Η έκτρωση είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για κάθε ανθρώπινη κοινωνία, όπως και για την δική μας. Είναι φόνος και μάλιστα ιδιαίτερα σκληρός, διότι το ανυπεράσπιστο έμβρυο δεν μπορεί να αμυνθεί!

Ιδιαίτερη τιμή και χαρά με διακατέχει για το γεγονός, ότι ευρίσκομαι κοντά σας και, να σας ευχαριστήσω για την τιμητική πρόσκληση και για την παρουσία σας. Απόμαχος και ελεύθερος πλέον μετά την 39χρονη και εξαιρετικά δύσκολη δικαστική διαδρομή μου, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ανενεργό πολίτη. Δειλά-δειλά και πάντα με την ευλογία αγιορειτών Πατέρων, άρχισα να ασχολούμαι με τη συγγραφή διαφόρων δοκιμίων και με την πραγματοποίηση διαλέξεων. Εκπληρώνοντας για άλλη μια φορά την ευλογία ενός σεβαστού αγιορείτη Γέροντα, συμμετέχω στην πνευματική αυτή σύναξη, προκειμένου να εισφέρω μερικές σκέψεις, που αφορούν την αντιμετώπιση των εκτρώσεων στη χώρα μας από νομικής πλευράς. Και επειδή ο λόγος ενός νομικού σχεδόν είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τη θεωρία και με νομικές έννοιες, θα περιορισθώ και με την ανοχή σας στις απολύτως αναγκαίες αναφορές.

Στις 22 Ιανουαρίου 1973, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε την απόφασή του, για την δίκη Ρόυ εναντίον Γουέιντ. Την ίδια ημέρα, το Δικαστήριο αποφάσισε για τη δίκη Ντόε (Doe) εναντίον Μπόλτον (Bolton). Στην Υπόθεση Ρόυ, το Δικαστήριο κατέρριψε τον περί εκτρώσεων Νόμο της Πολιτείας του Τέξας.

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ-ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ-ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

(Εις μνήμην του συζύγου μου Δημητρίου Κόκκινου, Μαιευτήρος, Χειρουργού Γυναικολόγου, ο οποίος, ως εξαίρετος επιστήμονας, σεβάστηκε την ανθρώπινη ύπαρξη από την σύλληψή της ως εικόνα Θεού, και επί έτη πολλά, μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του, αρνείτο την διάπραξη της εγκληματικής «ιατρικής πράξεως της εκτρώσεως» προς Δόξαν Κυρίου και ως Ομολογητής Αυτού.

 Αιωνία σου η Μνήμη Αγαπημένε μου Σύζυγε Δημήτρη… Καλή Αντάμωση!!!!!).

*****************************************************

Σύμφωνα με το άρθρο 35 του Α.Κ. «το πρόσωπο αρχίζει να υπάρχει μόλις γεννηθεί ζωντανό», πλην, όμως, σύμφωνα με το άρθρο 36 του ΑΚ «ως προς τα δικαιώματα που του επάγονται το κυοφορούμενο θεωρείται γεννημένο, αν γεννηθεί ζωντανό».

Κατά τις ανωτέρω διατάξεις καθίσταται σαφές ότι ο νομοθέτης καθορίζει τα χρονικά σημεία έναρξης και παύσης του προσώπου, δηλαδή του ανθρώπου ως υποκειμένου δικαιωμάτων και υποχρεώσεων (έννομων σχέσεων) . Κατά μεν την πρώτη διάταξη αν το παιδί δεν αποχωριστεί από το μητρικό σώμα μετά τον τοκετό, ζωντανό και με ανθρώπινη μορφή, θεωρείται από τον νόμο ανύπαρκτο, (ΕΡΝΟΜΑΚ, Βασ. Βαθρακοκοίλη, Τόμος Α΄ Γενικές Αρχές,).

Πλην, όμως, παρότι κατά την διάταξη του άρθρου 35 του Α.Κ το έμβρυο θεωρείται νομικά ανύπαρκτο, κατά την διάταξη του άρθρου 36 του ΑΚ, κάμπτεται η αρχή αυτή. Έτσι αν το κυοφορούμενο γεννηθεί ζωντανό, τότε λογίζεται ότι υπήρξε αναδρομικά από τον χρόνο σύλληψης , και τα, κατά το ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, δηλαδή από την σύλληψή του έως τον τοκετό, επαχθέντα δικαιώματα λογίζονται ότι κτήθηκαν απ’ αυτό το χρόνο της επαγωγής τους και όχι από τον χρόνο του τοκετού (ΕΡΝΟΜΑΚ, Βασ. Βαθρακοκοίλη, Τόμος Α΄ Γενικές Αρχές,).

