Νικόλαος Ζαΐρης: Ημερίδα υπέρ της ζωής του αγέννητου παιδιού «Αφήστε με να ζήσω!» [Λάρισα, 2 Δεκεμβρίου 2018]

Ιδιαίτερη τιμή και χαρά με διακατέχει για το γεγονός, ότι ευρίσκομαι κοντά σας και, να σας ευχαριστήσω για την τιμητική πρόσκληση και για την παρουσία σας. Απόμαχος και ελεύθερος πλέον μετά την 39χρονη και εξαιρετικά δύσκολη δικαστική διαδρομή μου, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ανενεργό πολίτη. Δειλά-δειλά και πάντα με την ευλογία αγιορειτών Πατέρων, άρχισα να ασχολούμαι με τη συγγραφή διαφόρων δοκιμίων και με την πραγματοποίηση διαλέξεων. Εκπληρώνοντας για άλλη μια φορά την ευλογία ενός σεβαστού αγιορείτη Γέροντα, συμμετέχω στην πνευματική αυτή σύναξη, προκειμένου να εισφέρω μερικές σκέψεις, που αφορούν την αντιμετώπιση των εκτρώσεων στη χώρα μας από νομικής πλευράς. Και επειδή ο λόγος ενός νομικού σχεδόν είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τη θεωρία και με νομικές έννοιες, θα περιορισθώ και με την ανοχή σας στις απολύτως αναγκαίες αναφορές.

  

  

Ιδιαίτερη τιμή και χαρά με διακατέχει για το γεγονός, ότι ευρίσκομαι κοντά σας και, να σας ευχαριστήσω για την τιμητική πρόσκληση και για την παρουσία σας. Απόμαχος και ελεύθερος πλέον μετά την 39χρονη και εξαιρετικά δύσκολη δικαστική διαδρομή μου, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου ανενεργό πολίτη. Δειλά-δειλά και πάντα με την ευλογία αγιορειτών Πατέρων, άρχισα να ασχολούμαι με τη συγγραφή διαφόρων δοκιμίων και με την πραγματοποίηση διαλέξεων. Εκπληρώνοντας για άλλη μια φορά την ευλογία ενός σεβαστού αγιορείτη Γέροντα, συμμετέχω στην πνευματική αυτή σύναξη, προκειμένου να εισφέρω μερικές σκέψεις, που αφορούν την αντιμετώπιση των εκτρώσεων στη χώρα μας από νομικής πλευράς. Και επειδή ο λόγος ενός νομικού σχεδόν είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τη θεωρία και με νομικές έννοιες, θα περιορισθώ και με την ανοχή σας στις απολύτως αναγκαίες αναφορές.

Πριν περίπου εκατό χρόνια ένας Ιταλός νομομαθής ο Ραφαέλλο Bellestrini, έγραψε: «Η έσχατη απόδειξη, ότι ένας λαός έφθασε στο έσχατο σημείο ηθικής καταπτώσεως, θα είναι η εποχή που η έκτρωση θα θεωρείται κάτι το κοινωνικά ανεκτό και συνηθισμένο». Σήμερα στον 21ο αιώνα, με όσα συμβαίνουν μήπως φτάσαμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο; Έκτρωση, μια λέξη που ηχεί συχνά στα αυτιά μας. Τί είναι όμως η έκτρωση; Ποια η γνώμη της ιατρικής επιστήμης; Ποια η θέση της Εκκλησίας μας; Τι λένε οι στατιστικές μελέτες για το φαινόμενο των εκτρώσεων, που συνεχώς αυξάνει και των γεννήσεων που ολοένα και μειώνονται;

Εκ προοιμίου, επιτρέψτε μου να σας εκθέσω το περίγραμμα της εισήγησής μου, απαντώντας καθ’ υποφορά σε μια σειρά κρίσιμων ερωτημάτων, που θα μας απασχολήσουν. Πότε ξεκινά η ανθρώπινη ζωή; το έμβρυο είναι ανθρώπινο όν ή όχι; το έμβρυο έχει προσωπικότητα ή όχι; το έμβρυο προστατεύεται και με ποιο τρόπο; το κυοφορούμενο έχει δικαιώματα και ποια; Περαιτέρω, τί είναι η άμβλωση; ποιο το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει το ζήτημα των αμβλώσεων; πότε και με ποιες προϋποθέσεις επιτρέπεται; Ακόμη, η άμβλωση είναι φόνος και πώς αντιμετωπίζεται; Στα ερωτήματα αυτά έχουν προσπαθήσει να απαντήσουν πλήθος επιστημόνων, όπως λ.χ βιολόγοι, γενετιστές, γιατροί, θεολόγοι, ακόμη και φιλόσοφοι, όμως τα συμπεράσματά τους διαφέρουν.

Βαρύνουσα σημασία στο θέμα αυτό πιστεύω, ότι έχει η άποψη και η τοποθέτηση ενός διάσημου Γάλλου επιστήμονα. Πρόκειται για τον διεθνούς φήμης καθηγητή της Γενετικής Jerome Leezeune, ο οποίος σε σχετική ομιλία του μεταξύ άλλων είπε και τα εξής: «… η ζωή έχει μια πολύ, πολύ μακριά ιστορία, αλλά κάθε άτομο έχει μια πολύ ξεκάθαρη αρχή, τη στιγμή της σύλληψής του… Η αποδοχή του γεγονότος ότι μετά την πραγματοποίηση της γονιμοποίησης ένας νέος άνθρωπος έρχεται σε ύπαρξη, δεν είναι πια ζήτημα αρεσκείας ή γνώμης…». Με άλλα λόγια ο συγκεκριμένος επιστήμονας καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι από την πρώτη στιγμή της σύλληψης το γονιμοποιημένο ωάριο είναι ένας ανθρώπινος οργανισμός σε πλήρη ανάπτυξη, που έχει αυτοτελή αξία. Δεν είναι, ούτε αποτελεί μέρος του σώματος της γυναίκας, αλλά αποτελεί ανεξάρτητο ανθρώπινο όν, το οποίο δεν εξουσιάζεται από την μητέρα, η οποία «το φιλοξενεί» στο σώμα της. Η ελπίδα ζωής, θα γίνει ασφαλώς μια μέρα ζωή.

Ταυτόσημου περιεχομένου θέση εκφράζει και ακολουθεί από της ιδρύσεώς της, το έτος 1974, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ιατρών, που σέβεται την ανθρώπινη ζωή, και που απαρέγκλιτα διακηρύσσει, ότι: «το αγέννητο παιδί είναι βιολογικά από την αρχή ακόμη της σύλληψής του μια εντελώς ξεχωριστή από τη μητέρα ανθρώπινη ύπαρξη, που αναπτύσσει τη δική του προσωπικότητα από πνευματική ή φυσική άποψη». Επίσης, στο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο του 2014 ορίσθηκε ότι «η έναρξη της ζωής του ανθρώπου συμπίπτει με την στιγμή της γονιμοποίησης». Επομένως το έμβρυο, ως ιδιαίτερη ψυχοσωματική ύπαρξη, έχει τα ίδια δικαιώματα για τη ζωή και πρέπει να τυγχάνει του ίδιου σεβασμού, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος, αφού η ιατρική επιστήμη διακηρύσσει ότι η αρχή του ανθρώπινου οργανισμού ανάγεται στη στιγμή της γονιμοποίησης. Άρα, το έμβρυο θα έπρεπε να απολαμβάνει κάθε δικαίωμα που αναγνωρίζεται σε κάθε έλληνα πολίτη. Αλλά δυστυχώς τα κυοφορούμενα δεν έχουν φωνή, ώστε να υπερασπισθούν τον εαυτό τους από τη φυσική διάθεση της μητέρας τους και της κοινωνίας μας.

Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι το Σύνταγμα που είναι ο θεμελιώδης καταστατικός χάρτης του Κράτους, για πρώτη φορά το 1975 ως κατευθυντήρια αρχή τίθεται η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (άρθρο 2Σ). Αλλά και στο άρθρο 5 αυτού, ρητά πλέον ορίζεται, ότι «αποστολή της Πολιτείας είναι η προστασία της ζωής και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου». Επίσης, το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που κυρώθηκε από την Ελλάδα με το ν. 2462/1997 προστατεύει το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη ζωή (άρθρο 6). Ανάλογη προστασία παρέχεται και από την ΕΣΔΑ, η οποία προβλέπει στο άρθρο 2 τα εξής: «Το δικαίωμα εκάστου προσώπου εις την ζωή προστατεύεται από το νόμο».

Επομένως το έμβρυο ως ιδιαίτερη ψυχοσωματική ύπαρξη έχει τα ίδια δικαιώματα για τη ζωή και πρέπει να τυγχάνει του ίδιου σεβασμού, όπως και οποιοσδήποτε άλλος ανθρώπινος οργανισμός. Σε μια εποχή όπως η σημερινή, όπου η κακοποίηση των ζώων προστατεύεται και αποτελεί ποινικό αδίκημα, η ανθρώπινη ζωή που αποτελεί το ύψιστο αγαθό τίθεται σε δοκιμασία και αμφιβολία, αν θα πρέπει να προστατεύεται το έμβρυο, τη στιγμή που του αναγνωρίζονται σειρά δικαιωμάτων! Γιατί είναι γεγονός, ότι ο σύγχρονος μετανεωτερικός άνθρωπος με μεγάλη ευκολία προσφεύγει στην έκτρωση, η οποία αποτελεί ένα είδος φόνου, που διενεργείται σε παγκόσμια έκταση χωρίς καμία αίσθηση ενοχής.

Αφού συνταγματικά κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη ζωή, σύμφωνα με το οποίο «όλοι όσοι ευρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους χωρίς διάκριση…», μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι η μητέρα έχει το δικαίωμα να αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή της, της δίνει δηλαδή το δικαίωμα της άμβλωσης! Τίθεται όμως το αναγκαίο ερώτημα, τί γίνεται όταν η δική της επιλογή στερεί τα δικαιώματα κάποιου άλλου; Αυτή η επιλογή έρχεται ή δεν έρχεται σε αντιπαράθεση με μια άλλη θεμελιώδη αρχή, κατά την οποία η ελευθερία του ατόμου σταματά εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου, δηλαδή η ελεύθερη επιλογή της μητέρας να προκαλεί τον θάνατο μιας εν δυνάμει ζωής. Ως εκ τούτου ανακύπτει το εύλογο ερώτημα: Το έμβρυο έχει δικαιώματα και αν ναι, ποια; Ασφαλώς, έχει.

Προς επίρρωση αυτών, ο Αστικός Κώδικας αναγνωρίζει στο έμβρυο σειρά δικαιωμάτων: α) με το άρθρο 35 αναγνωρίζεται ότι το έμβρυο έχει προσωπικότητα και ως προς τα δικαιώματα που επάγονται σ’ αυτό, τελούν υπό την προϋπόθεση ότι θα γεννηθεί ζωντανό, β) με το άρθρο 1711 του Α.Κ, το έμβρυο έχει πλήρη ικανότητα να κληρονομήσει, υπό την αίρεση ότι θα γεννηθεί ζωντανό και ότι υπεισέρχεται όχι μόνο στα δικαιώματα του κληρονομουμένου, αλλά και στις υποχρεώσεις της κληρονομίας, γ) με το άρθρο 1475 του Α.Κ, προβλέπεται η δυνατότητα αναγνώρισης του κυοφορούμενου από τον πατέρα ή τον γεννήτορα πριν τη γέννησή του, τα αποτελέσματα όμως της αναγνώρισης θα επέλθουν, εφόσον το κυοφορούμενο γεννηθεί ζωντανό, δ) αναγνωρίζεται στο έμβρυο το δικαίωμα προστασίας της περιουσίας του, όπως και δικαίωμα διατροφής σε περίπτωση που θανατωθεί αυτός που είχε απέναντί του υποχρέωση διατροφής, ε) δικαίωμα σε αποζημίωση. Το έμβρυο έχει το δικαίωμα να αποζημιωθεί από εκείνον που του προκάλεσε με υπαιτιότητά του βλάβες κατά τη διάρκεια της κυήσεως της μητέρας του.

