Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού (02. 04. 2020), ο διεθνούς φήμης μπασκετμπολίστας Ντομινίκ Ουίλκινς μίλησε για τις δύο κόρες του και θέλησε να υπενθυμίσει πως ο αποκλεισμός και η απόρριψη των παιδιών με ειδικές ανάγκες από τις ίδιες τις οικογένειές τους, αλλά και την κοινωνία πρέπει να σταματήσει. Η ζωή του κάθε παιδιού έχει ανεκτίμητη αξία, άσχετα με τα ενδεχόμενα ζητήματα υγείας που τη συνοδεύουν.
Το «Players Tribune» δημοσιοποίησε ένα εκπληκτικό κείμενο του Ντομινίκ Ουίλκινς. Ο παλαίμαχος NBAer –με πέρασμα από τον Παναθηναϊκό– μοιράστηκε τις σκέψεις του ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Αυτισμού, δηλώνοντας την αγάπη του και το ενεργό ενδιαφέρον του για τα παιδιά του, τα οποία αποδέχθηκε και φροντίζει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τη στιγμή της γέννησής τους. Ο Ουίλκινς αναφέρθηκε στις δύο κόρες του, τη 22χρονη Ντανιέλ, η οποία βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και τη 12χρονη Τζότζο, που παρουσιάζει Μηνιγγομυελοκήλη.
Τί είναι όμως η Μηνιγγομυελοκήλη; Είναι μια συγγενής ανωμαλία στη διάπλαση του Περιφερικού Νευρικού Συστήματος του παιδιού, που δημιουργείται κατά την 4η εβδομάδα από τη σύλληψη. Η Μηνιγγομυελοκήλη, ανήκει στις μορφές της καλούμενης Δισχιδούς Ράχης και είναι η σοβαρότερη από αυτές. Σε αυτήν ο νωτιαίος μυελός ή μερικά νευρικά στοιχεία του, είναι εκτεθειμένα μέσω ανοίγματος της σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα, τη μερική ή ολική παράλυση των κάτω άκρων, που συνοδεύεται συχνά από σοβαρές αισθητικές διαταραχές. Η παράλυση μπορεί να είναι τόσο σοβαρή, ώστε το προσβεβλημένο άτομο να μη μπορεί να βαδίσει και ενδεχομένως να εμφανίζει σοβαρές δυσλειτουργίες του ουροποιητικού συστήματος και του εντέρου.(1) Η κατάσταση αυτή αντιμετωπίζεται κατά το δυνατόν χειρουργικά, πρόσφατα δε αναπτύχθηκαν τεχνικές για το έμβρυο ενώ είναι ακόμη μέσα στη μήτρα. Δυστυχώς όμως, για τους περισσότερους γονείς, η προγεννητική διάγνωση της δισχιδούς ράχης, στα πλαίσια του τακτικού ελέγχου, αποτελεί αιτία ενδομήτριας θανάτωσης του παιδιού, δηλαδή προχωρούν σε έκτρωση αυτού.
Αξίζει να ακούσουμε τον Ντομινίκ Ουίλκινς να μιλά για τα παιδιά του.
«Είναι αστείο. Κάποιες φορές πρέπει κάτι να εξαφανιστεί για να καταλάβεις πόσα σήμαινε για εσένα. Βρίσκομαι κοντά στο μπάσκετ εδώ και 52 χρόνια, από την πρώτη φορά που έπιασα μπάλα στα οκτώ μου, το παιχνίδι ήταν πάντα μέρος της ζωής μου. Το έζησα, είχα ψύχωση μαζί του για όσο μπορώ να θυμηθώ. Όταν αποσύρθηκα όμως το 1999 και άρχισα να μεταφέρω τη ζωή μου έξω από το παρκέ, τα δυνατά συναισθήματα που είχα για το παιχνίδι άρχισαν να αλλάζουν. Ακόμη το αγαπούσα, όμως είχα αρχίσει να αισθάνομαι ότι μου έλειπε η οικογένειά μου. Τα ταξίδια και ο χρόνος μακριά από το σπίτι, ήταν πρόκληση. Το μπάσκετ ήταν ακόμη η ζωή μου, όμως μου έλειπε πολύ η οικογένειά μου. Όταν το ΝΒΑ έκλεισε τον περασμένο μήνα εξαιτίας της κρίσης του κορονοϊού, ήξερα ότι θα μου λείψει το παιχνίδι. Ήξερα όμως ότι αυτή η διακοπή θα μου έδινε την ευκαιρία να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου.
