Ένας Ιταλός νομομαθής ο Ραφαέλο Bellestrini έγραψε πριν περίπου εκατό χρόνια: «Η έσχατη απόδειξη, ότι ένας λαός έφθασε στο έσχατο σημείο ηθικής καταπτώσεως, θα είναι η εποχή, που η έκτρωση θα θεωρείται κάτι το κοινωνικά ανεκτό και συνηθισμένο».
Σήμερα στον 21ο αιώνα, μήπως φτάσαμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο;
Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο το θανάσιμο αμάρτημα της πορνείας: πως οδηγείται ένας άνθρωπος σε αυτό και τι επιπτώσεις έχει. Στο σημερινό άρθρο θα ασχοληθούμε με την αντιμετώπιση αυτού του πάθους σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Δεύτερο στην σειρά των θανάσιμων αμαρτημάτων αναγράφεται το πάθος της πορνείας. Ως πορνεία στα εκκλησιαστικά κείμενα ορίζεται κάθε μορφή παραχρήσεως του γενετησίου ενστίκτου. Το γενετήσιο ένστικτο (ή σεξουαλικότητα) εδόθη από τον Θεό στον άνθρωπο προς βοήθειαν και διαδοχήν του γένους των ανθρώπων. Η Εκκλησία το ενέταξε μέσα στο πλαίσιο του Μυστηρίου του Γάμου, ώστε το δώρο αυτό ευλογούμενο και από την ιερολογία του Γάμου να γίνεται δύναμη αγάπης για το ζεύγος και αλληλοβοηθείας για τον τελικό σκοπό της ζωής των χριστιανών, που είναι η θέωσή τους και η ζωή τους στην Βασιλεία του Θεού. Γι' αυτούς τους λόγους η Εκκλησία θέτει εντός ορίων και πλαισίων την χρήση του γενετησίου ενστίκτου από τα πιστά μέλη της.
Στην γνωστή σε όλους μας παραβολὴ του Σπορέως ο Κύριος επισημαίνει ότι ένα μέρος από τον σπόρο έπεσε «ἐπὶ τὴν πέτραν καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα» (Λουκ. 8: 6). Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με πολλούς χριστιανούς νέους: ξεκινούν με ενθουσιασμό την χριστιανικη ζωή, αλλά πολύ γρήγορα αποθαρρύνονται και συχνά εγκαταλείπουν τον αγώνα τους, υποκύπτοντας στους διαφόρους πειρασμούς και τις προκλήσεις της εποχής. Κατά κάποιον τρόπο «ξεραίνονται» όπως τα φυτά από τον καύσωνα των παθών.
Ο ακριβής αριθμός των εκτρώσεων, που γίνονται κάθε χρόνο στην πατρίδα μας, για ευνόητους λόγους, είναι αδύνατον να υπολογισθεί. Πάντως, τα περισσότερα δημοσιεύματα μιλάνε για περίπου 300-350 χιλιάδες! Η είδηση από μόνη της είναι φρικτή. Καθίσταται, όμως, ακόμα πιο δραματική, εάν λάβουμε υπ’ όψη μας, ότι οι 40.000 από αυτές τις εκτρώσεις πραγματοποιούνται πριν από τον γάμο τους από κορίτσια 14-17 χρονών!
Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος μεταφέρει στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (18/4/1986) το συγκλονιστικό περιστατικό που διάβασε στο βιβλίο του Xans Killian «Πίσω μας στέκει ο Θεός» (Εκδόσεις «Κάδμος», εν Αθήναις 1960), στο τελευταίο κεφάλαιο υπό τον τίτλο «το κληροδότημα», με αφορμή συζήτηση περί αμβλώσεων.
Το Κίνημα «Αφήστε με να ζήσω!» είναι ένα κίνημα Υπέρ της Ζωής του Αγέννητου παιδιού (Pro-life).
Βασική αρχή του κινήματος «Αφήστε με να ζήσω!» είναι η επιστημονική θέση ότι αρχή της ανθρώπινης ζωής είναι η πρωταρχική στιγμή της σύλληψης (δηλ. της γονιμοποιήσεως του ωαρίου από το σπερματοζωάριο).
Η ανθρώπινη ζωή που δημιουργείται τη στιγμή της γονιμοποίησης, ως μονοκύτταρος ζυγώτης, είναι ήδη άνθρωπος και αξίζει ως άνθρωπος την τιμή και την προστασία.
Οποιαδήποτε καταστροφική δράση επί της ανθρώπινης ζωής, είτε άμεσα με τη μορφή μηχανικής ή χημικής ή άλλης (π.χ ακτινοβολίας κλπ.) επέμβασης, είτε έμμεσα με τη μορφή στέρησης των υποστηρικτικών της ζωής λειτουργιών, που αφορούν τον νεοσχηματισθέντα άνθρωπο, και σε οποιοδήποτε στάδιο ανάπτυξης αυτού (ως ζυγωτού, μοριδίου, βλαστοκύστης, πρώιμα εμφυτευμένου εμβρύου ή επόμενου σταδίου ανάπτυξης έως και τον τοκετό), η οποία οδηγεί σε καταστροφή και τερματισμό της ζωής του, συνιστά αφαίρεση ανθρώπινης ζωής και είναι πράξη που προσβάλλει άμεσα το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα στη ζωή.
Το κίνημά μας για λόγους επιστημονικούς και με βάση την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε τέτοια πρακτική και υποστηρίζει την ανθρώπινη ζωή από τη στιγμή της γονιμοποίησης.</p style="text-align: justify;">
