείς να φέρεις πίσω, τις ζωές που έχεις πάρει; Δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος να διορθώσεις αυτό το πράγμα. Έπρεπε να περάσω από μια διαδικασία να διορθώσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Μπορεί να γνωρίζουμε πως ο Θεός συγχωρεί, και δόξα τω Θεώ που γίνεται αυτό, αλλά ακόμη μέσα στη καρδιά σου πρέπει να αντιμετωπίσεις το βάρος των πράξεών σου, πρέπει να αναστρέψεις την εγκατεστημένη απανθρωπιά σου, την έλλειψη ευαισθησίας στην οποία έχεις περιέλθει, και να ξαναγίνεις το πρόσωπο το οποίο ήσουν πριν, να εμπλακείς σε αυτό το τρόπο εργασίας.
– Πώς επανορθώνεις; Πώς να επανορθώσεις τον θάνατο κάποιου; Πώς το διορθώνεις αυτό;
– Το έχουμε περάσει αυτό, το γνωρίζω, το πέρασα κι ο ίδιος, το ξέρω και το βλέπουμε συνεχώς μπροστά μας.
– Kαι οι επιτροπές που υποστηρίζουν την άμβλωση μας λένε: «Τί είναι αυτό το άγχος που μας λέτε μετά την έκτρωση; Εμείς δεν το βλέπουμε. Αυτό που βλέπουμε σ΄ αυτές τις ασθενείς είναι η ανακούφιση, και έχουν παντελώς δίκιο. Έχουν δίκιο. Όταν έκανα εκτρώσεις, το πρώτο συναίσθημα που αντίκριζα στις ασθενείς μου ήταν η ανακούφιση ότι το θέμα τους είχε λήξει, το στρες είχε φύγει, το πρόβλημα λύθηκε. Αλλά δεν λύνεται πάντα, και όταν κάποιος – και αυτό πάλι μπορώ να το καταλάβω–, όταν έχει μια επιχείρηση κλινικής που κάνει εκτρώσεις, βλέπει κάποιον να μπαίνει μέσα για να κάνει έκτρωση, και μετά δεν τον ξαναβλέπει.
– Όταν το κάνεις αυτό –εγώ δεν είχα δική μου κλινική– ήμουν σε κανονικό γυναικολογικό ιατρείο, έκανα εκτρώσεις σε δικές μου ασθενείς, τις οποίες και συνέχιζα να παρακολουθώ κατόπιν. Μπορώ να σας πω αναρίθμητες ιστορίες γυναικών που επανέρχονταν με όλων των ειδών τα προβλήματα: στειρότητα και πολλά άλλα αργότερα, οι οποίες συνειδητοποιούσαν, χρόνια μετά, πως μάλλον είχαν πετάξει στα σκουπίδια την μοναδική τους ευκαιρία να κάνουν παιδί.
– Οι γυναίκες ποτέ δεν ξεπερνούν την έκτρωση. Αυτό έχει επαληθευτεί πολλές φορές. Ο πόνος μιας έκτρωσης ζει μαζί με την γυναίκα. Βέβαια στις μέρες μας έχουμε πολλές διεξόδους από όπου οι γυναίκες μπορούν να βρουν παρηγοριά, που τις κατευθύνουν στην επούλωση των πληγών τους, αλλά να γνωρίζετε, στην πραγματικότητα ποτέ δεν την ξεπερνούν.
Προσεχώς: «Ως γιατρός που έκανε εκτρώσεις, ουδέποτε έβλεπα στα μάτια τις ασθενείς. Όπως καταλαβαίνετε δεν θες να δεις τον πόνο και την αγωνία στο πρόσωπό τους.
– Ένας γιατρός που έκανε αμβλώσεις στο Dayton του Ohio, επιθυμούσε να βρει μια νέα μέθοδο για την πιο συνηθισμένη χειρουργική επέμβαση στην Αμερική και για το λόγο αυτό ο Μάρτιν Χάσκελ ανέπτυξε την μέθοδο έκτρωσης μέσω μερικής γέννησης.