…………………………………………………………………………………………………..
Δεν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν ότι έχω δύο παιδιά με ειδικές ανάγκες. Η 22χρονη κόρη μου Ντανιέλ, βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, ενώ η 12χρονη Τζότζο έχει Μηνιγγομυελοκήλη. Το να παρακολουθήσουν αγώνες ζωντανά, ήταν πάντα μια πρόκληση για εκείνες. Ο κόσμος, η φασαρία, τα φώτα… Όμως, ήταν δύσκολος ο τρόπος που τις κοίταζαν οι άνθρωποι, που δεν καταλαβαίνουν τι αντιμετωπίζουν. Έφτασα στο σημείο να μην τις παίρνω σε αγώνες, μπορούσα να δω την απογοήτευση και τους φόβους τους ξανά και ξανά, καθώς ο κόσμος τις έκρινε και δεν τις καταλάβαινε. Δεν ήθελα να το περνούν όλο αυτό. Φρόντισα τελικά για τα παιδιά μου να συμμετάσχουν σε ειδικό πρόγραμμα που τα βοήθησε να λειτουργούν και να συμμετέχουν καλύτερα… Πλέον μπορούσαμε να πηγαίνουμε στους αγώνες σαν οικογένεια, όλα τα παιδιά μου έγιναν αποδεκτά.
Τώρα, αυτές οι στιγμές της πανδημίας είναι δύσκολες με την απομόνωση που αισθανόμαστε… Μας λείπει η διασκέδαση μέσω των αγαπημένων μας αθλημάτων, των συναυλιών, είναι κάτι με το οποίο τα παιδιά μου ζουν συνεχώς. Όπως ακριβώς τόσα άλλα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Γιορτάζοντας την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού ας σκεφτούμε. Το μπάσκετ θα επιστρέψει πιο δυνατό και καλύτερο απ’ όσο ήταν. Η απομόνωσή μας θα εξαφανιστεί όταν μπούμε ξανά στην κοινότητα. Για εκείνους όμως που έχουν ανάγκες, ο κόσμος θα μείνει ίδιος εκτός αν εμείς τον αλλάξουμε, αν αρχίσουμε να τους καταλαβαίνουμε και να τους αποδεχόμαστε».
Ο Ντομινίκ Ουίλκινς είναι ένα ζωντανό παράδειγμα πατέρα που αποδέχθηκε και αγάπησε άνευ όρων τα παιδιά του από τη στιγμή που ήταν ακόμη αγέννητα. Πραγματικά, ενώ γνώριζε πως η Τζότζο θα έχει σοβαρά κινητικά προβλήματα και είχε ήδη τη Ντανιέλ με αυτισμό δεν προχώρησε στην άμβλωση της Τζότζο. Ακόμη δεν υπολόγισε την άποψη πολλών ατόμων που μετά τη προγεννητική διάγνωση συμβουλεύουν τη διακοπή κύησης στη περίπτωση της Δισχιδούς ράχης. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς αγαπά στη πράξη τις κόρες του, εργάζεται προσωπικά για την στήριξή τους και δηλώνει δημόσια πως αξίζουν το σεβασμό, τη κοινωνική αποδοχή, την ένταξη και όχι τον ενδομήτριο θάνατο και την απόρριψη.
Ελήφθησαν στοιχεία για το άρθρο από την παρακάτω διαδικτυακή πηγή.
https://www.newsit.gr/athlitika/basket/sygklonizei-o-ntominik-ouilkins-exo-paidia-me-eidikes-anagkes-as-apodexthoume-aytous-tous-anthropous/3005188/
Έγινε σχολιασμός και προσαρμογή από το «Αφήστε με να ζήσω!»
Παραπομπή:
1. https://www.talcmag.gr/paidiatros/disxidis-raxi/
