Γεώργιος Ρούντας: Έκτρωση, η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ενός αγέννητου ΠΑΙΔΙΟΥ - Ημερίδα «Αφήστε με να ζήσω!» [Κόρινθος, 27 Ιανουαρίου 2019]

 

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Η έκτρωση είναι ένα τεράστιο πρόβλημα για κάθε ανθρώπινη κοινωνία, όπως και για την δική μας.

Είναι φόνος και μάλιστα ιδιαίτερα σκληρός, διότι το ανυπεράσπιστο έμβρυο δεν μπορεί να αμυνθεί! Το γεγονός ότι το έμβρυο δεν έχει την δυνατότητα να εκφράσει με λόγο τις επιθυμίες του δεν σημαίνει ότι δεν θέλει να ζήσει και ότι δεν έχει δικαιώματα. Ήδη από την στιγμή της συλλήψεώς του είναι αυτοτελής οργανισμός, άνθρωπος κανονικός με ψυχή, πρόσωπο κανονικό, μία ξεχωριστή προσωπικότητα, με πλήρη δικαιώματα και μάλιστα με απόλυτο δικαίωμα να ζήσει και να επιβιώσει, όπως όλοι μας.

Σκοπός της ομιλίας δεν είναι να κατηγορήσουμε, να ενοχοποιήσουμε και να κρίνουμε ανθρώπους. Όχι, απολύτως Όχι! Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε και να καταδικάζουμε τους συνάνθρωπούς μας αλλά μόνο τις πράξεις και αυτό πάλι με Αγάπη. Εξάλλου θα πρέπει να σκεφτούμε το κατά πόσον η αδιαφορία και η σκληρότητα της κοινωνίας μας, οδήγησε στην θέσπιση και αύξηση των εκτρώσεων. Αν είχαμε αληθινή Αγάπη, Στοργή και Ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας ως κοινωνία ίσως δεν θα συζητούσαμε τώρα για εκτρώσεις!

Σκοπός είναι να προβληματίσουμε, να βοηθήσουμε να γλιτώσουν ζωές από τον θάνατο, να προκαλέσουμε τις συνειδήσεις να αφυπνιστούν, να ενεργοποιηθούν και να λειτουργήσουν.

Έχουμε Ιερή υποχρέωση να σταθούμε με Αγάπη και Πόνο δίπλα στην κάθε γυναίκα, ενήλικη ή ανήλικη, η οποία μόνη και αβοήθητη, ανενημέρωτη, πανικόβλητη και εγκλωβισμένη σε αδιέξοδα οδηγείται στην τραγική εγκληματική πράξη της έκτρωσης, να σκοτώσει το ίδιο το σπλάχνο της, χωρίς να γνωρίζει τις τραγικές συνέπειες της πράξης αυτής, αφού συνήθως κανείς δεν την έχει ενημερώσει προηγουμένως.

Η έκτρωση είναι ένα τραγικό αδιέξοδο, όμως εδώ στην Ορθόδοξη Ελλάδα μόνο για Ζωή και μάλιστα Αιώνια έχουμε χρέος να μιλάμε, για Ελπίδα, για Λύσεις και για Προστασία του Συνανθρώπου!

ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ

Στην παρούσα εισήγηση θα εξετάσουμε την αντίφαση, την υποκρισία και τον παραλογισμό:

Α) της Ελληνικής Νομοθεσίας για το θέμα αυτό

Β) αλλά και της Εισηγητικής Έκθεσης του νόμου 1609/1986, ο οποίος επέτρεψε τις εκτρώσεις στην πατρίδα μας.

Χαρακτηριστικός δείκτης για το πόσο υγιώς ή όχι κινείται και εξελίσσεται μία κοινωνία είναι και οι νόμοι της, το τί προβλέπουν για τα εκάστοτε κοινωνικά θέματα. Σε αυτούς αντικατοπτρίζονται πλήρως το ήθος, η ποιότητα, η αλήθεια, το παρόν αλλά και το μέλλον της εκάστοτε κοινωνίας.

Η χώρα μας το 1986 με τον νόμο 1609, άλλαξε την μέχρι τότε νομοθεσία στο ζήτημα των εκτρώσεων. Ο νομοθέτης ξαφνικά και εντελώς αυθαίρετα θεωρεί την ζωή του εμβρύου κατώτερη αυτής του γεννηθέντος ανθρώπου, επιτρέποντας την τέλεση εκτρώσεων, την ίδια στιγμή, όπου ο ίδιος ο νόμος αντιφάσκοντας υποκριτικά αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά το έμβρυο σε διάφορες περιπτώσεις.

Α) ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ

Αστικό Δίκαιο Γενικές Αρχές:

Άρθρο 35: «το πρόσωπο αρχίζει να υπάρχει μόλις γεννηθεί ζωντανό και παύει να υπάρχει με τον θάνατό του»

Εδώ η διάταξη του νόμου ορίζει, ότι ο άνθρωπος για το δίκαιο υπάρχει μόνο από την στιγμή της γέννησης και μόνο αν γεννηθεί ζωντανός. Δηλαδή ο άνθρωπος θεωρείται από τον νόμο υπαρκτός μόνο όταν αποχωριστεί από το μητρικό σώμα μετά τον τοκετό, ζωντανός και με ανθρώπινη μορφή. Τότε μόνο θεωρείται πρόσωπο και προσωπικότητα, αλλιώς είναι ανύπαρκτος! (ΕΡΝΟΜΑΚ, Βασ. Βαθρακοκοίλη, Τόμος Α΄ Γενικές Αρχές)

Αν όμως, ο νόμος με αυτό το άρθρο θεωρεί το έμβρυο νομικά ανύπαρκτο, τότε γιατί με άλλα άρθρα του π.χ. του Ποινικού Δικαίου το προστατεύει πλήρως και το θεωρεί άνθρωπο κανονικό ακόμη και στην περίοδο των 9 μηνών, σε περίπτωση όπου υποστεί κάποια βλάβη; Πλήρης Αντίφαση! Πόσο λογικό εξάλλου είναι ο νόμος στο άρθρο αυτό να θεωρεί, ότι για 9 μήνες η γυναίκα έχει μέσα στα σπλάχνα της, μία ανυπαρξία, μία νομική ανυπαρξία, ενώ σε άλλα σημεία να ορίζει κάτι εντελώς διαφορετικό;

Άρθρο 36: «ως προς τα δικαιώματα που του επάγονται το κυοφορούμενο θεωρείται γεννημένο, αν γεννηθεί ζωντανό»