Το κυοφορούμενο λοιπόν, παρότι κατά το άρθρο 35 του ΑΚ δεν υπάρχει, κατά το άρθρο 36 δύναται να είναι φορέας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων (κληρονόμος, υπόχρεος για χρέη κληρονομιάς, να έχει δικαίωμα συνταξιοδότησης, σε περίπτωση θανάτωσης προσώπου να έχει δικαίωμα αποζημίωσης, να επάγονται σε αυτό δικαιώματα και υποχρεώσεις με σύμβαση από τον επιμελούμενο τα συμφέροντά του κλπ), (ΕΡΝΟΜΑΚ, Βασ. Βαθρακοκοίλη, Τόμος Α΄ Γενικές Αρχές,).

Η υπαίτια, δε, και παράνομη προσβολή του κυοφορούμενου πριν από τον τοκετό προκαλεί εφαρμογή των για την προστασία της προσωπικότητας διατάξεων των άρθρων 57-59 και 921-932 του ΑΚ και αυτό γιατί όταν επέρχεται η προσβολή στην περίπτωση αυτή υπάρχουν κατά πλάσμα δικαίου όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την έννοια της προσωπικότητας, δηλαδή του προστατευόμενου έννομου αγαθού, παρότι κατά το άρθρο 35 του ΑΚ το κυοφορούμενο δεν υπάρχει ως πρόσωπο, δηλαδή ως άνθρωπος υποκείμενος σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, πλην όμως ο νομοθέτης, έντεχνα και με νομικούς ορισμούς (όπως πλάσμα δικαίου), ανοίγει παράθυρο για τον χαρακτηρισμό του κυοφορούμενου ως ανθρώπου, με την δικαιολογία ότι η διάταξη αυτή σκοπό έχει την αποτροπή έλλειψης προστασίας αυτού αυτοτελώς ως μέλλοντος προσώπου, καθώς και την αποτροπή αποκλεισμού από την πατρική κληρονομιά του τέκνου που γεννήθηκε μετά τον θάνατο του πατέρα του.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο άνθρωπος υπάρχει από την στιγμή της σύλληψής του, γι αυτό ο νομοθέτης, κατά την γνώμη μου, αντιλαμβανόμενος το γεγονός αυτό σπεύδει να καλύψει τα τραγικά κενά που δημιουργεί η πρώτη διάταξη με την καθιέρωση της δεύτερης, κάνοντας έντεχνη χρήση της ανθρώπινης  νομικής εφευρετικότητας.

Διότι, αν το πρόσωπο αρχίζει να υπάρχει μόλις γεννηθεί ζωντανό, τότε γιατί στον Ποινικό Κώδικα (Π.Κ) το έμβρυο αντιμετωπίζεται ως άνθρωπος;;;;

Συγκεκριμένα, το άρθρο 304^Α του Α.Κ ορίζει ότι «όποιος επενεργεί παράνομα στην έγκυο, με αποτέλεσμα να προκληθεί βαριά βλάβη στο έμβρυο ή να εμφανίσει το νεογνό βαριά πάθηση του σώματος ή της διανοίας, τιμωρείται σύμφωνα με το άρθρο 310 του Π.Κ», δηλαδή για βαριά σωματική βλάβη ή διανοητική βλάβη του παθόντος (δηλ. του εμβρύου).

Αν το έμβρυο δεν είναι μια ζωντανή ανθρώπινη ύπαρξη, τότε για ποιον παθόντα, για ποιο σώμα ή για ποια διάνοια μιλά ο νομοθέτης την βλάβη της οποίας αν προκαλέσει ο υπαίτιος διαπράττει ποινικό αδίκημα;;;

Αν το έμβρυο δεν είναι άνθρωπος τότε δεν έχει σώμα ούτε διάνοια (κυρίως διάνοια), δεν μπορεί να είναι παθών, άρα η ανωτέρω διάταξη του Ποινικού Κώδικα δεν έχει λόγο ύπαρξης ή εφαρμογής.

 Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο 304 του Ποινικού Κώδικα:

«παρ.1. …όποιος χωρίς την συναίνεση της εγκύου διακόπτει την εγκυμοσύνη της τιμωρείται με κάθειρξη.

