“Δεν μπορώ να ξεχάσω το παιδί μου…” - Ομολογίες πατέρων

“Δεν μπορώ να ξεχάσω το παιδί μου…” - Ομολογίες πατέρων

 

Ιστοσελίδα Clinicquotes,

Sarah Terzo

«Τα εκτρωμένα παιδιά έχουν πια χαθεί. Η ομορφιά τους δεν ολοκληρώθηκε, μηδενίστηκε από μια απόφαση με την οποία και εγώ συμφώνησα… Τώρα έχω αλλάξει, από υπέρ της “επιλογής” σε υπέρ του παιδιού»


«Δεν είχαμε δικαίωμα να του αφαιρέσουμε τη ζωή….»

Ανταποκριτής του δικτύου CBS(1) διηγήθηκε την ιστορία του στους Los Angeles Times. Καθώς ήταν σταματημένος στην κίνηση έβλεπε μπροστά του το κτίριο με το ιατρείο όπου το μωρό του είχε εκτρωθεί πριν από χρόνια. Η γυναίκα του ήταν τότε έγκυος αλλά είχε αποφασίσει να κάνει έκτρωση…

«Είχα, διηγείται ο ίδιος, υιοθετήσει τον μικρό της γιο από προηγούμενο γάμο, αλλά αυτό θα ήταν το πρώτο μας μωρό μαζί και είχα χαρεί όταν το άκουσα. Εξοργίστηκα όμως και τρόμαξα από την επιμονή της να μην το κρατήσει. Ακόμα πιο επώδυνο ήταν για μένα ότι είχε μιλήσει σε πολλές φίλες της πριν πει οτιδήποτε σε μένα.

Είχε ήδη το όνομα του γιατρού και ήταν έτοιμη να κλείσει ραντεβού όταν θα είχα ρεπό από τη δουλειά μου για να την οδηγήσω προς και από… Μου επανέλαβε το επιχείρημα που ακουγόταν από τις ομάδες υπέρ των αμβλώσεων. « Ήταν το σώμα ΤΗΣ και η ΑΠΟΦΑΣΗ θα έπρεπε να είναι δική της και μόνο δική της».

Ήταν η πιο οδυνηρή εβδομάδα του γάμου μας, αλλά ζήσαμε και την τελική απελπισία του διαζυγίου, πολλά χρόνια αργότερα. Φυσικά, διάλεξε το δικό της δρόμο. Την άφησα στο πεζοδρόμιο έξω από το ιατρείο… Θυμάμαι ακόμη το όνομά του. Βλέπω την πινακίδα στο γραφείο του τόσο καθαρά σαν να είμαι τώρα εκεί, μόλις λίγα μέτρα μακριά….Ποτέ δεν είδα τον άνθρωπο, αλλά τον μισούσα από τότε και αυτό κάνω μέχρι σήμερα, παρόλο που πέθανε εδώ και πολύ καιρό….

Αναρωτιέμαι συνεχώς πώς θα ήταν αυτό το πρώτο μωρό; Αγόρι ή κορίτσι; Ξανθιά ή μελαχρινή; Πρόβλημα ή χαρά; Όποιος κι αν ήταν αυτός ο χαμένος άνθρωπος, νιώθω ακόμα και τώρα ότι δεν είχαμε δικαίωμα να του αφαιρέσουμε τη ζωή. Η θρησκεία δεν έχει καμία σχέση με αυτό το συναίσθημα. Ήταν μια μαχαιριά που με κατέκλυσε ενώ ήμουν κολλημένος στην κίνηση εκείνο το απόγευμα στο Beverly και στο Vermont…

Λίγα λεπτά αργότερα, έφθασα στη συνάντηση που είχα στο Civic Center, στο γραφείο ενός παλιού φίλου, ευτυχώς, γιατί μέχρι να φτάσω έκλαιγα συνεχώς και τα δάκρυα δεν σταματούσαν. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τελικά κατάφερα να του πω πώς ακόμη και το ότι ξαναείδα εκείνο το παράθυρο γραφείου ήταν πολύ σκληρό για μένα, καθώς έσπασε ένα φράγμα που υπήρχε μέσα μου για περισσότερα από 20 χρόνια. Αν εγώ ακόμα έχω στο νου μου εκείνο το πρώτο μου μωρό που δεν αντάμωσα ποτέ, τί να συμβαίνει άραγε με τους άλλους άντρες; Πόσοι άλλοι πατέρες έχουν τα ίδια συναισθήματα για τα παιδιά που θα μπορούσαν να έχουν;»


«Το παιδί μας θα ήταν  τώρα 10 χρονών»

«Πριν από δέκα χρόνια η τότε κοπέλα μου έκανε έκτρωση. Ήμασταν στα 20 μας, φτωχοί, χωρίς καθοδήγηση και τότε φαινόταν η μόνη μας διέξοδος... Η πρώην μου και εγώ, ακόμη παλεύουμε να καταλάβουμε πώς εμείς, δύο άνθρωποι που αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο, δημιουργήσαμε μια ζωή και μετά την καταστρέψαμε. Τον περασμένο Αύγουστο το παιδί μας θα γινόταν 10 ετών. Εκείνη νιώθει ακόμη τόσο απαίσια για αυτό, που σχεδόν την έχει καταστρέψει. Το ίδιο νιώθω κι εγώ, αλλά φυσικά για μια γυναίκα είναι πολύ χειρότερα. Αντί να βελτιώνεται, ο πόνος χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο».(2)


Άνδρας που άφησε δύο παιδιά του να χαθούν, αναλογίζεται...

«Συμμετείχα σε δύο εκτρώσεις της πρώην γυναίκας μου… Έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία έκτρωση, εννέα από την απόφασή μας για την πρώτη. Κάθε φορά που βλέπω παιδιά περίπου στην ηλικία των δύο χαμένων, κλαίω, ανεξάρτητα από το πού είμαι…στην εκκλησία, στο εμπορικό κέντρο, στο πάρκο στη βιβλιοθήκη…. Τα εκτρωμένα παιδιά έχουν πια χαθεί. Η ομορφιά τους δεν ολοκληρώθηκε, μηδενίστηκε από μια απόφαση με την οποία και εγώ συμφώνησα… Τώρα έχω αλλάξει, από υπέρ της επιλογής σε υπέρ του παιδιού» (3).

_____________________
 

Παραπομπές

  1. https://clinicquotes.com/cbs-news-correspondent-haunted-by-lost-child/ |  Μαρτυρία στους Los Angeles Times του ανταποκριτή Bill Stout στις 16 Φεβρουαρίου 1976
  1. https://clinicquotes.com/would-be-father-our-child-wouldve-been-10-years-old/ |  Emotionally Drained in Chicago: “We’re haunted by an abortion from 10 years ago” Salon Oct 14, 2005
  1. https://clinicquotes.com/man-who-lost-two-aborted-babies-wonders/ |  Μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τον πατέρα στον ιστότοπο της Human Life Alliance, St. Croix Valley Life Care Center Παράθεση από τη Life Dynamics

 

 

 

Σχετικά άρθρα

Το ακριβότερο δώρο

Το ακριβότερο δώρο

Σέρβος γυναικολόγος ομολογεί δημοσίως για τις εκτρώσεις

Σέρβος γυναικολόγος ομολογεί δημοσίως για τις εκτρώσεις

Το Κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!» είναι ένα κίνημα Υπέρ της Ζωής του Αγέννητου παιδιού (Pro-life).

Βασική αρχή του κινήματος «Αφήστε με να ζήσω!» είναι η επιστημονική θέση ότι αρχή της ανθρώπινης ζωής είναι η πρωταρχική στιγμή της σύλληψης (δηλ. της γονιμοποιήσεως του ωαρίου από το σπερματοζωάριο).

Η ανθρώπινη ζωή που δημιουργείται τη στιγμή της γονιμοποίησης, ως μονοκύτταρος ζυγώτης, είναι ήδη άνθρωπος και αξίζει ως άνθρωπος την τιμή και την προστασία.

Οποιαδήποτε καταστροφική δράση επί της ανθρώπινης ζωής, είτε άμεσα με τη μορφή μηχανικής ή χημικής ή άλλης (π.χ ακτινοβολίας κλπ.) επέμβασης, είτε έμμεσα με τη μορφή στέρησης των υποστηρικτικών της ζωής λειτουργιών, που αφορούν τον νεοσχηματισθέντα άνθρωπο, και σε οποιοδήποτε στάδιο ανάπτυξης αυτού (ως ζυγωτού, μοριδίου, βλαστοκύστης, πρώιμα εμφυτευμένου εμβρύου ή επόμενου σταδίου ανάπτυξης έως και τον τοκετό), η οποία οδηγεί σε καταστροφή και τερματισμό της ζωής του, συνιστά αφαίρεση ανθρώπινης ζωής και είναι πράξη που προσβάλλει άμεσα το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.

Το κίνημά μας για λόγους επιστημονικούς και με βάση την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε τέτοια πρακτική και υποστηρίζει την ανθρώπινη ζωή από τη στιγμή της γονιμοποίησης.</p style="text-align: justify;">

Βοήθησε και εσύ το έργο του «Αφήστε με να ζήσω!».