Εδώ το άρθρο ορίζει, ότι αν το κυοφορούμενο γεννηθεί ζωντανό, τότε ήδη από τον χρόνο της συλλήψεως έχει κληρονομικό δικαίωμα και θεωρείται άνθρωπος κανονικός! Δηλαδή στην περίπτωση αυτή, για κληρονομικά θέματα, ξαφνικά το έμβρυο θεωρείται για τον νόμο κανονικότατος άνθρωπος ήδη από την σύλληψη και έχει όλα τα δικαιώματα και όλες τις υποχρεώσεις που έχει ο κάθε γεννημένος άνθρωπος. Στο προηγούμενο άρθρο όμως έλεγε εντελώς το αντίθετο, ότι ο άνθρωπος υπάρχει από την γέννηση και μετά! Πλήρης αντίφαση! (ΕΡΝΟΜΑΚ, Βασ. Βαθρακοκοίλη, Τόμος Α΄ Γενικές Αρχές)

Μάλιστα, αν κάποιος προκαλέσει παράνομα και υπαίτια κάποια βλάβη στο έμβρυο σε όλη την διάρκεια της κυοφορίας, τότε εφαρμόζονται σχετικές νομικές διατάξεις για την προστασία της προσωπικότητας και για αποζημίωση από αδικοπραξία! Αυτό αποδεικνύει, ότι στις περιπτώσεις αυτές το έμβρυο θεωρείται ήδη από την σύλληψη κανονικός άνθρωπος και έχει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την έννοια της προσωπικότητας. Κι άλλη αντίφαση λοιπόν του νόμου, σε σχέση με το προηγούμενο άρθρο.

Άρθρο 1711 Α.Κ.: «Κληρονόμος μπορεί να γίνει εκείνος που κατά το χρόνο της επαγωγής, δηλαδή τον χρόνο θανάτου του κληρονομουμένου βρίσκεται στη ζωή ή έχει τουλάχιστον συλληφθεί.»

Εδώ ο νόμος με απόλυτη σαφήνεια αναφέρει, ότι το έμβρυο, έχει κληρονομικό δικαίωμα ήδη από την σύλληψη! Μπορεί δηλαδή να κληρονομήσει κάποιον! Άρα και εδώ δέχεται ο νόμος, ότι ο άνθρωπος υπάρχει ήδη από την σύλληψη, ενώ στο προηγούμενο άρθρο θεωρεί, ότι ο άνθρωπος υπάρχει μόνο από την γέννηση και μετά! Άλλη αντίφαση!

Ποινικό Δίκαιο: Στο Ποινικό Δίκαιο συναντούμε τις εξής αντιφάσεις:

Στο Άρθρο 304α Ποινικού Κώδικα, Ειδικό Μέρος, με τίτλο:

''Σωματική βλάβη εμβρύου ή νεογνού'': ο νόμος ορίζει, ότι:

«Όποιος επενεργεί παράνομα στην έγκυο με αποτέλεσμα να προκληθεί βαριά βλάβη στο έμβρυο ή να εμφανίσει το νεογνό βαριά πάθηση του σώματος ή της διάνοιας τιμωρείται κατά τις διατάξεις του άρθρου 310 για την βαριά σωματική βλάβη.»

Εδώ ο νόμος ξεκάθαρα προστατεύει το έμβρυο, το οποίο και θεωρεί κανονικό άνθρωπο, μία ολοζώντανη και αυτοτελή προσωπικότητα ήδη από την σύλληψη. Αν ο νόμος δεν θεωρούσε το έμβρυο αυτοτελή οντότητα από την σύλληψη, τότε δεν θα είχε λόγο να θεσπίσει αυτήν την προστατευτική διάταξη! Κι’ άλλη αντίφαση λοιπόν σε σχέση με τις προηγούμενες διατάξεις του Αστικού Κώδικα!

Άρθρο 304 Ποινικού Κώδικα, Ειδικό Μέρος, Τίτλος: «Τεχνητή Διακοπή της εγκυμοσύνης» .

Αυτό το άρθρο έχει τέσσερεις παραγράφους. Ενώ στις τρείς πρώτες τιμωρεί την έκτρωση, στην τέταρτη παράγραφο αναφέρει λόγους για τους οποίους η έκτρωση δεν θεωρείται άδικη πράξη και άρα επιτρέπεται!

Αναλυτικότερα:

Παράγραφος 1: «όποιος χωρίς την συναίνεση της εγκύου διακόπτει την εγκυμοσύνη της τιμωρείται με κάθειρξη.»

Εδώ ο νόμος θεωρεί το έμβρυο κανονικό άνθρωπο ήδη από την σύλληψη, αφού έμβρυο έχουμε από αυτήν την στιγμή. Μάλιστα έχει απόλυτο δικαίωμα ζωής και επιβίωσης! Κανένας τρίτος, ούτε ακόμη και η ίδια η μητέρα του δεν έχει επάνω στο έμβρυο δικαιοδοσία ζωής και θανάτου! Αυτό θεμελιώνεται και στο Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 5 παρ. 2., όπου ο συντακτικός νομοθέτης κάνει λόγο για απόλυτη προστασία της ζωής και άρα για απόλυτη ενέργεια του δικαιώματος αυτού. Η συνταγματική και με απόλυτο τρόπο κατοχύρωση της ζωής σημαίνει, ότι καθένας έχει δικαίωμα στην ζωή και μάλιστα το δικαίωμα αυτό ισχύει erga omnes, δηλαδή έναντι όλων. Να σημειωθεί, ότι με την ίδια ποινή της καθείρξεως τιμωρεί ο νόμος στο άρθρο 299 Ποινικού Κώδικα, δηλαδή πριν από 5 άρθρα ακριβώς, την ανθρωποκτονία.

Παράγραφος 2: «α) όποιος με την συναίνεση της εγκύου διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη της ή προμηθεύει σ' αυτή μέσα για την διακοπή της τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών και αν ενεργεί κατά συνήθεια τις πράξεις αυτές τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον 2 ετών.»

Παράγραφος 3: «Έγκυος που διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη της ή επιτρέπει σε άλλον να την διακόψει τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ένα έτος».

Και εδώ ο νομοθέτης θεωρεί, ότι το έμβρυο είναι κανονικός άνθρωπος, ήδη από την σύλληψη γι' αυτό τιμωρεί τις πράξεις αυτές, έστω και ηπιότερα.

Και εδώ τώρα στην τέταρτη παράγραφο αρχίζει η αναίρεση όλων των προηγουμένων!

Ενώ λοιπόν στις πρώτες 3 παραγράφους τιμωρείται η έκτρωση, στην 4 παράγραφο του ιδίου άρθρου, το οποίο εξετάζουμε, ορίζονται κάποιοι λόγοι, σύμφωνα με τους οποίους η έκτρωση ξαφνικά επιτρέπεται και δεν θεωρείται αδίκημα! Ειδικότερα:

Παράγραφος 4: «Δεν είναι άδικη πράξη η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης που ενεργείται με τη συναίνεση της εγκύου από γιατρό μαιευτήρα - γυναικολόγο με τη συμμετοχή αναισθησιολόγου, σε οργανωμένη νοσηλευτική μονάδα, αν συντρέχει μία από τις ακόλουθες περιπτώσεις:

α) «Δεν έχουν συμπληρωθεί δώδεκα εβδομάδες εγκυμοσύνης».