παρ. 2 α) όποιος με την συναίνεση της εγκύου διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη της ή προμηθεύει σ’ αυτή μέσα για την διακοπή της τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών και αν ενεργεί κατά συνήθεια τις πράξεις αυτές τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 2 ετών.

παρ.3……έγκυος που διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη της ή επιτρέπει σε άλλον να την διακόψει τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ένα έτος

παρ. 4…. δεν είναι άδικη πράξη η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης που ενεργείται με την συναίνεση της εγκύου από γιατρό μαιευτήρα-γυναικολόγο με την συμμετοχή αναισθησιολόγου, σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα, αν συντρέχει κάποια από τις παρακάτω προϋποθέσεις…….».

Από τις ανωτέρω διατάξεις του Ποινικού Κώδικα γίνεται φανερό ότι αφενός μεν ο νομοθέτης δέχεται την άποψη ότι η μητέρα ΔΕΝ έχει απόλυτο δικαίωμα στο σώμα της και επομένως δικαίωμα ζωής και θανάτου στο έμβρυο, αφετέρου δε ότι το έμβρυο διατηρεί το δικαίωμά του στην επιβίωση και δικαίωμα επιβίωσης, έχει αυτός που ζει, που υπάρχει.

Δεν είναι, όμως, παράλογο η σωματική βλάβη εμβρύου και η θανάτωση αυτού να αποτελεί, καταρχήν, ποινικό αδίκημα, σύμφωνα με τα άρθρα 304 παρ.1 και 304^Α  του Π.Κ, ενώ η συναίνεση της εγκύου για διακοπή της εγκυμοσύνης με προϋποθέσεις να αίρει τον άδικο χαρακτήρα της πράξης αυτής;;;;;;!!!!!!!…..

Είναι σαν να λέμε ότι αίρεται ο άδικος χαρακτήρας της ανθρωποκτονίας με πρόθεση, αν το θύμα είχε  ζητήσει, εκ των προτέρων από τον θύτη, την διάπραξη του εγκλήματος εναντίον  της ζωής του για κάποιο δικαιολογημένο λόγο, Έτσι, όμως, με το πρόσχημα της συναίνεσης ή με οποιοδήποτε άλλο πρόσχημα, ο νομοθέτης θα μπορούσε να νομιμοποιήσει όλα τα εγκλήματα. Είναι ανθρωπίνως λογικό κάτι τέτοιο;;;. Υποτίθεται ότι ζούμε μέσα σε μια κοινωνία λογικών όντων κι όχι αλόγων ζώων, που κι αυτά ακόμη από ένστικτο δείχνουν, πολλές φορές, έναν στοιχειώδη σεβασμό στην ζωή.

Γίνεται λόγος για δικαιώματα ζώων, για την προστασία της ζωής αυτών, και πετάμε στα σκουπίδια την ζωή του ανθρώπου, ο οποίος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση θεού (Γεν. 1,26). (Αυτό σημαίνει ότι για τη δημιουργία του ανθρώπου ο Θεός έδειξε ιδιαίτερη φροντίδα και ενδιαφέρον. Σκέφτηκε να τον κάνει όμοιο με τον εαυτό Του. Ο Θεός δηλαδή του έδωσε ορισμένα χαρίσματα που δεν είχαν τα άλλα δημιουργήματα. Με τη λέξη εικόνα, δεν εννοείται η εξωτερική μορφή, αλλά τα θεϊκά χαρίσματα, που πήρε ο άνθρωπος από το Θεό. Τέτοια χαρίσματα είναι η αγάπη, η ελευθερία και όλες οι άλλες αρετές. Δηλαδή ο άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται, να αποφασίζει ελεύθερα, να αγαπάει, να συνεργάζεται. Αν βέβαια ο άνθρωπος καλλιεργήσει αυτά τα χαρίσματα, και μπορεί να το κάνει αφού έχει τη συνεχή βοήθεια του Θεού, τότε ο τρόπος που ζει ο άνθρωπος, θα πλησιάσει, θα μοιάσει με τον τρόπο που ζει ο Θεός, θα μπορούσε να γίνει κατά το δυνατό τέλειος, να γίνει ένας «κατά χάριν» θεός (καθ’ ομοίωσιν). Αυτό το ανεκτίμητο χάρισμα, τη δυνατότητα ομοίωσης με το Θεό, ονομάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας «θέωση») (Από το περιοδικό «Η Δράσις μας»).