– Συνήθως προς το τέλος της εγκυμοσύνης, ένα μωρό απομακρύνεται σε κομμάτια από την μήτρα της μητέρας του και το κρανίο του τρυπιέται ή συνθλίβεται.
– Το Κογκρέσο στην πραγματικότητα προσπάθησε να απαγορεύσει αυτή την παρανοϊκή διαδικασία, αλλά το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε πως η απαγόρευση είναι αντισυνταγματική.
Το δικαστήριο ισχυρίστηκε πως κάποιες μητέρες θα μπορούσαν να έχουν ανάγκη αυτό το είδος έκτρωσης, εάν διακινδύνευε η ίδια τους η υγεία, αλλά η υγεία δεν είναι πάντα θέμα ζωής και θανάτου, μπορεί να περιλαμβάνει την πνευματική ή τη συναισθηματική υγεία.
Πάνω σε μια βάση διανοητική ή συναισθηματική, δεν μπορώ να πιστέψω πως για μια μητέρα αποτελεί θετική εμπειρία το να βλέπει το αγέννητο παιδί της να του σπάζουν το κρανίο.
– Τι συμβουλή θα είχατε να δώσετε προς τους γιατρούς που αυτή τη στιγμή κάνουν εκτρώσεις;
– Το να κάνουμε ό,τι κάνουμε σε αυτές τις επεμβάσεις, το να παίρνουμε το γιό ή την κόρη κάποιου και να τους κάνουμε κομμάτια, ακούγεται τρομερό. Το να τους μετατρέπουμε σε κιμά, έχει ένα αποτέλεσμα. Προφανώς έχει αποτέλεσμα σ’ αυτό το παιδί, αυτός ο γιος ή η κόρη υπάρχει για κάποιο λόγο και εμείς τον καταστρέφουμε. Θα υπάρξουν συνέπειες για αυτή τη νεαρή κυρία και τον σύντροφό της, είτε είναι φίλος, είτε είναι σύζυγός της, επηρεάζει όλους τους γύρω τους, και εμείς είμαστε τα εργαλεία με τα οποία συμβαίνουν αυτά, και άσχετα με το αν το συνειδητοποιούμε ή όχι, έχουν ένα φρικιαστικό αποτέλεσμα πάνω σε σας και στη δική σας οικογένεια επίσης, αυτό είναι που έχουμε δει ως τώρα.
– Ως γιατρός που έκανε εκτρώσεις, ουδέποτε έβλεπες στα μάτια τις ασθενείς.
– Όπως καταλαβαίνετε, δεν θέλεις να δεις τον πόνο και την αγωνία στο πρόσωπό τους. Γι’ αυτό μόνο κάνεις τη δουλειά σου, το κεφάλι σου είναι κάτω και αναρροφάς και όλα τα σχετικά, αλλά ποτέ δεν αναζητάς την επαφή με τα μάτια της ασθενούς, διότι αυτή ενδεχομένως θα σε φέρει σε κάποια δυσκολία και θα αναγνωρίσεις την ασχήμια και την καταστροφή στην οποία είσαι ενταγμένος.
– Υπάρχει τόση φιλολογία για το θέμα, λέγεται πως το βρέφος είναι αρχέγονος σχηματισμός, μια άμορφη μάζα κυττάρων.
– Όταν είσαι έγκυος φέρνεις μέσα σου τον γιό ή τη κόρη σου. Αυτοί εξαρτώνται ολοκληρωτικά από σένα για το μέλλον τους, και έχουν λόγο ύπαρξης. Ο Θεός δεν δημιουργεί συγχύσεις, άσχετα με τις συνθήκες που ζεις, μπορείς να δώσεις στο γιό ή τη κόρη σου κάτι που κανένας άλλος δεν μπορεί, και αυτό είναι η δυνατότητα να ζήσει!
Και οι δύο, ο δρ.Λεβατίνο και η δρ. Τζόνσον ομολογούν ότι η πίστη τους έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην πνευματική τους αναγέννηση, είναι τώρα και οι δύο τολμηροί μάρτυρες υπέρ των αγέννητων μωρών και των γονέων τους.
Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=TLDVVN21A2o
