Εἴδαμε στὸ προηγούμενο ἄρθρο τὸ θανάσιμο ἁμάρτημα τῆς πορνείας: πῶς ὁδηγεῖται ἕνας ἄνθρωπος σὲ αὐτὸ καὶ τί ἐπιπτώσεις ἔχει. Στὸ σημερινὸ ἄρθρο θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ πάθους σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ πρώτη μέθοδος ποὺ μᾶς προτείνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι ἡ ἀποφυγὴ τῶν αἰτίων δημιουργίας τοῦ πάθους. Ὁ πιστὸς χριστιανὸς πρέπει νὰ ἀγωνίζεται νὰ ἀποφεύγει τὰ ἐρεθίζοντα τὸ πάθος αἴτια. Μάλιστα κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας «εἰ ὁ ὀφθαλμός σου ὁ δεξιὸς σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτὸν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν. καὶ εἰ ἡ δεξιά σου χεὶρ σκανδαλίζει σε, ἔκκοψον αὐτὴν καὶ βάλε ἀπὸ σοῦ· συμφέρει γάρ σοι ἵνα ἀπόληται ἓν τῶν μελῶν σου καὶ μὴ ὅλον τὸ σῶμά σου βληθῇ εἰς γέενναν» (Ματθ. 5: 29-30). Τὸ νόημα τοῦ χωρίου εἶναι ὅτι ὅταν διακυβεύεται ἡ ἠθικὴ ἁγνότητα τοῦ χριστιανοῦ ἀπὸ συναναστροφές, πρόσωπα καὶ καταστάσεις εἶναι προτιμότερη ἡ θυσία αὐτῶν, ἀκόμη καὶ τῶν πλέον ἀναγκαίων, παρὰ ὁ σκανδαλισμὸς τοῦ ἀνθρώηου καὶ ἡ πτώση στὴν ἁμαρτία. Γι’ αὐτὸ εἶναι συμφερότερη γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὶς αἰτίες ποὺ ἐρεθίζουν καὶ προκαλοῦν τὸ πάθος τῆς πορνείας.
Δεύτερη μέθοδος γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς ἁγνότητας εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ἁπανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ. «Πῶς ποιήσω τὸ ῥῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γεν. 39: 9) διερωτᾶτο ὁ νεαρὸς Ἰωσήφ, ἀποκρούοντας τὰ θέλγητρα καὶ τὶς προκλήσεις τῆς Αἰγυπτίας δεσποίνης του. «Καὶ καταλιπῶν τὰ ἱμάτια αὐτοὐ ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῆς ἔφυγε καὶ ἐξῆλθεν ἔξω» (Γεν. 39: 12), «τῆς αἰγυπτίας ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας» κατὰ τὸ βιβλικὸ κείμενο καὶ τὴν λειτουργικὴ ἀνάμνησή του τὴν Μ. Δευτέρα. Κατὰ τὸ γνωμικὸ τῶν ἀσκητῶν Πατέρων «φεύγου καὶ σώζου». Μπροστὰ στὸ πάθος τῆς ἀκολασίας ὁ σώφρων ἀγωνιστὴς σώζεται διὰ τῆς φυγῆς. Ἡ αἴσθηση ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς βλέπει παντοῦ μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὶς διάφορες σεξουαλικὲς παρεκτροπὲς καὶ τὸν τόσο διαδεδομένο στὴν ἐποχή μας αὐτοερωτισμό.
Τρίτη μέθοδος ἀποτελεῖ ἡ διοχέτευση τῶν δυνάμεων καὶ τῶν ἐνδιαφερόντων μας σὲ δημιουργικὲς ἐνασχολήσεις καὶ ὑψιπετεῖς σκοπούς. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀφιερώνει τὸν χρόνο τῆς καθημερινότητάς του σὲ ἀγαθὰ ἔργα καὶ ὑψηλὲς ἀποστολές, πληροῦται ἐσωτερικῶς ἀπὸ τὴν προσφορὰ αὐτὴ καὶ δὲν διαθέτει χρόνο καὶ ἰκμάδα γιὰ ἀνήθικες πράξεις καὶ συναναστροφές.
Πολὺ ἐνισχύεται στὸν ἀγῶνα του γιὰ τὴν βίωση τῆς ἁγνότητας ὁ χριστιανὸς ἀπὸ τὴν νηστεία, τὴν προσευχὴ καὶ τὴν μυστηριακὴ ζωή. Ἡ νηστεία μαραζώνει μέσα μας τὸ πάθος τῆς γαστριμαργίας, τὸ ὁποῖο θεωρεῖται μητέρα τοῦ πάθους τῆς πορνείας. Ἡ προσευχὴ προσηλώνει τὸν νοῦ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῆς ὑπάρξεώς μας στὸ Πρόσωπο τοῦ ἀγαπημένου μας Κυρίου καὶ ὁ θεῖος αὐτὸς ἔρως ἐκδιώκει τὸν ἀκάθαρτο καὶ ἀκόλαστο ἔρωτα τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς σαρκολατρίας: «ἔρωτι ἔρωτα διακρούσασθαι», κατὰ τὴν ρήση τοῦ ἅγιου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Τέλος, μὲ τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας (κυρίως Μετάνοια καὶ θεία Εὐχαριστία) ὁ πιστὸς ἐξαγνίζεται, ἐνισχύεται καὶ χαλυβδώνεται στὸν ἀγῶνα του κατὰ τῶν παθῶν. Ἰδίως μὲ τὴν θεία Κοινωνία μεταδίδεται στὸν πιστὸ ἡ ζωὴ καὶ ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, χριστοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀντιμετωπίζει μὲ τὴν θεία Χάρη ὅλους τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς προκλήσεις τῆς σάρκας του καὶ τοῦ περιβάλλοντός του.
Τέλος ὁ εὐλογημένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Γάμος (ἢ τὸ ἀντίστοιχο μὲ αὐτὸν μονοπάτι τοῦ Μοναχισμοῦ, δηλ. ὁ γάμος μὲ τὸν Νυμφίο Χριστό) μποροῦν νὰ μᾶς προστατεύουν ἐφ’ ὅρου ζωῆς ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλὰ ὀλισθήματα τῶν ἐπαναστάσεων τῆς σαρκός. «Διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω» (Α’ Κορ. 7: 2), μᾶς συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος προέτρεπε τοὺς γονεῖς τῆς ἐποχῆς του νὰ ὁδηγοῦν στὸν γάμο ἐνωρὶς τοὺς νέους γιὰ νὰ τοὺς προστατεύσουν ἀπὸ τὰ ὀλισθήματα τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.
Γιὰ περαιτέρω μελέτη: Μελέτη Γεωργίου, Ποιὸς θὰ μοῦ μιλήσει γιὰ τὴν ἀγάπη; καὶ Ποιός θὰ μοῦ πεῖ τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ σέξ; (Ἀθῆναι: Ζωή, 1976). Τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ κῆπος τῶν τέρψεων (Ἀθήνα: Ἐγρήγορση, 1998). Κακαβούλη Αλεξάνδρου, Πῶς ὁ ἔρωτας γίνεται ἀγάπη (Ἀθήνα: Ἁρμός, 2012).
Ἰωάννου Κ. Ἀγγελοπούλου, «ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ», Παρεμβολὴ τεῦχος 114