 

Τα δικαιώματα του εμβρύου στο Ποινικό Δίκαιο

Αλλά και στη σφαίρα του ποινικού δικαίου το έμβρυο προστατεύεται. Αντικείμενο προστασίας των διατάξεων 304-305 του Π.Κ, που ισχύουν σήμερα με το νόμο 1609/29-5-1986, είναι η ζωή του μη ακόμη γεννηθέντος ανθρώπου. Έτσι, ο νομοθέτης βρήκε την ευκαιρία να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στο έμβρυο, το οποίο αντιμετωπίζεται πλέον ως άνθρωπος, αφού δέχεται τα εξής: «Όποιος προκαλέσει ζημία στο έμβρυο, το οποίο είναι ακόμα στην κοιλία της μητέρας του, τιμωρείται …. », ώστε πλέον η διακοπή της κυήσεως να θεωρείται ποινικό αδίκημα, εκτός αν υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που την επιβάλλουν. Η κύρια αναφορά γίνεται στο άρθρο 304Α του Π.Κ, που ορίζει: «όποιος επενεργεί παράνομα στην έγκυο, με αποτέλεσμα να προκληθεί βαριά βλάβη στο έμβρυο ή να εμφανίσει το νεογνό βαριά πάθηση του σώματος ή της διάνοιάς του, τιμωρείται …». Από τη διάταξη αυτή γίνεται φανερό, ότι: αντικείμενο της ποινικής προστασίας είναι απευθείας το έμβρυο και όχι η μητέρα. Και ο νόμος δεν κάνει καμία απολύτως διάκριση, αν το έμβρυο προέρχεται από νόμιμο γάμο ή αν είναι αποτέλεσμα εξωσυζυγικών ή ελεύθερων σχέσεων. Αν όμως το έμβρυο είναι νεκρό, από τα δικαστήρια έχει κριθεί ότι φυσικά δεν υπάρχει αδίκημα.

Ο νομοθέτης δεν δέχεται την άποψη, η οποία προβάλλεται πολλές φορές, ότι δηλαδή η μητέρα έχει απόλυτο δικαίωμα στο σώμα της και λίγο πολύ δικαίωμα ζωής και θανάτου στο έμβρυο. Το έμβρυο διατηρεί τα δικαιώματά του και ιδιαίτερα το δικαίωμα στην επιβίωση. Βέβαια με το νόμο 1609/1986 νομιμοποιήθηκε η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης πριν από τη συμπλήρωση δώδεκα εβδομάδων κύησης, εκτός από ειδικές περιπτώσεις, στις οποίες η επέμβαση μπορεί να γίνει και μετά τη δωδέκατη εβδομάδα (περίπτωση βιασμού, αιμομιξίας, γενετικής ανωμαλίας του εμβρύου κ. α). Σημαντική είναι και η διάταξη του άρθρου 305 του Π.Κ, που απαγορεύει με οποιοδήποτε τρόπο τη διαφήμιση των μέσων τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης.

 

Τι είναι η άμβλωση, πότε και με ποιες προϋποθέσεις επιτρέπεται.

Άμβλωση ή αλλιώς έκτρωση και επί το «ευγενέστερον» «τεχνητή διακοπή της κυήσεως», είναι η διακοπή μιας αδιατάρακτης ενδομήτριου κυήσεως ενός εμβρύου που διενεργείται σε πρώϊμη ηλικία κυήσεως και που οδηγεί σε αφαίρεση του εμβρύου από τη μήτρα με συνέπεια το θάνατό του. Η διακοπή αυτή της εγκυμοσύνης, δηλαδή η θανάτωση του εμβρύου, μπορεί να γίνει με την πρόωρη έξωση του εμβρύου από την κοιλία της μητέρας, είτε με άλλο τρόπο με την καταστροφή του εμβρύου πριν από την έξοδό του, όπως λ.χ με μηχανικά μέσα, με εργαλεία, με άσκηση πίεσης και βίας στην κοιλία, είτε ψυχολογικά. Το νομοθετικό πλαίσιο που καθορίζει τις προϋποθέσεις του επιτρεπτού της αμβλώσεως, προβλέπεται στο άρθρο 304 του Π.Κ. Σύμφωνα με αυτή τη διάταξη, προβλέπονται οι εξής περιπτώσεις διακοπής της εγκυμοσύνης: 1. Διακοπή της εγκυμοσύνης χωρίς τη συναίνεση της εγκύου, 2. Διακοπή της εγκυμοσύνης με τη συναίνεση της εγκύου και 3. Διακοπή της εγκυμοσύνης από την ίδια την έγκυο ή που την επιτρέπει σε άλλο.

 

Α: Περίπτωση: Διακοπή της εγκυμοσύνης χωρίς τη συναίνεση της εγκύου.

Στην περίπτωση που η διακοπή της κυήσεως γίνεται χωρίς τη συναίνεση της γυναίκας, ο δράστης τιμωρείται με κάθειρξη από 5 μέχρι 10 έτη και απαιτούνται οι εξής προϋποθέσεις: α) η εγκυμοσύνη της γυναίκας. Είναι αδιάφορο αν η σύλληψη είναι προϊόν νόμιμου γάμου ή έγινε εκτός γάμου ή εάν η γονιμοποίηση έγινε σε σωλήνα και εν συνεχεία το προϊόν της εντέθηκε στον γυναικείο κόλπο, β) διακοπή της εγκυμοσύνης, δηλαδή θανάτωση του εμβρύου που μπορεί να γίνει άμεσα ή έμμεσα με κάθε πρόσφορο μέσο, είτε μηχανικό, όπως λ.χ με την διοχέτευση ηλεκτρικού ρεύματος ή ακτινοβολίας, είτε ψυχολογικό όπως με τη διέγερση αιφνιδίου τρόμου ή μεγάλης θλίψης ή με τη λήψη φαρμάκων ή χημικών παρασκευασμάτων που προκαλούν αλλοιώσεις, γ) έλλειψη της συναινέσεως της εγκύου. Να μην υπάρχει η συναίνεσή της, χωρίς να απαιτείται η ρητή αντίθεσή της. Η συναίνεση θεωρείται ακόμη ότι δεν υπάρχει αν είναι προϊόν σωματικής ή ψυχολογικής βίας ή απειλής. Λ.χ ο γιατρός με την πρόφαση της εξέτασης την οδήγησε στο χειρουργείο, την αναισθητοποίησε και της έκανε έκτρωση, και δ) δόλος, που έγκειται στη γνώση της εγκυμοσύνης και την απόφασή της να θανατώσει το ζωντανό έμβρυό της. Η θανάτωση του εμβρύου από αμέλεια λ.χ σε αυτοκινητιστικό ατύχημα δεν τιμωρείται.

 

Β. Περίπτωση: Διακοπή της κυήσεως με τη συναίνεση της εγκύου.

Στην περίπτωση που υπάρχει η συναίνεση της εγκύου γυναίκας, αυτός που διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη ή προμηθεύει σ’ αυτήν τα κατάλληλα μέσα για τη διακοπή της κυήσεως τιμωρείται με φυλάκιση από 6 μήνες μέχρι 5 έτη και αν ενεργεί κατά συνήθεια τις πράξεις αυτές τότε τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον (2) ετών (2-5). Προηγουμένως η ποινή ήταν κάθειρξη 5-10 έτη.

 

Γ. Περίπτωση: Διακοπή της εγκυμοσύνης από την ίδια την έγκυο ή από άλλο στον οποίο του επιτρέπει να την πράξει. Στην περίπτωση αυτή αυτουργός είναι η ίδια η εγκυμονούσα γυναίκα που μόνη της διακόπτει την κύηση, όταν λ.χ επιφέρει δυνατό χτύπημα στην κοιλία της ή επιτρέπει σε άλλο να κάνει ανάλογη ενέργεια και δεν τον εμποδίζει ή ανέχεται τη διακοπή της. Π.χ η έγκυος γυναίκα αναθέτει σε κάποιον άλλο να της κάνει μια ένεση εκτρωτικού φαρμάκου, την οποία του την εμφανίζει ως ένεση βιταμινών. Στην περίπτωση αυτή η ποινική πρόβλεψη είναι φυλάκιση μέχρι ενός (1) έτους.

 

Άρση του άδικου της πράξεως της αμβλώσεως.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα σχετικό με τις αμβλώσεις είναι εκείνο, όπου ο νόμος προβλέπει τη δυνατότητα ατιμωρησίας του υπαίτιου, αυτό που στη νομική επιστήμη καλείται «άρση του άδικου της πράξεως», το αδίκημα όμως εξακολουθεί να υπάρχει. Πράγματι σε περίπτωση τεχνητής διακοπής της κυήσεως, προβλέπεται η ατιμωρησία του δράστη, όταν συντρέχουν συμπλεκτικά οι παρακάτω προϋποθέσεις: α) η συναίνεση της εγκύου, β) η διακοπή της κυήσεως να τελείται από μαιευτήρα-γυναικολόγο ιατρό με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα, αν συντρέχει μια από τις ακόλουθες περιπτώσεις: 1) δεν έχουν συμπληρωθεί (12) εβδομάδες εγκυμοσύνης, 2) έχουν διαπιστωθεί με τα σύγχρονα μέσα προγεννητικής διάγνωσης ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου, που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού και η εγκυμοσύνη δεν έχει διάρκεια περισσότερη από (24) εβδομάδες. Στην περίπτωση αυτή πρέπει ο κίνδυνος να αναφέρεται σε συγκεκριμένη σοβαρή ανωμαλία σωματική ή ψυχική και αρκούν σοβαρές ενδείξεις και δεν είναι αναγκαίος ο σχηματισμός πλήρους πεποιθήσεως του ιατρού για τον κίνδυνο, 3) να υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής υγείας της. Στην περίπτωση αυτή απαιτείται σχετική βεβαίωση και του κατά περίπτωση αρμόδιου ιατρού. Η πιστοποίηση πρέπει να είναι γραπτή και να δίδεται πριν τη διακοπή της κυήσεως. Η βλάβη πρέπει να είναι διαρκής και όχι ανατάξιμη, 4) όταν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης, αιμομιξίας ή κατάχρησης γυναίκας ανίκανης να αντισταθεί και εφόσον δεν έχουν συμπληρωθεί (19) εβδομάδες εγκυμοσύνης, 5) εάν η έγκυος είναι ανήλικη, απαιτείται και η συναίνεση ενός από τους γονείς ή αυτού που έχει την επιμέλεια της ανήλικης. Ακόμη, το άδικο αίρεται στην περίπτωση κατάστασης ανάγκης (25 Π.Κ), όπως συμβαίνει όταν η έγκυος γυναίκα μεταφέρεται στο νοσοκομείο σε κατάσταση αφασίας και οι γιατροί δεν μπορούν να σώσουν τη ζωή της παρά μόνο κάνοντας άμβλωση.

 

Η άμβλωση είναι φόνος;

Στο καίριο ερώτημα εάν η άμβλωση είναι φόνος, προ παντός άλλου, θα επικαλεστώ τον Μ. Βασίλειο, που στον 2ο κανόνα του χαρακτηρίζει απερίφραστα την άμβλωση ως εκούσιο φόνο, ενώ ο αείμνηστος Καθηγητής Γυναικολογίας Ν. Λούρος, είχε χαρακτηρίσει την άμβλωση εγκληματική πράξη, από την οποία ο ιατρός οφείλει να απέχει, γιατί έρχεται σε αντίθεση με τον όρκο του Ιπποκράτη. Άξια μνείας είναι και η τοποθέτηση ενός άθεου και διάσημου Αμερικανού Γυναικολόγου, του καθηγητή (Μπέρναρτ Νεϊθανσον), Dr Bernard Nathanson, που διαδραμάτισε κύριο ρόλο υπέρ των εκτρώσεων, και κάποια στιγμή μεταμελήθηκε και άλλαξε γνώμη. Ο συγκεκριμένος Καθηγητής το έτος 1985 συγκλόνισε την παγκόσμια γνώμη με τη δημοσιοποίηση της κινηματογράφησης της εκτρώσεως ενός εμβρύου (12) εβδομάδων. Ο πρώην διευθυντής της μεγαλύτερης κλινικής εκτρώσεων στο δυτικό κόσμο ανέφερε τα ακόλουθα: «Μετά την εμφάνιση της επιστήμης της Εμβρυολογίας όλες οι μελέτες χωρίς εξαίρεση, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το αγέννητο μωρό, το έμβρυο, είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα, αναπόσπαστο από εμάς και είναι μέλος της κοινωνίας μας».

Ακούστε σας παρακαλώ τη δραματική περιγραφή του ίδιου του καθηγητή, κατά την επιχείρηση της εκτρώσεως και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Συγκεκριμένα περιγράφει την εξής εικόνα: «…όταν η άκρη του αναρροφητήρα κτυπά τον αμνιακό σάκο, είπε, το παιδί αναπηδά. Αντιλαμβάνεται ότι κάτι επιθετικό γίνεται και αναπηδά μακριά. Τη στιγμή που το άκρο του αναρροφητήρα αρχίζει να κινείται, το έμβρυο το καταλαβαίνει και αρχίζει να αναρριχάται στην κορυφή της μήτρας. Μπορείς να δεις το στόμα του να ανοίγει σε μια σιωπηλή κραυγή, την καρδιά να επιταχύνει τον ρυθμό της, τα άκρα να κινούνται γρηγορότερα, το παιδί να γυρίζει ταχύτατα ακόμη και η αναπνοή του να αυξάνεται. Το δράμα, συνεχίζει ο καθηγητής, τελειώνει με τον διαμελισμό του παιδιού μπροστά στα μάτια σου».

Η ακαταμάχητη επίδραση μιας τέτοιας ταινίας φαίνεται να έχει επιδράσει στους ίδιους τους γιατρούς. Συγκεκριμένα, ο άνθρωπος αυτός που έκανε χιλιάδες εκτρώσεις και ήξερε τι θα δει από την ταινία, λέει ότι αισθάνθηκε ναυτία, όπως και ο γιατρός που έκανε την έκτρωση όταν είδε στην οθόνη τι ακριβώς έκανε. Ο τελευταίος δεν στράφηκε άλλη φορά στην οθόνη και με πολύ κόπο τον έπεισε ο καθηγητής του να δει αργότερα την ταινία για να τον βοηθήσει στην περιγραφή. Μετά από αυτό ο συγκεκριμένος γιατρός που έκανε την έκτρωση, δεν δέχθηκε πια να επιχειρήσει εκ νέου άλλη. Ανάλογο περιστατικό αναφέρεται σε δημοσίευμα του έτους 2018, για ένα Σέρβο γυναικολόγο, τον Στόγιαν Αδάσεβιτς, έχοντας στο ενεργητικό ή στο παθητικό του 62.000 εκτρώσεις, ο οποίος αφού μετανόησε, παραδέχθηκε τα εξής: «είμαι ένοχος για όλες τις φρικαλεότητες που έκανα και είμαι υποχρεωμένος να μαρτυρήσω, να αφυπνίσω και να προειδοποιήσω τον καθένα, ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης είναι φόνος του ανυπεράσπιστου και αγέννητου παιδιού».

Ακόμη, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα του Σεπτεμβρίου 2018, στη Γαλλία, στήθηκε λαϊκό δικαστήριο και συγκέντρωσε τους μύδρους υπουργών, γιατρών, μέσων ενημέρωσης και φεμινιστριών, η δήλωση του προέδρου των Γάλλων Γυναικολόγων και Μαιευτήρων Μπερτράν ντε Ροσαμπώ, ότι η εκούσια διακοπή της κυήσεως αποτελεί γι’ αυτόν, ως άνθρωπο και γιατρό ανθρωποκτονία και εξ’ αυτού αρνείται να την εκτελεί. Εγώ είπε, ασκώ το επάγγελμα με όλη μου τη ψυχή. Σηκώνομαι οποιαδήποτε ώρα τη νύχτα. Κάνω πολύ δύσκολες εγχειρήσεις με όλη μου τη ψυχή, αλλά δεν κάνω πράγματα που δεν τα πιστεύω. Και κατέληξε: Δεν ασκούμε αυτό το επάγγελμα για να αφαιρούμε ζωές. Όταν η δημοσιογράφος του απάντησε, ότι οι γυναίκες «δεν θεωρούν ότι το έμβρυο που φέρουν στην κοιλιά τους έχει ζωή» και ότι η έκτρωση «δεν είναι ανθρωποκτονία», ο πρόεδρος της Ένωσης απάντησε: «Μάλιστα, κυρία. Αυτή είναι η γνώμη τους. Εγώ ως γιατρός, δεν είμαι υποχρεωμένος να έχω τη δική τους γνώμη. Και αν δεν την έχω, ο νόμος με προστατεύει, όπως με προστατεύει και η συνείδησή μου».

 

Διαπιστώσεις

Επιτρέψτε μου να σας αναφέρω δυο πραγματικά συμβάντα, αφού προηγουμένως κάνω μια αναγκαία διευκρίνιση. Προσωπικά, και για πολλούς λόγους τιμώ ιδιαίτερα το λειτούργημα των ιατρών, των αφανών εργατών με τις άσπρες μπλούζες και η παρακάτω αναφορά μου δεν ενέχει την παραμικρή υπόνοια μεροληψίας ή άσκηση κριτικής σε βάρος τους. Άλλωστε, σ’ αυτούς καταφεύγουμε για τα προβλήματα υγείας, εκτός του ότι είχα τον μεγάλο αδελφό μου, που πρόσφατα κοιμήθηκε, διακεκριμένο χειρουργό, έχω τη δεύτερη κόρη μου Παιδίατρο και (6) ανίψια, γιατρούς, όλων των ειδικοτήτων, εκτός του γυναικολόγου.

Το πρώτο συμβάν: Πριν μερικά χρόνια μια κυρία κυοφορούσε δίδυμα τέκνα. Κατά τη διάρκεια του προγεννητικού ελέγχου, διαπιστώθηκε ότι το ένα από τα δυο κυοφορούμενα είχε σοβαρό παθολογικό πρόβλημα και ο θεράπων ιατρός συνέστησε την άμβλωση. Η μητέρα στην αρχή ήταν αρνητική. Κατόπιν όμως πιέσεων του συζύγου της και των διαβεβαιώσεων του ιατρού, ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα, που άγγιζε τα όρια της βεβαιότητας, το ένα εκ των δυο εμβρύων να γεννηθεί με σοβαρά προβλήματα υγείας και με σύντομο όριο επιβίωσης, κλονίστηκε και δέχθηκε να υποβληθεί στη διαδικασία της αμβλώσεως. Όταν γέννησε, τί διαπιστώθηκε; Ότι το παιδί που γέννησε και επέζησε, ήταν εκείνο που είχε τα παθολογικά προβλήματα, ενώ εκείνο για το οποίο διεκόπη η κύηση, ήταν το υγιές. Το δεύτερο: Μια γυναίκα κυοφορούσε και είχε διαπιστωθεί ιατρικώς, ότι το έμβρυό της είχε σοβαρά παθολογικά προβλήματα, και της υποδείχθηκε να υποβληθεί σε άμβλωση. Όμως η ευλαβής και πιστή χριστιανή γυναίκα, είχε επισκεφθεί με τον άνδρα της τον Άγιο Παϊσιο, ο οποίος θεωρούσε την έκτρωση φοβερή αμαρτία και ότι αποτελεί φόνο, γιατί όπως έλεγε σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Ο Άγιος Παϊσιος τους διαβεβαίωσε, ότι θα προσευχηθεί, όπως ζήτησε από τους γονείς να προσευχηθούν. Το αποτέλεσμα της δυνατής προσευχής του Αγίου, αλλά και η στερεά πίστη των γονέων ήταν αρκετή να διαψεύσουν την επιστήμη και ο Θεός να τους χαρίσει ένα υγιέστατο παιδί. Βέβαια, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως λ.χ τερατογέννησης, είναι εύλογο οι γονείς να αντιμετωπίζουν σοβαρό δίλημμα, όπως και σε περιπτώσεις βιασμών, όπως είχε σημειωθεί κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.

 

Ιστορική διαδρομή των εκτρώσεων στο Ποινικό δίκαιο.

Στο πέρασμα των χρόνων από το 1834 που ίσχυε ο Ποινικός Νόμος για τις αμβλώσεις, έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις, οι οποίες διαμόρφωσαν το τελικό πλαίσιο που ισχύει μέχρι σήμερα. Στον Ποινικό Νόμο του 1834, όταν η έκτρωση γίνεται χωρίς τη συναίνεση της εγκύου, με τη χρησιμοποίηση επικίνδυνων μέσων για τη ζωή της, απειλείται με θανατική ποινή. Αν δημιουργείται κίνδυνος για τη ζωή της η ποινή είναι από 15-20 χρόνια. Στον Ποινικό Νόμο του έτους 1924 η ποινή που προβλέπεται για την άμβλωση χωρίς τη συναίνεση της εγκύου είναι από 15-20 χρόνια. Το 1934 οι ποινές μειώνονται δραστικά και η άμβλωση αντιμετωπίζεται ως πλημμέλημα (παραμένει κακούργημα όταν γίνεται χωρίς τη συναίνεσή της). Το 1947 μειώνονται ακόμη περισσότερο τα όρια των ποινών. Το έτος 1978 νέες τροποποιήσεις και επιτρέπεται η άμβλωση ως την 12η εβδομάδα σε περίπτωση σοβαρού κινδύνου της ψυχικής υγείας της εγκυμονούσας.

Επί πλέον θεσπίζεται η «ευγονική ένδειξη», σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η διακοπή της κυήσεως μέχρι την 20η εβδομάδα σε περίπτωση που διαπιστώνονται σοβαρές ανωμαλίες στο έμβρυο. Τέλος ακολουθεί ο ισχύων νόμος 1609/29-5-1986, που ανατρέπει όλη την ποινική αντιμετώπιση των αμβλώσεων και την απομακρύνει ακόμη περισσότερο από το χώρο του ποινικού δικαίου, αφού παρατηρείται σημαντική μείωση των ποινών, ενώ, η χρήση των όρων «Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης», που εισήγαγε ο Ποινικός μας Κώδικας, αντί της εκτρώσεως, γίνεται τεχνηέντως και παραπλανητικά και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

 

Η δικαστική μου εμπειρία.

Οφείλω να σας αποκαλύψω, ότι για (39) χρόνια που υπηρέτησα ως δικαστής, σχεδόν για (20) ασχολήθηκα αποκλειστικά με το ποινικό δίκαιο και αντιμετώπισα έναν αριθμό αρκετών χιλιάδων ποινικών υποθέσεων. Σε όλες αυτές τις ποινικές υποθέσεις, δεν αντιμετώπισα ούτε μία, ναι, ούτε μια περίπτωση αμβλώσεως. Ο καθένας θα διερωτηθεί, πού να οφείλεται αυτό το φαινόμενο; μήπως δεν εκτελούνταν αμβλώσεις, τη στιγμή που σύμφωνα με επίσημες στατιστικές μόνο στα δημόσια νοσοκομεία της πατρίδας μας, κατ’ έτος διενεργούνται πλέον των 60-70.000 αμβλώσεις, πέραν εκείνων που πραγματοποιούνται σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό στο ίδιο χρονικό διάστημα στα ιδιωτικά θεραπευτήρια! Παρά την όποια προσπάθειά μου, δεν μπόρεσα να ανεύρω πρόσφατα στοιχεία που σχετίζονται με τις τυχόν καταδίκες των υπαιτίων προσώπων για το έγκλημα της αμβλώσεως, και λόγω του παρανόμου χαρακτήρα τους, μόνο κατά προσέγγιση θα μπορούσαν να προσδιοριστούν. Να σημειώσω, ότι οι καταδίκες για το αδίκημα της αμβλώσεως είναι ελάχιστες στην Ελλάδα, φαινόμενο που παρατηρείται και σε παγκόσμια κλίμακα. Οι λόγοι είναι προφανείς. Ενδεικτικά στη Χώρα μας, σε έναν αριθμό 100.000 αμβλώσεων, το 1960 καταδικάσθηκαν (11) άτομα, το 1974 (8), το 1976 (2), το 1979 (9), το 1981 (3) και το 1986 κανένας, δηλαδή σε διάστημα (26) ετών υπήρξαν μόλις (33) καταδίκες.

Και για να κατανοήσουμε την υποκρισία του σύγχρονου Κράτους μας, θα σας αναφέρω τρία γεγονότα. Ας συγκρίνουμε τον αριθμό 1, τον αριθμό 50 και τον αριθμό 400.000 ή 300.000 ή 200.000, ακόμη και 150.000, που ανέρχονται κατ’ έτος οι εκτρώσεις στη Χώρα μας. Όσοι ενθυμούνται, το έτος 1987, μια νέα γυναίκα ηλικίας (18) ετών βρέθηκε κατακρεουργημένη, κατατεμαχισμένη από τον 27χρονο σύζυγό της. Περίπου τριάντα κομμάτια το σώμα της, πεταμένα σε σωρούς σκουπιδιών. Αποτρόπαιο το έγκλημα. Στυγερός ο δολοφόνος, ναι. Σαδιστής ο δράστης, ναι. Αλλά μια γυναίκα ήταν το θύμα. Εδώ δεν έχουμε μία γυναίκα. Εδώ έχουμε 400.000, 300.000, 200.000 ή ακόμη 150.000 αθώα βρέφη, που κατατεμαχίζονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα με το μαχαίρι των εκτρώσεων και πετιούνται στους υπονόμους. Εδώ δεν έχουμε άγνωστο δράστη, εδώ έχουμε γνωστούς δράστες: γονείς που παραδίδουν το κυοφορούμενο παιδί στη σφαγή, και γιατρό που την εκτελεί στα πλέον αθώα θύματα. Εδώ δεν έχουμε ξένο σαδιστή που ικανοποιεί την ίδια τη διαστροφή του. Εδώ σαδιστής είναι η ίδια η μητέρα και ο ίδιος ο πατέρας. Ειδεχθείς εγκληματίες οι ίδιοι οι γονείς.

Ο άλλος αριθμός 50. Πενήντα άνθρωποι υπολογίζεται, ότι από το 1985 μέχρι το 1992 πέθαναν στην Ελλάδα από το μολυσμένο αίμα, που μας έστειλαν οι Γάλλοι, που είχε τον ιό του έητζ. Αποτρόπαιη η αμέλεια, ναι. Αλλά 50 τα θύματα σε μια επταετία. Τα θύματα των εκτρώσεων στο ίδιο χρονικό διάστημα 1.500.000 έως 2.000.000. Το πρόβλημα των αμβλώσεων είναι πολυσχιδές. Είναι ηθικό, αλλά και οικογενειακό. Είναι κοινωνικό, αλλά και πολιτιστικό, συνάμα δε και εθνικό. Κυρίως όμως είναι πρόβλημα καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί έχει δικαίωμα ζωής το παιδί λίγους μήνες μετά τη γέννησή του, και δεν έχει δικαίωμα ζωής το ίδιο παιδί λίγους μήνες πριν τη γέννησή του; Γιατί έχει δικαίωμα το παιδί μέσα στην αναπαυτική κούνια του, και δεν έχει το ίδιο παιδί δικαιώματα μέσα στη μητρική κούνια, που ονομάζεται κυοφορία; Η τιμωρία δεν είναι μόνο μελλοντική στην άλλη ζωή, είναι και τωρινή. Τιμωρούμεθα ως έθνος. Σβήνουμε εξαιτίας κυρίως της απαιδ(ί)ας, σημειώνει χαρακτηριστικά ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης.

 

Επίλογος

Θα πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε, ότι και αν δεν λειτουργεί ο ποινικός νόμος στο θέμα των αμβλώσεων, λειτουργεί πάντοτε ο πνευματικός νόμος, είτε εμείς το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, και επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος αποφεύγει τον σταυρό της τεκνογονίας, πολύ δε περισσότερο τον σταυρό της πολυτεκνίας που είναι μια μεγάλη ευλογία από τον Θεό, έρχεται ο σταυρός της ατεκνίας. Στο σημείο αυτό συγχωρείστε μου και την παρακάτω αναφορά: Στις 17 Οκτωβρίου 2018, σε τηλεοπτικό σταθμό εθνικής εμβέλειας σε ζωντανή εκπομπή μια γνωστή ελληνίδα ηθοποιός αποκάλυψε τα εξής: «Δεν έκανα παιδί γιατί το ανέβαλα συνεχώς λόγω της δουλειάς. Με τιμώρησε όμως, ο Θεός, γιατί σκότωσα πολλά παιδιά. Σκότωσα (6) παιδιά με τις αμβλώσεις, για τις οποίες και έχω μετανιώσει». Ακούσατε τί είπε η ίδια η μητέρα; Ομίλησε για φόνο που διέπραξε, όχι έναν, όχι δυο, αλλά έξι. Αλλά και σε σχετικό δημοσίευμα του ηλεκτρονικού Τύπου της 19ης Μαϊου 2017, καταχωρούνται τα ονόματα (10) διάσημων ελληνίδων καλλιτεχνών, οι οποίες παραδέχτηκαν (ασφαλώς, δεν θα ήσαν οι μοναδικές), ότι έχουν κάνει έκτρωση, μία δε απ’ αυτές γνωστή αοιδός του λαϊκού πενταγράμμου αποκάλυψε ότι έκανε (15) εκτρώσεις. Από αυτές τις «διάσημες» μία μόνο παραδέχτηκε ότι μετάνιωσε, ενώ κάποια άλλη αν και χαρακτήρισε το κυοφορούμενό της «ως δώρο του Θεού», είπε: «αυτό το δώρο το επέστρεψα, γιατί δεν ήμουνα έτοιμη να γίνω μάνα», οπότε αναγκάστηκα να κάνω έκτρωση. Ακόμη, από πρόσφατα στοιχεία του μαιευτηρίου «Αλεξάνδρα» στις 1.000 γυναίκες, οι 374 είχαν κάνει από 1 έως 3 εκτρώσεις, ενώ βρέθηκε και μια γυναίκα με (45) εκτρώσεις!!!. Και πώς να μην επέλθει ο σταυρός της ατεκνίας, όχι μόνο με όσα ακούσαμε, αλλά και από σχετικές δηλώσεις στο πρόσφατο παρελθόν ενός τωρινού μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου, που καταφέρθηκε κατά της πολυτεκνίας!

Τούτη τη στιγμή, λόγω της απουσίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου, απευθύνομαι προσωπικά προς αυτόν και ειλικρινά του ζητώ να με συγχωρέσει για την παρακάτω αναφορά μου, επικαλούμενος το δικαιολογημένο και πάντα επίκαιρο σχόλιό του, με αφορμή το «παραλήρημα», όπως το χαρακτήρισε ενός «πατέρα του έθνους», κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, όταν καταφέρθηκε εναντίον της τάξεως των πολυτέκνων. Ήταν τότε που είπε: «Απεχθάνομαι» και «βδελύσσομαι» τους πολύτεκνους, διαγράφοντας το βασικό αξίωμα, ότι: «οι πολύτεκνες οικογένειες είναι οι σύγχρονοι μεγάλοι ευεργέτες της Πατρίδας μας», και ότι μεθοδευμένα και συνειδητά καταπολεμείται η πολύτεκνη οικογένεια, όπως ορθώς είχε επισημάνει σε ομιλία του στη Σιάτιστα στις 10-7-2017. Γιατί κ. βουλευτά απεχθάνεστε και βδελύσσεστε την τάξη των πολυτέκνων; Εμένα, προσωπικά, ως μέλος δωδεκαμελούς οικογένειας, ήμασταν (10) αδέλφια, δημιούργημα του Θεού και ενός έντιμου βιοπαλαιστή-ράφτη και μιας αγίας Μάνας, αλλά και το κάθε μέλος της τιμημένης ελληνικής πολύτεκνης οικογένειας, τουλάχιστον μας προσβάλετε.

Εξαιτίας λοιπόν τέτοιων εγκληματικών συμπεριφορών και ανήκουστων ρατσιστικών δηλώσεων, ο ελληνικός πληθυσμός συρρικνώνεται σε επικίνδυνο βαθμό, όταν, εκτός από τις χιλιάδες κατ’ έτος αμβλώσεις, έχουμε και τέτοιους υποστηρικτές του οικογενειακού θεσμού τη στιγμή που, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το έτος 2017, οι γεννήσεις ήταν 88.553 και αντίστοιχα οι θάνατοι ήταν 124.501, δηλαδή κατά 35.948 περισσότεροι οι θάνατοι από τις γεννήσεις, με αποτέλεσμα η Χώρα μας να ευρίσκεται στην εκατοστή ενενηκοστή ενάτη (199η) θέση των γεννήσεων μεταξύ των 220 χωρών. Ούτε πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός, ότι η Χώρα μας στο θέμα των αμβλώσεων κατέχει τη θλιβερή πρωτιά σε όλη την Ευρώπη και την τρίτη στον κόσμο, καταγράφοντας, σύμφωνα με σχετικό πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του Spiegel, «παγκόσμιο ρεκόρ» με (140) διακοπές κυήσεως ανά 1.000 ελληνίδες, τη στιγμή που σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η αναλογία είναι περίπου (35) εκτρώσεις ανά 1.000 εγκυμονούσες.

Τέλος, από στοιχεία της Α! Πανεπιστημιακής Κλινικής του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα», σε δείγμα 1.200 γυναικών, το 22% έχει κάνει έκτρωση και μάλιστα το 1/3 πάνω από μια φορά, και το 17% διέκοψε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη σε ηλικία 16 ετών, ενώ ο αριθμός των αμβλώσεων στην ηλικία μεταξύ 16-17 ετών ανέρχεται σε 40.000 το χρόνο. Έτσι, μάλλον, δικαιώνεται ο Ραφαέλλο Bellestrini, όταν πριν 100 χρόνια έγραφε: «Η έσχατη απόδειξη ότι ένας λαός έφθασε στο έσχατο σημείο ηθικής καταπτώσεως, θα είναι η εποχή που η έκτρωση θα θεωρείται κάτι το κοινωνικά ανεκτό και συνηθισμένο». Και για να μην φθάσουμε ποτέ σ’ αυτό το σημείο, ο καθένας μας και κυρίως οι γονείς ας αναλογισθούν τις ευθύνες τους, προτού αποφασίσουν με τη συνέργεια κάποιων άλλων τη θανατική καταδίκη του σπλάχνου τους. Και με την ευκαιρία της σημερινής εορτής του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη, θα κλείσω με το εξής. Κάποτε ένα ζευγάρι είχε επισκεφθεί τον Γέροντα Πορφύριο και να τον παρακαλέσουν να προσευχηθεί για το παιδί τους, χωρίς να αναφερθούν σε λεπτομέρειες, πόσα παιδιά είχαν και ποιας ηλικίας ήσαν. Με τη διορατικότητά του ο Γέροντας τους είπε: Ναι, το 14χρονο παιδί σου, το κορίτσι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα, σωματικά και ψυχικά. Και γι’ αυτό φταίτε εσείς. Και απευθυνόμενος στο σύζυγο, του είπε: Κακώς, έδωσες το παιδί σου για υιοθεσία στην αδελφή σου, ενώ και οι δυο σας ξέρατε ότι είχε ρίξει 3-4 παιδιά!

Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή και την υπομονή σας.

    

Αν βρίσκετε ενδιαφέρον το άρθρο μοιραστείτε το με τους γνωστούς σας!

Αφήστε με να ζήσω!

Ακαδημίας 78Δ (Ισόγειο), 106 78 ΑΘΗΝΑ

τηλεφωνικώς: (+30) 2103802615

e-mail: info@afistemenaziso.gr

 Συμπληρώστε τη φόρμα στη σελίδα επικοινωνίας

Αφίσες - Φυλλάδια

afises fylladia

Ενημερωτικό Δελτίο

enimerotiko