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΤΟΥ, ΔΙΟΤΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΨΥΧΗ.

Στο ζήτημα της αρχής της ζωής η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σαφή τοποθέτηση. Πρεσβεύει την «εξ άκρας συλλήψεως» εμψύχωση του ανθρωπίνου εμβρύου, δηλαδή το ζυγωτό είναι έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη. Και όχι μόνο είναι έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά, κατά την άποψη του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, η ψυχή του είναι εξ αρχής τέλεια, δεν μπορεί όμως να εκδηλώσει τις ενέργειές της λόγω της ατέλειας του σωματικού στοιχείου. Οι ενέργειές της εμφανίζονται σταδιακά με την πρόοδο της σωματικής ανάπτυξης. Πολλοί Πατέρες της Εκκλησίας συμφωνούν ότι η ψυχή είναι η ζωοποιούσα το σώμα δύναμη και αυτή η ψυχή, κατά την έκφραση του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, «συνκτίζεται γηίνω σώματι» κατά τρόπον μυστικό, μη πλήρως κατανοητό και μη επιδεχόμενο έρευνας. Έτσι η ψυχή υπάρχει από την πρώτη στιγμή της συλλήψεως, παραμένει στο σώμα, ασκώντας τη ζωοποιό της ενέργεια, μέχρι τη στιγμή που η αναχώρησή της από αυτό σηματοδοτεί τον θάνατο του σώματος. Επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς την ύπαρξη ψυχής στο σώμα, είτε αυτό είναι το μονοκύτταρο σώμα του ζυγωτού είτε το πολυκύτταρο σώμα του ενήλικα (Από το περιοδικό «Η Δράσις μας»).

Πολλοί φιλόσοφοι αντιμετωπίζουν το ανθρώπινο έμβρυο με βάση την αρχή της «ίσης ηθικής υπόστασης», σύμφωνα με την οποία οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι ίσες και δεν πρέπει να βλάπτονται ή να θεωρούνται λιγότερο ανθρώπινες με βάση την ηλικία, το μέγεθος, το στάδιο ανάπτυξής τους ή την κατάσταση εξάρτησής τους. Αναμφίβολα η σύλληψη δημιουργεί ένα νέο και πλήρη, αν και ανώριμο, οργανισμό, που κατέχει όλες τις γενετικές πληροφορίες και τα επιγενετικά θεμέλια για μία αυτό-διευθυνόμενη ανάπτυξη.

Η ανάπτυξη του εμβρύου χαρακτηρίζεται από μία κανονική, προβλέψιμη και σύνθετη αλληλουχία γεγονότων και δεν υπάρχει κάποια ειδική στιγμή, που η ανθρώπινη ζωή γίνεται πιο άξια σεβασμού και απόκτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αξία της είναι εγγενής. Το έμβρυο δεν είναι μία εν δυνάμει ζωή, αλλά ζωή με δυνατότητα να εξελιχθεί σε ενήλικα, όπως το ίδιο ισχύει και για τα σχηματισμένα έμβρυα, τα νεογέννητα, τα παιδιά και τους εφήβους. Το έμβρυο στα αρχικά στάδια ανάπτυξής του δεν είναι κάτι διαφορετικό από ένα ανθρώπινο ον. Είναι άνθρωπος σε ένα πολύ αρχικό στάδιο ανάπτυξής του, επομένως, τα έμβρυα δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται ως μέσα για την επίτευξη στόχων, ακόμα και καλών στόχων, όπως η θεραπεία ασθενειών ή η σωτηρία άλλης ανθρώπινης ζωής (Από το περιοδικό «Η Δράσις μας», τ. 474, Δεκέμβριος 2009).

Ενδιαφέρον από νομικής πλευράς παρουσιάζει η υπ’ αριθμόν 132/2007 απόφαση του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ρόδου.

