Η Cori Salchert μπήκε στο Ανατολικό νοσοκομείο του Ουισκόνσιν, όπου δούλεψε ως ειδική στην αντιμετώπιση του πένθους με οικογένειες των οποίων τα μωρά είχαν πεθάνει στο τοκετό ή λίγο μετά από αυτόν. Αλλά τώρα δεν ήταν εκεί για να βοηθήσει αυτές τις οικογένειες. Ήταν εκεί για να αδειάσει το γραφείο της. Τα τελευταία χρόνια, η Cori υπέφερε από κάποια αυτοάνοση ασθένεια που την έκαμε ανίκανη πλέον να εργαστεί.
«Μου άρεσε η δουλειά μου, αλλά ο Θεός έπρεπε να αδειάσει τα χέρια μου», είπε η Cori. «Γιατί είχε στο νου Του άλλη δουλειά για μένα».
Την ίδια ακριβώς ημέρα, τον Αύγουστο του 2012, η Cori εισήλθε στη Μονάδα Εντατικής Νεογνών ενός άλλου νοσοκομείου του Wisconsin. Εκεί γνώρισε ένα άγνωστο κοριτσάκι ηλικίας μόλις δύο εβδομάδων. Το μωρό είχε γεννηθεί μόνο με το στέλεχος του εγκεφάλου του. Έλειπαν αμφότερα τα εγκεφαλικά ημισφαίρια και αναμενόταν να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.
Η Cori ήθελε με όλη της την ψυχή να προσφέρει στο μωρό αυτό ένα σπίτι που να το αγαπά.
Λόγω του κρατικού νόμου για το λεγόμενο «ασφαλές καταφύγιο», ο οποίος επιτρέπει στους βιολογικούς γονείς να εγκαταλείψουν ένα μη κακοποιημένο βρέφος χωρίς φόβο τιμωρίας, αυτό το κοριτσάκι ήταν διαθέσιμο για υιοθεσία.
Η Cori, ο σύζυγός της, Mark, και τα οκτώ βιολογικά παιδιά τους άνοιξαν το σπίτι και τις καρδιές τους σε αυτό το κοριτσάκι, το οποίο ονόμασαν Emmalynn. Η Emmalynn υπέφερε από καθημερινές επιληπτικές κρίσεις, τις οποίες η Cori χαρακτήρισε απλά ως «μέρος του πακέτου» όταν φρόντιζε για το μωρό αυτό που θα έφευγε σύντομα από κοντά τους.
«Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς μπορούμε να πάρουμε ένα μωρό που γνωρίζουμε ότι θα πεθάνει», δήλωσε η Cori. «Αλλά ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο σενάριο. Το να μη ζήσεις καθόλου, είναι πολύ χειρότερο. Θέλαμε να δώσουμε στην Emmalynn μια ζωή».
Η Cori είχε δικό της σκεπτικό: «Να έχει πάντα διαθέσιμο ένα μπιμπερό και παροχή οξυγόνου. Το μωρό θα πήγαινε και ταξίδια». Η Emmalynn πήγε παντού, όπου πήγε η οικογένειά της. «Θέλαμε να της δώσουμε πολλές εμπειρίες στη ζωούλα της», είπε η Cori.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2012, η Emmalynn πήρε την τελευταία της αναπνοή και έφυγε ειρηνικά στα χέρια της Cori. Έζησε μόλις 50 ημέρες.
«Είχαμε υποσχεθεί στην Emmalynn ότι θα την αγαπήσουμε μέσα από τη ζωή και το θάνατό της», είπε η Cori. «Δεν ήταν εύκολο, αλλά άξιζε κάθε δάκρυ που χύσαμ»".
Χάνοντας την Amie
Παρά το ότι ο θάνατος της Emmalynn ήταν εξαιρετικά δύσκολος για τη Cori και την οικογένειά της, η φροντίδα της για αυτήν επέτρεψε στη Cori να ξεπεράσει κάποια δύσκολη εμπειρία από την παιδική της ηλικία. Όταν η Cori ήταν τεσσάρων ετών, η αδερφή της, Amie, έπαθε μηνιγγίτιδα η οποία προσέβαλε τον νωτιαίο μυελό της. Οι υψηλοί πυρετοί άφησαν την Amie σωματικά και διανοητικά ανάπηρη. Όταν η Amie ήταν πέντε ετών, πήγε να ζήσει σε ένα παιδικό ίδρυμα για παιδιά με σοβαρές αναπηρίες.
«Στούς γονείς μου είπαν ότι θα ήταν καλύτερο για την Amie αν δεν την επισκεπτόμασταν», είπε η Cori. «Την είδα μόνο 5-6 φορές μετά την αναχώρησή της από το σπίτι μας. Ήταν σαν να εξαφανίστηκε από τη ζωή μας».
Μιά μέρα όταν η Amie ήταν 11 ετών, το ίδρυμα είχε ένα πικνίκ. Ένας από τους φροντιστές πήγε την Amie στην τουαλέτα και στη συνέχεια βγήκε έξω για λίγο για να ελέγξει τα άλλα παιδιά. Η Amie βρήκε μια ξεκλείδωτη πόρτα και ξέφυγε.
Εκείνη τη μέρα, η Amie βρέθηκε πνιγμένη μέσα σε μια λίμνη σε ένα κοντινό γήπεδο γκολφ.
«Πάντα ένιωθα ένα τεράστιο πόνο, ένα κενό στη ζωή μου, γιατί δεν γνώρισα πραγματικά την Amie και ούτε και εκείνη μπόρεσε να με γνωρίσει», είπε η Cori. «Λόγω της ηλικίας μου και της απειρίας μου εκείνη τη στιγμή, δεν ήμουν σε θέση να προσφέρω κάτι ουσιαστικό στη ζωή της αδερφής μου. Αλλά σήμερα μπορώ να το κάνω αυτό για τα άλλα παιδιά, γιατί αυτές οι δυσκολίες δεν υπάρχουν πια. Είμαι ενήλικας τώρα και επιλέγω συνειδητά να φροντίζω αυτά τα μωρά. Τώρα πια μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο γι' αυτά που δεν μπορούσα να το κάνω για την Amie».
Ένα σπίτι για τον Charlie
Τον Οκτώβριο του 2014, δύο χρόνια μετά το θάνατο της Emmalynn, η Cori και η οικογένειά της έλαβαν ένα τηλεφώνημα για ένα άλλο μωρό που αναζητούσε μια οικογένεια για να το αγαπήσει. Ο Charlie ήταν ηλικίας τεσσάρων μηνών και δεν είχε φύγει ακόμα από νοσοκομείο. «Πριν κιόλας τον δούμε, η οικογένειά μας αποφάσισε ότι θα καλωσορίζαμε τον Charlie στο σπίτι μας», δήλωσε η Cori. «Αλλά όταν τον γνώρισα, συνειδητοποίησα ότι η κατάστασή του ήταν περισσότερο δύσκολη από ό,τι νομίζαμε».
Ο Charlie χρησιμοποιούσε αναπνευστήρα για να αναπνεύσει, είχε τραχειοστομία και προφανή διανοητική καθυστέρηση. «Η κατάστασή του ήταν κάπως απελπιστική στην αρχή», είπε η Cori. «Ένιωσα εκτός παιγνιδιού με τις ιατρικές του ανάγκες, αλλά επιλέξαμε να εμπιστευθούμε τον Θεό και να πάρουμε στο σπίτι τον Charlie ούτως ή άλλως».
Όταν η Cori αισθάνεται απελπισμένη, σκέπτεται το εξής για να πάρει θάρρος:
«Θυμάμαι ότι το έλεος του Θεού ανανεώνεται κάθε πρωί», λέει. «Κάτι τέτοιο μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να εμπιστευόμαστε τον Θεό».
Το υπνοδωμάτιο του Charlie είναι σαν μια ΜΕΘ στο σπίτι τους. «Θα μπορούσε να φαίνεται σαν αποστειρωμένο, αλλά προσπαθήσαμε σκληρά για να το κάνουμε διασκεδαστικό και φιλόξενο», είπε η Cori. «Ο Charlie κοιμάται σε νοσοκομειακό κρεβάτι, αλλά δημιουργήσαμε ένα φράχτη γύρω του, ώστε να μοιάζει με βαρκούλα. Τα ιατρικά του σύνεργα βρίσκονται σε κουβαδάκια με δεινοσαύρους πάνω τους. Θέλουμε να κάνουμε τη φροντίδα του όσο πιο ευχάριστη μπορούμε».
Τα παιδιά με το νόσημα του Charlie σπάνια ζουν πάνω από δύο χρόνια, αλλά ο Charlie είναι τώρα τρεισήμισι χρονών και, όπως χαίρεται να λέει η Cori, «έχει ζωή και μια οικογένεια που τον αγαπάει».
Η Cori ξέρει ότι δεν μπορεί να εμποδίσει τα παιδιά να πεθάνουν, εμπιστεύεται όμως τη ζωή τους στα χέρια του Θεού. Η αδερφή της ήταν μόνη της όταν πνίγηκε στη λίμνη. Η Cori δεν μπορεί να αντέξει την ιδέα ενός άλλου παιδιού να πεθαίνει μόνο του. «Θέλω να τα αγαπήσω για όλη τους τη ζωή, ανεξάρτητα από το πόσο θα κρατήσει αυτή», μας είπε.
Θα σ' αγαπώ για πάντα
Η Cori μίλησε πρόσφατα σε εκδήλωση για την ιερότητα της ζωής- Sanctity of Life - στο Οχάιο. «Θέλω να ενθαρρύνω και άλλους να εξετάσουν την υιοθεσία», είπε. «Η ιατρική γνώση δεν αποτελεί προϋπόθεση. Η μόνη προϋπόθεση είναι να είσαι πρόθυμος να κάνεις αυτό που σου ζητά ο Θεός».
Τον Μάρτιο του 2018, η Cori ανέλαβε ένα νέο ρόλο: της συγγραφέως. Έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο: «Θα σ’ αγαπώ για πάντα». Το βιβλίο είναι μια συγκλονιστική περιγραφή των εμπειριών τής Cori από την Emmalynn, τον Charlie, από τη ζωή και το θάνατο της αδελφής της Amie, καθώς και το πρόβλημα της υγείας της, το οποίο την έκανε ανήμπορη για εργασία, αλλά διαθέσιμη για να υιοθετήσει παιδάκια.
Μέχρι σήμερα, οι Salcherts έχουν αναθρέψει ή υιοθετήσει συνολικά επτά ξένα παιδιά. «Η κλήση μου είναι να αγαπώ τον Θεό και να αγαπώ αυτούς που βάζει στο δρόμο μου», είπε η Cori. «Θέλουμε να ανοίξουμε το σπίτι μας στα παιδιά που ο Θεός θέλει να έχουμε».
Σχόλιο: Η ιστορία αφιερώνεται σε όλους τους ανθρώπους που έχοντας αφήσει εξ ολοκλήρου τον εαυτό τους στα χέρια του Θεού, βρίσκουν τη δύναμη όχι μόνο να αντέξουν αγόγγυστα τη δική τους προσωπική δοκιμασία, αλλά στηρίζουν και δίνουν ζωή σε άλλους που περιφρονούνται, θεωρούνται ανάξιοι να ζήσουν και εγκαταλείπονται αβοήθητοι.
Πηγή: clmagazine.org