Ο νόμος εδώ εντελώς ανεξήγητα, χωρίς καμία απολύτως αιτιολογία λέει, ότι απλά και μόνο αν αποφασίσει η γυναίκα να κάνει έκτρωση μέχρι την 12η εβδομάδα σε οργανωμένη κλινική, τότε δεν είναι άδικη η πράξη αυτή! Απλά και μόνο επειδή το αποφάσισε μόνη της να σκοτώσει το παιδί της, αίρεται ο άδικος χαρακτήρας της έκτρωσης και δεν θεωρείται δολοφονία! Απόλυτη παράνοια!

Εδώ επιπλέον παραβιάζεται με τον χειρότερο τρόπο το άρθρο 1510 Α.Κ. αναφορικά με την γονική μέριμνα. Το άρθρο αυτό αναφέρει, ότι: «Η μέριμνα για το ανήλικο τέκνο είναι καθήκον και δικαίωμα των γονέων, οι οποίοι την ασκούν από κοινού.» Ο πατέρας στο σημείο αυτό έτσι όπως έχει διατυπωθεί ο νόμος δεν έχει λόγο κανένα! Αν αποφασίσει η γυναίκα να κάνει έκτρωση, δεν θα πρέπει να έχει λόγο και ο πατέρας; Μπορεί εκείνος να Αγαπάει και να θέλει να γεννηθεί το παιδί του! Γιατί τόσο αναίσχυντα παραμερίζεται από τον νόμο ο πατέρας; Είναι και εκείνος γονέας! Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση του δικαιώματος στην πατρότητα και τραγική αντίφαση και προχειρότητα του νόμου!

Ας αναρωτηθούμε το ποιος έδωσε άραγε στον νομοθέτη το δικαίωμα να αλλάξει απόλυτα την στάση του; Στην ουσία η ίδια η κοινωνία είναι ο εντολεύς, αλλά όμως η κοινωνία είναι θύμα χειραγώγησης. Πρόκειται για μία καθαρή κουτοπονηριά. Εδώ ο νόμος αφήνει την εκάστοτε αδύναμη – ευάλωτη γυναίκα να χαράξει την κοινωνική πολιτική, αντί να την χαράξει ο ίδιος ο νόμος, ενδυναμώνοντας την ανίσχυρη γυναίκα με ποικίλες ψυχοπνευματικές και κοινωνικές ενισχύσεις.

β) Περίπτωση όπου επιτρέπεται η έκτρωση είναι αυτή όπου: «Έχουν διαπιστωθεί, με τα σύγχρονα μέσα προγεννητικής διάγνωσης, ενδείξεις σοβαρής ανωμαλίας του εμβρύου που επάγονται τη γέννηση παθολογικού νεογνού και η εγκυμοσύνη δεν έχει διάρκεια περισσότερο από 24 εβδομάδες».

Μα δικαίωμα στην ζωή έχουν μόνο οι αρτιμελείς άνθρωποι; Αν γεννηθεί ένας άνθρωπος με μία αναπηρία, τότε αυτός δεν έχει δικαίωμα στην ζωή; Πρέπει να τον σκοτώσουμε, όταν ακόμη είναι έμβρυο; Αυτό είναι καθαρός ρατσιστικός παραλογισμός! Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να ζήσουν! Από πότε κριτήριο για την ζωή είναι η αρτιμέλεια ή όχι ενός ανθρώπου; Δηλαδή όλοι οι συνάνθρωποί μας, οι οποίοι είναι ΑΜΕΑ, δεν έχουν δικαίωμα στην ζωή και πρέπει να θανατωθούν πριν καν γεννηθούν; Άραγε το έχουν εντοπίσει αυτό το σημείο, οι αρμόδιοι φορείς για τα ΑΜΕΑ;

γ) «Όταν Υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της σωματικής ή ψυχικής υγείας της. Στην περίπτωση αυτή απαιτείται σχετική βεβαίωση και του κατά περίπτωση αρμόδιου γιατρού.»

Στην περίπτωση αυτή, ποιος μπορεί να επιλέξει για το ποιος θα ζήσει και ποιος όχι; Ποιος είναι σίγουρος απόλυτα 100% τι θα γίνει σε μία τέτοια περίπτωση; Ποιος άνθρωπος έχει τέτοια εξουσία ζωής και θανάτου; Επιπλέον ποια μητέρα θα προτιμούσε να ζήσει εκείνη και όχι το παιδί της; Όλοι γνωρίζουμε πόσο δυνατή είναι και πόσο θυσιάζεται για το παιδί της μία μητέρα! Δίνει μέχρι και την ζωή της! Και γι' αυτό εκτός των άλλων η έννοια της Μητρότητος είναι ιερή Πανανθρώπινη αξία!

Εξάλλου η ιατρική επιστήμη έχει προοδεύσει, τόσο πολύ, ώστε να γίνονται θεραπείες και χειρουργικές επεμβάσεις στην έγκυο γυναίκα κατά την διάρκεια της κυοφορίας, χωρίς να χρειάζεται καθόλου να γίνει έκτρωση.

δ) «Η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης ανήλικης, αιμομιξίας ή κατάχρησης γυναίκας ανίκανης να αντισταθεί και εφόσον δεν έχουν συμπληρωθεί δεκαεννέα εβδομάδες εγκυμοσύνης.»

Εδώ πρόκειται για μία αληθινά δύσκολη και τραγική κατάσταση. Όμως η έκτρωση είναι όντως η λύση για την κακοποιημένη, αβοήθητη και πληγωμένη γυναίκα, η οποία έχει ανάγκη από στοργή, φροντίδα, αγάπη και ιατρική περίθαλψη; Μήπως η έκτρωση χειροτερέψει εντελώς την κατάστασή της; Μήπως η έκτρωση αποβεί μοιραία για την σωματική και ψυχική υγεία της;

Εδώ αξίζει να αναφερθούν δύο παραδείγματα:

Α) Η στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Σμύρνη ύστερα από την Μικρασιατική Καταστροφή, όπου οι Τούρκοι βίασαν χιλιάδες Ελληνίδες γυναίκες, ενήλικες και ανήλικες. Τότε με απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η Εκκλησία της Σμύρνης απαγόρευσε να γίνουν εκτρώσεις ύστερα από τους Τουρκικούς βιασμούς και έδωσε εντολή όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν να δοθούν σε ορφανοτροφεία.