Σύμφωνα με το περιεχόμενο της ανωτέρω αποφάσεως,  πλέον των άλλων έχει διατυπωθεί η εξής νομική σκέψη «….αναφορικά δε με την έννοια της ανθρώπινης ζωής και της αφαίρεσης αυτής, ως εγκληματικό αποτέλεσμα της πράξης, θα πρέπει να σημειωθούν τα ακόλουθα: Αν και υποστηρίζεται ότι η ανθρώπινη ζωή αρχίζει με την έξοδο έστω και μέρους του σώματος του νεογνού από το μητρικό θυλάκιο, έκτοτε δε εκείνος ο οποίος από πρόθεση ή από αμέλεια προβαίνει στη θανάτωση αυτού διαπράττει το αντίστοιχο έγκλημα της ανθρωποκτονίας, ΑΦΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΚΕΙΝΗ ΕΧΕΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΙΚΤΟΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ (Χωραφά, Γενικαί Αρχαί του Ποινικού Δικαίου, εκδ. 5 η. σελ. 127, Τούση- Γεωργίου, Ποιν. Κωδ. εκδ. Β` σελ. 578, Εφ. Λαρ. 60/1978, ΙΙΧ ΚΗ`. 737, ΠλημΛαρ 74/2000. ΠΧ Ν. 659), ωστόσο ορθότερη κατά την κρίση μας είναι η άποψη, ότι η ανθρώπινη ζωή αρχίζει από την έναρξη των ωδίνων του τοκετού, όταν αυτές, άνευ μακράς διακοπής, οδηγούν στην έξοδο του εμβρύου από τη μητρική κοιλιά (ίδετε Μπουρόπουλο, Ερμ ΠΚ,τόμος Β`. σελ.462. Τάφο, ΠοινΔίκαιο, Ειδικό Μέρος, τεύχος Δ`. σελ.5, ΑΠ 34/1981 ΠΧ ΛΑ`433, Μπενάκη. Ι IΧ ΛΑ.435)………… Βασικά μειονεκτήματα της δεύτερης κατηγορίας απόψεων και ειδικότερα της γενικότερης από αυτές (η έναρξη της διαδικασίας αλληλουχίας φάσεων που κατά τα διδάγματα της ιατρικής οδηγεί αναπόδραστα στη γέννηση δηλαδή από τότε που η έγκυος πρέπει να μείνει στην ιατρική μονάδα) είναι η ασάφεια ως προς τον ακριβή χρόνο και το άτοπο των λύσεων που αναγκαστικά θα καταλήξει σε περιπτώσεις εντελώς πρόωρων τοκετών, ουσιαστικά αμβλώσεων, που θα πρέπει ομοίως να χαρακτηρισθούν ανθρωποκτονίες, αν από αμέλεια και αφού έχει αρχίσει το πρώτο στάδιο διακοπής της εγκυμοσύνης, προκληθεί ο θάνατος του εμβρύου. Το επιχείρημα της ασάφειας δεν είναι πειστικό, αφού η διαφοροποίηση από έγκυο σε έγκυο δεν επηρεάζει τη σταθερότητα της έναρξης του τοκετού. Αν με οποιοδήποτε συνεπώς τρόπο αρχίσει η διαδικασία τοκετού (φυσικές ή τεχνητές ωδίνες διαστολής, ρήξη θύλακος, έναρξη νάρκωσης για καισαρική επέμβαση), αρχίζει να υπάρχει άνθρωπος και αυτό είναι αντικειμενικά διαπιστώσιμο. Το αντιλεγόμενο ότι μπορεί να αρχίσουν οι ωδίνες και μετά να υποχωρήσουν, δεν είναι καταλυτικό, επειδή αν μεν υπήρξε συμπεριφορά θανάτωσης πριν οι ωδίνες υποχωρήσουν, υπάρχει άνθρωπος, αφού ο υποθετικός αιτιώδης σύνδεσμος δεν λαμβάνεται υπόψη στο ποινικό δίκαιο (ίσως να υποχωρούσαν, αλλά δεν υποχώρησαν) αν πάλι υποχώρησαν πριν την θανατηφόρο δράση, υπάρχει διακοπή της εγκυμοσύνης, αφού όταν υπήρξε η συμπεριφορά, δεν ήταν πλέον αναπόδραστη η διαδικασία του τοκετού».

Κατά την ίδια ως άνω απόφαση και σε συνέχεια αυτής λαμβάνει χώρα η κάτωθι μνεία «…..επιπλέον θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρώτη άποψη, σύμφωνα με την οποία, για την έναρξη της ανθρώπινης ζωής απαιτείται η έξοδος, έστω και μέρους του σώματος του νεογνού από τη μητρική κοιλιά, διότι από το σημείο αυτό υπάρχει σ` εκείνον που επιχειρεί τη θανάτωση η εικόνα του τικτομένου ανθρώπου, ΑΠΗΧΕΙ ΕΜΠΕΙΡΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΥΠΕΡΚΕΡΑΣΕΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ, ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΤΙΚΤΟΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΕΡΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΥΠΩΘΕΙ ΜΕ ΜΕΓΙΣΤΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΤΕΧΝΙΚΑ ΜΕΣΑ, ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΓΝΟΥ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ, ΏΣΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΜΙΑ ΕΚ ΤΩΝ ΈΞΩΘΕΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ, έστω και αν αυτό βρίσκεται ακόμη μέσα στη μητρική κοιλιά (πρβλ Α. Μπενάκη, ΠΧ ΛΑ.435)».

Με την σύγχρονη, όμως,  ιατρική τεχνολογία μπορούμε να δούμε την ανθρώπινη μορφή του εμβρύου από τις πρώτες εβδομάδες της κυήσεως, να ακούσουμε την καρδιά του, να δούμε το κεφαλάκι του,  τα χέρια του, τα πόδια του, ολόκληρη την ύπαρξή του..να δούμε ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΑΥΤΗ και ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ.

Μία έκτρωση, λοιπόν, δεν είναι ένας βίαιος πρόωρος τοκετός;

Κι αν με φυσικές ή τεχνητές ωδίνες διαστολής, ρήξη θύλακος, έναρξη νάρκωσης για καισαρική επέμβαση κλπ αρχίζει η διαδικασία τοκετού κι επομένως αρχίζει να υπάρχει άνθρωπος κατά την ανωτέρω άποψη και κατά το ανωτέρω λεκτικό της απόφασης του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ρόδου, τότε με την πρόκληση βίαιου και πρόωρου τοκετού, ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΩΣΗ, δεν αρχίζει να υπάρχει άνθρωπος και από νομικής ακόμη πλευράς ;;;;;

Με την έκτρωση, δεν διαπράττεται το αδίκημα της ανθρωποκτονίας στην ειδεχθέστερή του μορφή, εναντίον μια αθώας ζωής που δεν μπορεί, ακόμη, να υπερασπίσει τον εαυτό της;

Ο καθένας από εμάς ας βγάλει τα συμπεράσματά του, έχοντας ως γνώμονα την λογική και την συνείδησή του, που δεν είναι άλλη από την Φωνή του Κυρίου…..

Από

Χριστίνα Κουρή-Κοκκίνου

Δικηγόρο Πρωτοδικείου Κορίνθου

Ο γάμος, όπως γνωρίζουμε, είναι κοινωνία αγάπης. Ο Δημιουργός Τριαδικός Θεός έγινε συγχρόνως και ο πρώτος νυμφαγωγός, αφού προσέφερε την Εύα στον Αδάμ. Σ' αυτούς εμπιστεύθηκε τη δύναμη και τη δυνατότητα, μέσω της οποίας θα προέρχεται πλέον η ζωή.

Σ’ αυτή τη σύζευξη θα υπάρχει στο εξής η δυνατότητα να ασκήσει ο άνθρωπος τη ζωή ως αγάπη και την αγάπη ως ζωή.¹

Η χώρα μας το 1986 με τον νόμο 1609, άλλαξε την μέχρι τότε νομοθεσία στο ζήτημα των εκτρώσεων. Ο νομοθέτης αυθαίρετα θεωρεί την ζωή του εμβρύου υποδεέστερη αυτής του γεννηθέντος ανθρώπου, επιτρέποντας ακολούθως την τέλεση εκτρώσεων, την ίδια στιγμή, όπου ο ίδιος πέφτει σε αντιφάσεις αφού αντιμετωπίζει διαφορετικά το έμβρυο ανάλογα με την περίπτωση. Από την μία επιτρέπει π.χ., την έκτρωση για κοινωνικούς λόγους μέχρι την 12η εβδομάδα, ενώ στην περίπτωση κληρονομιάς, κληρονόμος θεωρείται εκείνος που κατά τον χρόνο της επαγωγής (δηλαδή τον χρόνο θανάτου του κληρονομούμενου) βρίσκεται στη ζωή ή έχει τουλάχιστον συλληφθεί. Επίσης στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, άνθρωπος θεωρείται, ότι υφίσταται από την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στη μήτρα και μετά.

Για πρώτη φορά δημοσιεύεται όλη η Δικογραφία (Τριμ. Πλημμελ. Φλώρινας 452/1993)

Ιστορική απόφαση (Α.Π.1033/2016 ποιν.) που υπερασπίζει τη ΖΩΗ του ΑΓΕΝΝΗΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ!