Απέναντι στο έγκλημα των εκτρώσεων πού στην δύστυχη πατρίδα μας θεωρείται «θεσμοθετημένο δικαίωμα» της γυναίκας, τρεις ιατροί αναισθησιολόγοι του Νοσοκομείου της Σάμου, γνωστοποίησαν με επιστολή τους στην διοίκηση του Νοσοκομείου Σάμου, ότι θα απέχουν από τα καθήκοντά τους σε ιατρική πράξη διακοπής κυήσεως, αν δεν συντρέχουν ιατρικοί λόγοι κινδύνου ζωής ή υγιείας της εγκύου.
Καθισμένοι στο όμορφο μπαλκόνι του σπιτιού η νεαρή σύζυγος με ερωτά, για λογαριασμό κάποιας φίλης της, όπως μου είπε, ποιά είναι η θέση της Εκκλησίας για τις εκτρώσεις.
Είναι πλήρης άνθρωπος που εξελίσσεται, ή είναι ένα ανθρωποειδές που περιμένει τον ήλιο ή τον αέρα για να λάβει υπόσταση, να γίνει πλήρης άνθρωπος;
Ένας Ιταλός νομομαθής ο Ραφαέλο Bellestrini έγραψε πριν περίπου εκατό χρόνια: «Η έσχατη απόδειξη, ότι ένας λαός έφθασε στο έσχατο σημείο ηθικής καταπτώσεως, θα είναι η εποχή, που η έκτρωση θα θεωρείται κάτι το κοινωνικά ανεκτό και συνηθισμένο».
Σήμερα στον 21ο αιώνα, μήπως φτάσαμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο;
Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο το θανάσιμο αμάρτημα της πορνείας: πως οδηγείται ένας άνθρωπος σε αυτό και τι επιπτώσεις έχει. Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθούμε με την αντιμετώπιση αυτού του πάθους σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Δεύτερο στην σειρά των θανάσιμων αμαρτημάτων αναγράφεται το πάθος της πορνείας. Ως πορνεία στα εκκλησιαστικά κείμενα ορίζεται κάθε μορφή παραχρήσεως του γενετησίου ενστίκτου. Το γενετήσιο ένστικτο (ή σεξουαλικότητα) εδόθη από τον Θεό στον άνθρωπο προς βοήθειαν και διαδοχήν του γένους των ανθρώπων. Η Εκκλησία το ενέταξε μέσα στο πλαίσιο του Μυστηρίου του Γάμου, ώστε το δώρο αυτό ευλογούμενο και από την ιερολογία του Γάμου να γίνεται δύναμη αγάπης για το ζεύγος και αλληλοβοηθείας για τον τελικό σκοπό της ζωής των χριστιανών, που είναι η θέωσή τους και η ζωή τους στην Βασιλεία του Θεού. Γι' αυτούς τους λόγους η Εκκλησία θέτει εντός ορίων και πλαισίων την χρήση του γενετησίου ενστίκτου από τα πιστά μέλη της.
Στην γνωστή σε όλους μας παραβολὴ του Σπορέως ο Κύριος επισημαίνει ότι ένα μέρος από τον σπόρο έπεσε «ἐπὶ τὴν πέτραν καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα» (Λουκ. 8: 6). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με πολλούς χριστιανούς νέους: ξεκινούν με ενθουσιασμό την χριστιανικη ζωή, αλλά πολύ γρήγορα αποθαρρύνονται και συχνά εγκαταλείπουν τον αγώνα τους, υποκύπτοντας στους διαφόρους πειρασμούς και τις προκλήσεις της εποχής. Κατά κάποιον τρόπο «ξεραίνονται» όπως τα φυτά από τον καύσωνα των παθών.
Ο ακριβής αριθμός των εκτρώσεων, που γίνονται κάθε χρόνο στην πατρίδα μας, για ευνόητους λόγους, είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Πάντως, τα περισσότερα δημοσιεύματα μιλάνε για περίπου 300-350 χιλιάδες! Η είδηση από μόνη της είναι φρικτή. Καθίσταται, όμως, ακόμα πιο δραματική, εάν λάβουμε υπ’ όψη μας, ότι οι 40.000 από αυτές τις εκτρώσεις πραγματοποιούνται πριν από τον γάμο τους από κορίτσια 14-17 χρονών!
Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μεταφέρει στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (18/4/1986) το συγκλονιστικό περιστατικό που διάβασε στο βιβλίο του Xans Killian «Πίσω μας στέκει ο Θεός» (Εκδόσεις «Κάδμος», εν Αθήναις 1960), στο τελευταίο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «το κληροδότημα», με αφορμή συζήτηση περί αμβλώσεων.