Β) Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Περί εκτρώσεων

Κάποτε ρωτήθηκε ο Μακαριστός Πατήρ Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος, εξ αφορμής των βιασμών που υπέστησαν πάλι οι Ελληνίδες το 1974 στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, αν επιτρέπεται η έκτρωση. Του λέει λοιπόν κάποιος:

– Τι είναι όμως ανώτερο πάτερ: η ζωή ή τιμή; Εγώ νομίζω η τιμή. Ακριβώς, λοιπόν, για ν' αποφύγει μια τέτοια κοπέλα τη διαπόμπευση από τη γέννηση ενός νόθου παιδιού, καλό θα ήταν να προβεί σ'αυτή την έκτρωση.

Και απαντά ο Φωτισμένος Πατήρ Επιφάνειος

– «Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά, την οποία δεν λαμβάνεις υπ' όψιν σου: Δεν έχεις το δικαίωμα να διαφυλάξεις την τιμή σου, αφαιρώντας τη ζωή του, δηλ. τη ζωή κάποιου άλλου, όπως είναι το κυοφορούμενο έμβρυο. Η ζωή και η τιμή μπορούν ενδεχομένως να συγκριθούν, αλλά μόνο όταν συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο.»

(Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΥΠΟΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ από τη διδασκαλία του πατρός Επιφανίου» – Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνας.)

 

Να σημειωθεί, ότι αυτό στέκει και νομικά! Το Ελληνικό Σύνταγμα δεν καθιερώνει καμία ιεράρχησή των θεμελιωδών δικαιωμάτων. Μόνο το άρθρο 110§1 κάνει μια ιεράρχηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και τα διακρίνει σε αναθεωρητέα και μη αναθεωρητέα, από κάθε άλλη άποψη τα θεωρεί ισότιμα.

Όμως από αυτήν την αρχή της ισοτιμίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων υπάρχει όμως μια αυτονόητη εξαίρεση που αφορά στην ανθρώπινη ζωή. Αυτή είναι η υπέρτατη αξία και αποτελεί μάλιστα την προϋπόθεση όλων των άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων. Για τον λόγο αυτό το δικαίωμα της ζωής δεν μπορεί να «σταθμιστεί» σε καμία περίπτωση με τα άλλα ουσιώδη δικαιώματα, έχοντας πάντοτε το προβάδισμα έναντι αυτών. Συνεπώς δεν γίνεται για ζητήματα τιμής, να σκοτώνουμε κάποιον τρίτον άνθρωπο, όπως εν προκειμένω το έμβρυο!

ε) «Αν η έγκυος είναι ανήλικη, απαιτείται και η συναίνεση ενός από τους γονείς ή αυτού που έχει την επιμέλεια του προσώπου της ανήλικης.»

Ξαφνικά ο νόμος λέει, ότι η συναίνεση του ενός μόνο γονέως αρκεί, για να μην τιμωρείται η έκτρωση, ενώ στις αμέσως προηγούμενες παραγράφους έλεγε ότι ήταν τιμωρητέα και παράνομη η έκτρωση! Πλήρης αντίφαση! Είναι άραγε αρκετή η γονική συναίνεση για να μην θεωρείται άδικη μία παράνομη πράξη; Πόσο λογικό μπορεί να είναι αυτό;

Και εδώ παραβιάζεται το άρθρο 1510 Α.Κ. αναφορικά με την γονική μέριμνα, η οποία αρχικά ασκείται και από τους δύο γονείς και όχι μόνο από τον ένα! Αν ο ένας από τους δύο γονείς συμφωνεί να κάνει έκτρωση το ανήλικο τέκνο τους και ο άλλος γονέας διαφωνεί, γιατί να γίνει δεκτή η γνώμη του γονέα που συμφωνεί με την έκτρωση και όχι του άλλου γονέα που διαφωνεί; Απόλυτη αντίφαση και υποκρισία!

Τι προτιμά ο γονέας, να του πεί το παιδί του, ότι είναι έγκυος ή ότι σκότωσε το έμβρυο; Δηλαδή αν μία ανήλικη κοπέλα κάνει έκτρωση, θα είναι ευτυχισμένη μετά; Θα χαρεί τις βόλτες, τις διασκεδάσεις, τις σπουδές της και οτιδήποτε άλλο κοσμικό και θα νιώθει περήφανη και χαρούμενη; Φυσικά και όχι! Θα την κυνηγούν οι σκέψεις και ο έλεγχος της συνείδησης, ότι σκότωσε το παιδί της! Δεν θα είναι χαρούμενη! Εδώ ο νόμος κρύβει μία τεράστια παγίδα, μία μεγάλη ψευδαίσθηση, με τραγικότατες συνέπειες για ένα ανήλικο κορίτσι, πράγμα εγκληματικό!

Ο νόμος αυτός παραβιάζει και το Σύνταγμα των Ελλήνων:

Συγκεκριμένα:

'Αρθρο 2: (Πρωταρχικές υποχρεώσεις της πολιτείας)

«1. O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.»

'Αρθρο 5: (Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, προσωπική ελευθερία): «2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Eξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο.»

Το Ελληνικό Σύνταγμα στο άρθρο 5 παρ. 2 κατοχυρώνει το ανθρώπινο δικαίωμα στην ζωή κατά τρόπο απόλυτο και την προστατεύει σε κάθε μορφή ή έκφανσή της. Ως μορφή ανθρώπινης ζωής είναι και το ανθρώπινο έμβρυο και άρα εντάσσεται στην προστασία του άρθρου αυτού. Η συνταγματική διάταξη δεν διακρίνει μεταξύ γεννημένου και κυοφορούμενου, ούτε εξουσιοδότησε και ούτε και εξουσιοδοτεί μέχρι τώρα τον νομοθέτη να κάνει τέτοια διάκριση. Επομένως σύμφωνα με τη θέση αυτή το κυοφορούμενο ως αυτοτελής άνθρωπος είναι φορέας του δικαιώματος στη ζωή. Άρα εντελώς αντι-συνταγματικά ο νομοθέτης στις προηγούμενες περιπτώσεις κάνει διάκριση μεταξύ γεννημένου και αγέννητου ανθρώπου και επιτρέπει την αφαίρεση της ζωής από το έμβρυο με την έκτρωση. Άρα ο νόμος αυτός είναι και αντισυνταγματικός.

Επιπλέον παραβιάζει:

α) το άρθρο 2 της Συνθήκης Της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

(περί σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων)

β) τα άρθρα 2 και 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: (τα οποία αναφέρουν, ότι το δικαίωμα στην ζωή κάθε προσώπου προστατεύεται από τον νόμο και ότι σε κανέναν δεν μπορεί να επιβληθεί θάνατος εκ προθέσεως, ούτε βασανιστήριο)

γ) τα άρθρα 1, 2, 3, 4, 6, 20 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης: (τα οποία ορίζουν ότι:

-η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη και πρέπει να προστατεύεται,

-κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη ζωή,

-όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο

- κανείς δεν μπορεί να καταδικασθεί στην ποινή του θανάτου ούτε να εκτελεσθεί,

- κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στη σωματική και διανοητική του ακεραιότητα,

- στο πεδίο της ιατρικής και της βιολογίας, απαγορεύονται οι ευγονικές πρακτικές, ιδίως όσων αποσκοπούν στην επιλογή προσώπων,

- κανείς δεν μπορεί να υποβληθεί σε βασανιστήρια,

- κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία και την ασφάλεια)

Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι η Ελληνική νομοθεσία είναι απολύτως πρόχειρη, αντιφατική και υποκριτική για το θέμα των εκτρώσεων. Παραβιάζει από νομικής πλευράς κατάφωρα τόσο Σύνταγμα όσο και Διεθνή κείμενα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Β) ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 1609/1986 ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

Στο σημείο αυτό θα αναλύσουμε το κείμενο της Εισηγητικής Έκθεσης του νόμου 1609/1986 για το συγκεκριμένο θέμα, το οποίο απευθυνόταν στην Βουλή των Ελλήνων, δηλαδή σε όλους τους Έλληνες πολιτικούς όλων των κομμάτων της εποχής εκείνης και είχε τίτλο:

«Σχέδιο νόμου για την τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης, προστασία της υγείας της γυναίκας».

Με ποιόν τρόπο άραγε, όπως αναφέρει εξάλλου και ο τίτλος του νόμου, η έκτρωση προστατεύει την ψυχική και σωματική υγεία της γυναίκας; Είναι απορίας άξιον!

Αρκεί μία απλή έρευνα για το μετεκτρωτικό σύνδρομο και τις συνέπειές του για να αντιληφθεί κανείς, ότι η έκτρωση όχι μόνο δεν προστατεύει την υγεία της γυναίκας, αλλά αντίθετα την καταστρέφει με τον χειρότερο τρόπο. Το πιο σταθερό ψυχιατρικό εύρημα μετά την άμβλωση σε πλήθος ερευνών σε όλο τον κόσμο είναι η ενοχή και η εξ αυτής κατάθλιψη, από την ελαφρύτερη έως την πλέον βαρύτατη μορφή. Μία κοινωνία όμως με ανθρώπους οι οποίοι πάσχουν από κατάθλιψη δεν έχει μέλλον!

Ο νόμος αυτός εντελώς πρόχειρα και υποκριτικά ασχολείται με την αγχωμένη, αβοήθητη και ανενημέρωτη γυναίκα, ενήλικη ή ανήλικη, η οποία αναγκάζεται λόγω της άγνοιας, της έλλειψης παιδείας και λόγω της πίεσης που δέχεται από το κοινωνικό περιβάλλον της, να προβεί στην δολοφονία του κυοφορούμενου παιδιού της.

Την οδηγεί στην έκτρωση, την οποία παρουσιάζει ως λύση, η οποία όμως τελικά θα την καταστρέψει. Της αποκρύπτει τις τραγικές συνέπειες για την ίδια και το έμβρυό της. Δεν θα έπρεπε ο νόμος αυτός να αναφέρει κάτι για τις καταστροφικές συνέπειες της έκτρωσης, την οποία ο ίδιος προτείνει ως λύση, όπως π.χ. με τις διαφημίσεις για τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος; Δεν το κάνει όμως!

Δήθεν την βγάζει από ένα βαθύ αδιέξοδο, την εγκυμοσύνη, η οποία δεν είναι αδιέξοδο αλλά είναι δώρο Θεού και την ρίχνει σε ένα ακόμη βαθύτερο όντως αδιέξοδο, στην δολοφονία του αγέννητου παιδιού της, την οποία αναίσχυντα παρουσιάζει ως λύση.

Είναι τουλάχιστον Ιστορικό όνειδος για όλους τους εκπροσώπους του λαού μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μέχρι σήμερα, η ύπαρξη αυτού του ανθρωποκτόνου, ρατσιστικού και αντιδημοκρατικού νόμου, ο οποίος εκτός των άλλων προωθεί την ναζιστική ευγονική θεωρία της Χιτλερικής γερμανίας.

Με μία απλή ανάγνωση της εισηγητικής έκθεσης αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος την τεράστια προχειρότητα, την έλλειψη σοβαρής επιστημονικής ιατρικής μελέτης, την υποκρισία, τα ψηφοθηρικά και κομματικά συμφέροντα της εποχής, τα οποία οδήγησαν στην τελική ψήφιση του νόμου αυτού.

Στο κείμενό της η εισηγητική έκθεση αναφέρει, ότι:

1) «δεν έμεινε σταθερή η νομοθεσία στην Ελλάδα αλλά παρουσίασε αλλαγές και τροποποιήσεις, λόγω του πολύ σημαντικού θέματός της».

Όντως είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα οι εκτρώσεις, όμως οι πολλές αλλαγές σε έναν νόμο δεν αποδεικνύουν αναγκαστικά τον σημαντικό χαρακτήρα του θέματος. Αντίθετα εν προκειμένω, αποδεικνύουν την διαχρονική αποτυχία, την αδυναμία και ανικανότητα, νομοθετών και πολιτικών, να έχουν μία κοινή, υπεύθυνη, σαφή και ωφέλιμη για την ψυχοσύνθεση των πολιτών άποψη, η οποία να διαφαίνεται τόσο μέσα στο κείμενο του νόμου, όσο και στην ευρύτερη κοινωνική πολιτική.

Η εισηγητική έκθεση στο σημείο αυτό εσκεμμένως και ατυχώς κάνει αυτήν την επισήμανση, διότι θέλει, να αιτιολογήσει με κάποιο τρόπο, την επικείμενη για την περίοδο εκείνη νομοθετική νέα αλλαγή και να της δώσει χαρακτήρα δήθεν προοδευτικό, αποτελεσματικό και με κοινωνική ευαισθησία.

2) οι μέχρι τότε ισχύουσες ποινικές διατάξεις, οι οποίες απαγόρευαν τις εκτρώσεις, ήταν «αυστηρές» και άρα εμμέσως πλήν σαφώς πρέπει να γίνουν ελαφρύτερες!

Δεν μας λέει, όμως ο νόμος, σε σύγκριση με τί και με ποιες διατάξεις τις θεωρεί «αυστηρές». Η άστοχη πλήν όμως πονηρή χρήση της λέξεως «αυστηρές» επηρρεάζει το συναίσθημα των πολιτών, το λεγόμενο κοινωνικό υποσυνείδητο και έτσι προσχηματικά ετοιμάζεται το έδαφος για να φανεί ο νόμος αυτός δήθεν κοινωνικά ωφέλιμος και θετικός.

3) Ακολούθως αναφέρει ως αιτιολογία νομιμοποίησης των εκτρώσεων την «προφανή αντίθεση του νόμου και της κοινωνικής πραγματικότητος»,

Αυτή η αντίθεση όμως μεταξύ νόμου και κοινωνικής πραγματικότητος, είναι η λεγόμενη παραβατικότητα - εγκληματικότητα, η οποία είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα των ανθρωπίνων κοινωνιών και το οποίο ο νόμος καλείται να το αντιμετωπίσει προς όφελος όλης της κοινωνίας και όχι να το αυξήσει.

Είναι εντελώς παράλογο, επειδή οι πολίτες θέλουν να παρανομούν και επειδή δήθεν πληγώνεται το κύρος του νόμου, να εισηγείται ο νομοθέτης είτε την αλλαγή του νόμου προς το ελαφρύτερο είτε την κατάργησή του, όπως στην περίπτωσή αυτή.

Ποτέ έως τώρα στις πολιτισμένες ανθρώπινες κοινωνίες δεν καταργήθηκε ένας νόμος, ο οποίος απαγόρευε μία παράνομη πράξη απλά και μόνο επειδή οι πολίτες δεν τον εφάρμοζαν και παρανομούσαν.

Με το σκεπτικό αυτό θα πρέπει να καταργήσουμε όλους τους νόμους, για να παρανομούν ελεύθερα οι πολίτες, οπότε δεν θα έχουμε κοινωνία, αλλά θα έχουμε ζούγκλα με άγρια θηρία. Η αδυναμία της πολιτείας να εφαρμόσει τον νόμο δεν δικαιολογεί την κατάργηση του νόμου. Ο νόμος πρέπει να προστατεύει την ανθρώπινη ζωή σε κάθε έκφανσή της! Έργο του νομοθέτη δεν είναι απλώς και μόνο να προσαρμόζει τους νόμους στην ηθική της κοινωνίας, αλλά και να παιδαγωγεί διά των νόμων. Την κοινωνία την διαμορφώνουν κάποιες αρχές, οι οποίες της επιβάλλονται. Την «μη έκτρωση» την επέβαλαν οι Ορθόδοξες Χριστιανικές αρχές, ενώ την «έκτρωση» οι αντίχριστες.

4) Η αιτιολογική έκθεση συνεχίζει τον παραλογισμό της προτάσσοντας άλλη μία ανεδαφική, προσχηματική και αυτοαναιρούμενη αιτιολογία, για να νομιμοποιήσει τις εκτρώσεις.

Συγκεκριμένα αναφέρει: ότι «η Ελληνική κοινωνία γνώριζε το ένοχο μυστικό της τελέσεως παράνομων εκτρώσεων, το οποίο είχε δημιουργήσει μία παράλληλη αρρωστημένη κοινωνική πραγματικότητα. Ο νόμος, επειδή ήταν σκληρός, χειροτέρευε την κατάσταση και οδηγούσε στην αύξηση των «παράνομων», εκτρώσεων, οι οποίες προκαλούσαν καταστρεπτικές συνέπειες στην ψυχή και στο σώμα της γυναίκας.» και άρα πρέπει να νομιμοποιηθούν οι εκτρώσεις.

Εδώ εκ του πονηρού χρησιμοποιείται από την εισηγητική έκθεση ο όρος «παράνομες» εκτρώσεις, για να δημιουργηθεί ένας ψευδεπίγραφος και φανταστικός διαχωρισμός μεταξύ: α) παράνομων - κρυφών εκτρώσεων, οι οποίες επιφέρουν καταστρεπτικές ψυχοσωματικές συνέπειες και β) εκτρώσεων, οι οποίες δήθεν αν νομιμοποιηθούν δεν θα επιφέρουν καταστρεπτικές συνέπειες! Αυτό όμως είναι υποκριτικός παραλογισμός! Η έκτρωση αυτή καθεαυτή καταστρέφει την ψυχή και το σώμα της γυναίκας. Η νομιμοποίηση δεν αναιρεί ούτε και εξαλείφει τις καταστροφικές βλάβες.

5) Σε ένα επόμενο σημείο γράφει, ότι «μέχρι τώρα οι εκτρώσεις ήταν παράνομες ενώ η αποτελεσματική τέλεσή τους απαιτούσε την χρήση ακριβών ιατρικών εργαλείων. Επειδή όμως οι Ελληνίδες είχαν οικονομική δυσπραγία και ο νόμος απαγόρευε μέχρι τότε την τέλεσή τους, αναγκάζονταν να καταφεύγουν στις παράνομες εκτρώσεις χρησιμοποιώντας εργαλεία και τεχνικά μέσα εξαιρετικά επισφαλή και χαμηλής ποιότητος, με άμεσο αποτέλεσμα ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους, όπως η στείρωση ή και ο θάνατος.»

Ισχυρίζονται λοιπόν οι νομοθέτες στο σημείο αυτό, ότι το γεγονός αυτό, της οικονομικής δυσπραγίας, δημιουργούσε στην Ελληνική κοινωνία γυναίκες «δύο ταχυτήτων». Αυτές οι οποίες είχαν την οικονομική άνεση να κάνουν έκτρωση με ασφαλή ιατρικά μέσα και αυτές οι οποίες δεν είχαν οικονομική άνεση και καταφεύγαν σε παράνομες εκτρώσεις με επικίνδυνες μεθόδους. Παράγεται λέει η εισηγητική έκθεση δήθεν μία κοινωνική ανισότητα και έτσι οι νομοθέτες προτείνουν την νομιμοποίηση των εκτρώσεων, για να εξαλείψουν αυτήν την κοινωνική διάκριση και να γλιτώσουν οι γυναίκες από τις μη ασφαλείς εκτρώσεις!

Εδώ οι νομοθέτες άλλαξαν εντελώς παραλόγα την στόχευση! Η αιτιολογία τους δεν ευσταθεί καθόλου! Δεν μπορεί να θεωρηθεί ανώτερο το οικονομικό φαίνεσθαι από την ίδια την ζωή. Επίσης η κακής ποιότητος παράνομη έκτρωση, την οποία αναφέρει ο νόμος, έπρεπε να είναι κίνητρο για τον νομοθέτη να αντιμετωπίσει όχι μόνο την κακή ποιότητα αλλά και την ίδια την έκτρωση και όχι να την νομιμοποιήσει με άλλοθι δήθεν την κακή ποιότητα.

Οι ταλαίπωρες γυναίκες, οι οποίες έχουν κάνει έκτρωση έχουν ανάγκη από αληθινή βοήθεια, από αγάπη, από συμπαράσταση και από συγχωρητικότητα, την οποία θα μπορέσουν να βρούν μόνο μέσα από τα Μυστήρια Της Ορθοδόξου Πίστεως! Μόνο δια Της Χάριτος Του Χριστού μπορούν να βρούν ανακούφιση της ψυχής και θεραπεία της συνείδησης από τις τύψεις και τις ενοχές! Το οτιδήποτε άλλο είναι αστοχία και ματαιοπονία! Δεν γιατρεύεται ανθρωπίνως η ενοχή της συνειδήσεως.

6) Ο παραλογισμός της εισηγητικής έκθεσης κορυφώνεται στο σημείο, όπου προτείνει ως κοινωνική προοπτική και λύση του προβλήματος των εκτρώσεων την εφαρμογή της ευγονικής, μετονομάζοντάς την σε «οικογενειακό προγραμματισμό».

Προτείνει ως λύση και ως γενική κοινωνική πολιτική τον επονομαζόμενο «οικογενειακό προγραμματισμό ως βασικό στοιχείο της προληπτικής ιατρικής». Αναφέρει, ότι πρέπει να γίνει στόχος της Κοινωνικής Πολιτικής, άκουσον άκουσον, «η γέννηση επιθυμητών και υγιών παιδιών» !

Δηλαδή όσα παιδιά δεν είναι υγιή θα τα σκοτώνουμε και θα τα πετάμε στα σκουπίδια πριν ακόμη γεννηθούν; Δεν έχουν δικαίωμα στην ζωή οι ανάπηροι, οι παραπληγικοί, οι άνθρωποι με κινητικά και νοητικά προβλήματα κλπ; Θα τους πετάξουμε στα σκουπίδια όλους αυτούς τους ανθρώπους, για να δημιουργήσουμε μία κοινωνία υπερανθρώπων, όπως την ήθελαν οι Ναζί, οι οποίοι πίστευαν στην ευγονική; Θα αποδεχθούμε στην πράξη την ιδεολογία του Ρατσισμού, η οποία διακρίνει τους ανθρώπους σε χρήσιμους και άξιους να ζήσουν και σε άχρηστους, οι οποίοι πρέπει να πεθάνουν; Ανεπίτρεπτο!

Αυτή η εισηγητική έκθεση προτρέπει σε μία Κοινωνική Πολιτική, η οποία ρατσιστικά διακρίνει τα παιδιά σε «επιθυμητά» και «μη επιθυμητά»! Προωθεί ένα πρότυπο κοινωνίας, όπου η πρόοδος και η εξέλιξη του ανθρώπου δεν θα γίνεται πλέον με βάση τα κοινωνικά δεδομένα της αγάπης, της παράδοσης, της οικογένειας, της μητρότητας, της πατρότητας και της συντροφικότητας αλλά θα γίνεται με γονιδιακή κατασκευή και ανακατασκευή. Με ανθρώπους κατά παραγγελία σαν να είναι αντικείμενα και μηχανές! Είναι πολιτισμός αυτό; Είναι κράτος Πρόνοιας; Προφανώς και όχι!

7) Σε επόμενο σημείο αναφέρει, «ότι με την νομιμοποίηση των εκτρώσεων αναβαθμίζεται και προάγεται η ισότητα των δύο φύλων, γιατί δήθεν διευκολύνεται η λειτουργία της γυναίκας στον κοινωνικό χώρο.»

Μα πώς αναβαθμίζεται και προάγεται η ισότητα των δύο φύλων με την έκτρωση; Δεν σχετίζονται αυτές οι δύο έννοιες!

Πώς διευκολύνει άραγε, σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση, η έκτρωση την γυναίκα στην λειτουργία της στην κοινωνία; Θα την γλιτώσει δήθεν από τον κοινωνικό «στιγματισμό της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης», ενώ δεν θα την στιγματίσει η τέλεση της έκτρωσης; Καθαρή ψευδαίσθηση!

Ο νομοθέτης γνωρίζει πολύ καλά, ότι η φαυλότητα επιφέρει την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και άρα έπρεπε αυτήν να αντιμετωπίσει και όχι προσχηματικά να επικαλεσθεί την ισότητα.

8) Εν συνεχεία η εισηγητική έκθεση αναφέρει, ότι η απειλή της ποινικής κύρωσης κάνει οξύτερο το κοινωνικό, ψυχολογικό και ηθικό δίλημμα της γυναίκας, η οποία σκοπεύει να διαπράξει έκτρωση και συνεπώς καλό θα είναι να νομιμοποιηθεί η έκτρωση.

Εδώ πρόκειται για τεχνητή και εκ του πονηρού μετακύλιση του προβλήματος από την αληθινή του βάση σε μία άλλη επίπλαστη και τεχνητή. Το πρόβλημα, είναι η ίδια η πράξη της έκτρωσης και όχι ο δήθεν «κακός» νόμος τιμωρός, ο οποίος κάνει το πρόβλημα εντονότερο και άρα πρέπει για τον λόγο αυτό να επιτραπεί η έκτρωση.

Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε γιατί δεν προτείνουν οι νομοθέτες μία ίδια αντιμετώπιση των ληστειών ή άλλων εγκλημάτων; Και οι ληστείες π.χ. απαγορεύονται και είναι τιμωρητέες από τον νόμο και δημιουργούν άγχος και ψυχολογική πίεση στους επίδοξους ληστές!

Τί θα πρέπει να κάνουμε λοιπόν σύμφωνα με αυτήν την λογική, να αποποινικοποιήσουμε π.χ. την ληστεία, για να ληστεύουν οι ληστές χωρίς άγχος; Προφανώς και όχι! Άρα γιατί να νομιμοποιήσουμε την έκτρωση;

9) Επίσης αναφέρει, ότι η ασφαλιστική κάλυψη των εκτρώσεων είναι δεδομένη.

Πόσο παράλογο είναι μία χώρα να καλύπτει με μεγάλη ευκολία την τέλεση εκτρώσεων και την ίδια στιγμή να αδυνατεί να καλύψει ανάγκες ασφαλιστικές για τεκνογονία ή ανάγκες για πολυτέκνους;

Είναι τουλάχιστον οξύμωρο να καλύπτεται από το επίσημο κράτος ασφαλιστικά ο θάνατος και όχι η ζωή, την ίδια ώρα όπου έχουμε τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα και μείωση του πληθυσμού στην χώρα μας.

Είναι απαράδεκτο η Πολιτεία να στηρίζει και να προωθεί τις εκτρώσεις και μην στηρίζει με κάθε τρόπο τους πολυτέκνους και γενικά όσους θέλουν να κάνουν οικογένεια!

10) Εντός της εισηγητικής εκθέσεως αναφέρεται ρητά, ότι η αρχή του σεβασμού της συνειδησιακής ελευθερίας καταλαμβάνει κεντρική σημασία και είναι πανηγυρικά διατυπωμένη σε όλη την εισηγητική έκθεση και στο νομοσχέδιο.

Και επειδή η αρχή της συνειδησιακής ελευθερίας είναι πανηγυρικά διατυπωμένη στο νομοσχέδιο αυτό, έπρεπε να επιτραπούν οι εκτρώσεις;

Δηλαδή αν η συνείδηση ενός ανθρώπου του λέει, ότι είναι δίκαιο να εγκληματεί, τότε θα πρέπει ο νόμος χωρίς διάκριση να προστατεύει την συνειδησιακή ελευθερία του και να τον αφήνει να εγκληματεί;

Κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί λογικά και οδηγεί σε πλήρη καταστροφή την ίδια την κοινωνία!

Αυτό λοιπόν είναι το σκεπτικό της εισηγητικής έκθεσης του νόμου 1609/1986 , ο οποίος νομιμοποίησε τις εκτρώσεις στην Ελλάδα.

Είναι τουλάχιστον ντροπή για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, για την νομική και πολιτική ιστορία της Ελλάδος, να έχει διατυπωθεί σε αιτιολογική έκθεση Ελληνικού νόμου η νομιμοποίηση της ανθρωποκτονίας και η θεωρία του ρατσισμού και της ευγονικής των ναζιστών.

Υποτίθεται, ότι στην Ελλάδα γεννήθηκε ο Ανθρωπισμός, η Ελευθερία, η Δημοκρατία, η Ισότητα και άρα η Πατρίδα μας θα έπρεπε με την νομοθεσία της να προστατεύει τις αξίες αυτές με κάθε τρόπο! Θα έπρεπε να προστατεύει την ίδια την Ζωή!

Είναι Πνευματική και ιστορική παρακαταθήκη για όλους εμάς τους Έλληνες Ορθοδόξους αυτές οι αξίες και έχουμε χρέος να τις διαφυλάξουμε!

Γιατί το επίσημο Ελληνικό κράτος ανέχεται να υπάρχουν γυναίκες εύκολα βαλλόμενες και εκτεθειμένες σε κάθε κίνδυνο και εύκολα εκμεταλλεύσιμες;

Οργανώσαμε Ολυμπιακούς Αγώνες και ξοδεύτηκαν τόσα χρήματα, για μία φιέστα, κατασκευάζονται ένα σωρό αθλητικές εγκαταστάσεις, πάρκα, εμπορικά κέντρα, ιδρύματα, μνημεία πολιτισμού, τα οποία κοστίζουν πολλά εκατομμύρια ευρώ! Ωφέλιμα και αναγκαία είναι και αυτά σαφώς, και βεβαίως πρέπει να κατασκευάζονται! Ένα κρατικό χρηματικό ποσό όμως θα μπορούσε να δοθεί ως επίδομα για να καλυφθούν τα έξοδα τοκετού για μία γυναίκα, η οποία αντιμετωπίζει το δίλημμα της έκτρωσης!

Αντί να σκοτώνονται με τις εκτρώσεις όλα αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να δοθούν για Υιοθεσία, σε ζευγάρια, τα οποία αληθινά λαχταράνε να αποκτήσουν ένα παιδάκι και δεν μπορούν και βασανίζονται!

- Ο Άγιος Παίσιος είχε πεί: «Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί.

Μπορεί να αλλάξει ο νόμος για τις εκτρώσεις, αλλά χρειάζεται να κινηθεί ή Πολιτεία. Οι Ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις εντολές του Ευαγγελίου. Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει ή γυναίκα που κάνει έκτρωση.

 

Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατί σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο.»

(Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Δ΄ -ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ)

 

- Ο Μακαριστός Προηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης σε ομιλία του με θέμα: «Η θέωσις, ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου» είπε:

«Για ποιο σκοπό ευρισκόμαστε πάνω στην γη. Αν ο άνθρωπος τοποθετηθεί σωστά στο θέμα αυτό, αν εύρη τον πραγματικό του προορισμό, τότε μπορεί να τοποθετηθεί σωστά και στα επί μέρους και καθημερινά ζητήματα της ζωής του. Αν όμως δεν τοποθετηθεί σωστά σ' αυτό το βασικό θέμα, τότε θα αποτύχει και στους επί μέρους σκοπούς της ζωής.... Είναι ίσως πολύ τολμηρό ακόμη και να λέμε και να σκεπτόμαστε, ότι σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε θεοί κατα Χάριν.... Σκοπός της επιγείου ζωής λοιπόν είναι η Θέωση, να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά Χάριν!»

Για να σκεφτούμε μία Πολιτεία, όπου και οι νόμοι και η παιδεία της σκοπό έχουν να οδηγήσουν τον πολίτη σε αυτήν την προοπτική, στην Θέωση! Θα είχαμε μία Θεωμένη Πολιτεία, η οποία μόνο αληθινά ευτυχισμένους πολίτες θα έχει! Αυτή είναι η αληθινή εντελέχεια της Ανθρώπινης Πολιτείας και της Πολιτικής, αυτός είναι ο Αληθής σκοπός των νόμων.

Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να μας επιβάλλει η πολιτική ορθότητα το πώς θα ζήσουμε και με ποιούς νόμους. Δεν πρέπει να μας επιβάλλεται η "νέα ηθική" της σύγχρονης εκμαυλισμένης εποχής! Εμείς οι ίδιοι πρέπει να διαμορφώνουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ζήσουμε διαφυλάσσοντας την Πνευματική και Ιστορική Παράδοσή μας, την Ρωμηοσύνη μας!

Την Ρωμηοσύνη Των Αγίων Πατέρων της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, του Πατροκοσμά, του Παπαδιαμάντη, του Κόντογλου, του Μακρυγιάννη, του Καποδίστρια!

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Αγίου Νεκταρίου στο δοκίμιό του «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ». Στο δοκίμιο αυτό το 1896 έγραψε ο Άγιος Νεκτάριος: «Ναὶ ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατὰ θείαν πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος· τοῦτο τὸ ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ· αὕτη ἦν ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ· αὕτη ἡ κλῆσις αὐτοῦ ἐν τοῖς ἔθνεσιν·»

Έχοντας κατά νού όλα αυτά ας βοηθήσουμε τις γυναίκες όλου του κόσμου να μην επιβαρύνουν άλλο το σώμα και την ψυχή τους.

Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε συν Θεώ να βοηθήσουμε να σωθούν τα παιδιά μας από το φρικιαστικό έγκλημα των εκτρώσεων! Είναι μία Μεγάλη Αρχή να Ελευθερωθεί η χώρα μας από αυτήν την δυστυχία και από όλες τις υπόλοιπες και να βοηθήσουμε και όλους τους ανθρώπους της Οικουμένης, ως Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι!