Η Deborah Barnes έπεσε θύμα βιασμού σε ηλικία μόλις 13 ετών. Αυτό την οδήγησε στη χρήση ναρκωτικών και σε απόπειρες αυτοκαταστροφής. Όταν έμαθε ότι ήταν έγκυος, επεδίωξε το χάπι για την έκτρωση, αλλά κάτι τελικά την εμπόδισε να το πάρει. Ο ερχομός του παιδιού της, της άλλαξε εντελώς τη ζωή και τις απόψεις της υπέρ της «επιλογής».
Από το Live Action
Όταν ήμουν 13 ετών ήμουν σε μια πίστα skating μαζί με έναν φίλο.
Κάποια στιγμή ο φίλος μου έπρεπε να πάει σπίτι και έμεινα μόνη με έναν νεαρό άνδρα που δεν γνώριζα.
Με ρώτησε αν ήμουν διατεθειμένη να κάνω συγκεκριμένα πράγματα, και μετά άρχισε να με χαϊδεύει.
Εγώ του έλεγα «όχι δεν το θέλω, δεν το θέλω αυτό», αλλά αυτός δεν με άκουγε.
Δέχτηκα σεξουαλική επίθεση.
Όταν πήγα σπίτι εκείνο το βράδυ, δεν είπα τίποτα σε κανέναν, βγήκα έξω στη πισίνα, και έπλεα στην επιφάνεια της πισίνας.
Νομίζω ότι προσπαθούσα να ξεπλύνω το σώμα μου.
Είχα τα 14α γενέθλιά μου δύο μέρες αργότερα, και ήταν μια απόλυτη θολούρα για μένα Οι γονείς μου, η οικογένειά μου, δεν ήξεραν πώς να χειριστούν αυτό που είχε συμβεί.
Έκλαιγα στο κρεβάτι μου το βράδυ, ζητούσα από τον Θεό να με βοηθήσει, αλλά δεν έπαιρνα απάντηση από Εκείνον, οπότε αποφάσισα ότι ο Θεός δεν μπορούσε να είναι αληθινός, αφού δεν έβλεπα κάποια διαφορά.
Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να το καταλάβω ότι η σεξουαλική παρενόχληση δεν ήταν δικό μου λάθος.
Πίστευα ότι εγώ είχα βάλει τον εαυτό μου σε θέση ώστε να συμβεί αυτό και θεωρούσα τον εαυτό μου βρώμικο και αδύναμο.
Ένιωθα ότι δεν είχα πια τίποτα να περισώσω ή να δώσω σε κάποιον.
Ξεκίνησα να βλάπτω τον εαυτό μου, να κάνω απόπειρες ενάντια στη ζωή μου.
Δεν καταλάβαινα γιατί θα άξιζε να ζήσεις τη ζωή όταν μπορεί να σου συμβούν τέτοια πράγματα.
Άρχισα να έχω ραντεβού με μεγαλύτερους άντρες, πολλοί άντρες, που δεν τους καταλάβαινα εκείνη τη στιγμή, ήταν στη πραγματικότητα αρπακτικά.
Αυτοί οι άντρες με μύησαν στα ναρκωτικά.
Άρχισα να χρησιμοποιώ κοκαΐνη στα 14 μου, μέχρι τα 18 μου ήμουν εθισμένη στη μεθαμφεταμίνη.
Ζούσα στο καναπέ ενός εμπόρου ναρκωτικών εκείνο το καιρό.
Όταν ήμουν 19 ετών έβγαινα με έναν μεγαλύτερο άντρα, και διαπίστωσα ότι ήμουν έγκυος.
Ένα μέρος του εαυτού μου, δυστυχώς, ήταν ενθουσιασμένο, γιατί σκέφτηκα ότι «με αυτόν τον άντρα και θα μπορούσα να κάνω μια οικογένεια».
Αυτός ο άντρας όμως αποφάσισε ότι δεν ήθελε να είναι μέρος της ζωής μου ούτε της ζωής του μωρού, οπότε μου έδωσε συγχαρητήρια, μου ευχήθηκε καλή τύχη και μας άφησε… Λένε ότι οι εθισμένοι βλέπουν τη ζωή μέσα από έναν φακό σαν άσπρο - μαύρο, οπότε όταν αυτή η εικόνα που είχα στο μυαλό μου, ότι θα έχω τη μικρή μου οικογένεια, διαλύθηκε δεν μπορούσα να φανταστώ άλλο τρόπο εκτός από την έκτρωση.
Οι απόψεις μου επηρεάστηκαν πολύ από τη σεξουαλική επίθεση.
Πήρα πολύ σοβαρά τις απόψεις μου υπέρ της «επιλογής».
Ήταν τόσο παράλογο για μένα το ότι πέρασα όλα όσα είχα περάσει, όχι μόνο με αυτούς τους μεμονωμένους άνδρες, αλλά και το ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να αφαιρέσει τη σωματική μου αυτονομία.
Ήταν ένα απίστευτο χαστούκι στο πρόσωπο, έτσι το ένιωθα.
Η χειρουργική έκτρωση δεν ήταν ποτέ μια επιλογή για μένα.
Μέσα στο μυαλό μου, την ένιωθα σαν να δεχόμουν ξανά σεξουαλική επίθεση.
Δεν ήθελα να με αγγίζουν σε αυτές τις περιοχές, με τρόπο που δεν θα είχα τον απόλυτο έλεγχο και δεν ένιωθα ότι είχα τον απόλυτο έλεγχο αυτής της κατάστασης γενικά.
Όταν σκέφτηκα να πάρω το χάπι για την άμβλωση, αυτό δεν μου φαινόταν επιθετικό.
Για κάποιο λόγο ένιωθα ότι εξακολουθούσα να έχω τον έλεγχο, αλλά ήμουν πολύ ανίδεη.
Παρόλο που ήμουν ανυποχώρητα υπέρ της «επιλογής», είχα μεγάλη άγνοια, ως προς το τι πραγματικά συνεπαγόταν κάθε είδος έκτρωσης.
Επειδή ξέρω ότι είναι πολύ επώδυνο, και υπάρχει πολλή αιμορραγία και αυτά είναι και τα δύο, πράγματα στα οποία δεν θα είχα κανέναν έλεγχο, δεν νομίζω ότι καταλάβαινα πραγματικά σε τι έβαζα τον εαυτό μου, ακόμα και με τα χάπια, αλλά μου φάνηκε κάτι σαν μια υπόθεση όπου θα έπαιρνα δύο παυσίπονα και το μωρό θα είχε φύγει.
Το σκέφτηκα, το έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα ότι, τουλάχιστον από το διαδίκτυο, μου είπαν ότι μπορούσα να πάρω τα χάπια για την ιατρική άμβλωση μέχρι τις 10 εβδομάδες, και έτσι τηλεφώνησα στην πλησιέστερη κλινική αμβλώσεων.
Τους ρώτησα αν μπορούσα να έρθω και να πάρω τα χάπια για την άμβλωση, και μια κυρία μου είπε ότι σε εκείνη την κλινική δεν τα έδιναν σε πάνω από 7 εβδομάδες, και εγώ είχα ξεπεράσει τις 7 εβδομάδες.
Θυμάμαι ότι έκλεισα το τηλέφωνο και ήμουν τελείως χαμένη.
Επέστρεψα στους γονείς μου.
Θυμάμαι ότι τους είπα ότι ήμουν έγκυος και ήταν συντετριμμένοι.
Σε όλη μου την εγκυμοσύνη, έψαχνα τρόπους με τους οποίους θα μπορούσα φυσικά να αποβάλω το παιδί μου.
Δεν ήμουν ποτέ χαρούμενη σε όλη αυτή την εγκυμοσύνη.
Θυμάμαι ότι χτυπούσα το στομάχι μου θέλοντας να σκοτώσω αυτό το μωρό.
Έπρεπε να εγκαταλείψω όλα όσα ήξερα, οι φίλοι μου έφυγαν όλοι, δεν είχα ιδέα ποια ήμουν, μακριά από τα ναρκωτικά, ο απερίσκεπτος τρόπος ζωής που ζούσα… Είναι ενδιαφέρον, γιατί δεν νομίζω ότι πήρα ποτέ πραγματικά την απόφαση να κρατήσω την εγκυμοσύνη, νομίζω ότι απλά έτσι συνέβη.
Οπότε σε όλη την εγκυμοσύνη ήμουν πολύ αποσυντονισμένη καθόλου συνειδητή, δεν νομίζω ότι καταλάβαινα με οποιοδήποτε τρόπο τί συνέβαινε στο σώμα μου.
Η ημέρα που γέννησα τον γιο μου ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου.
Ένιωσα ξανά εντελώς εκτός ελέγχου το σώμα μου, αλλά η στιγμή που κράτησα τον γιο μου, άλλαξε τα πάντα.
Ξέρεις, λένε ότι όλος αυτός ο πόνος φεύγει και πράγματι έτσι κάνει.
Και όχι μόνο αυτός ο πόνος, αλλά και πολύς από το πόνο που έχει προηγηθεί.
Μου πήρε λίγο χρόνο για να προσαρμοστώ σε αυτό που μου είχε συμβεί, αλλά αυτό που μου είχε συμβεί, ήταν ότι η ζωή του ήταν εγγενώς πολύτιμη.
Δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να αποποιηθώ τις θέσεις μου ως υπερμάχου της «επιλογής».
Έχοντας περάσει όλα αυτά που πέρασα, μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος ίσως να αισθάνεται ότι η άμβλωση είναι η απάντηση, επειδή ένιωθα απίστευτα παγιδευμένη, και έμοιαζε σαν να είναι η μόνη απάντηση, αλλά αυτό που έμαθα ήταν ότι το συναίσθημα που είχα ότι είμαι παγιδευμένη, δεν θα διαρκούσε για πάντα, και αν είχα κάνει έκτρωση ποτέ δεν θα ήξερα πώς είναι στα αλήθεια να αγαπάς, να αγαπάς τους ανθρώπους.
Ο γιος μου είναι το πιο απίστευτο πράγμα που μου συνέβη ποτέ και υπάρχει γιατί δέχθηκα σεξουαλική επίθεση όταν ήμουν νεότερη.
Ο γιος μου είναι μια ευλογία για όλους όσους συναντά.
Είναι το πιο όμορφο παιδί και ήταν ο καταλύτης για το γάμο μου και για τα άλλα τρία παιδιά μου.
Ειλικρινά νιώθω να είμαι ένας από τους πιο ευλογημένους ανθρώπους στον κόσμο, και βλέπω πώς ο Θεός μπορεί να κάνει τα πιο όμορφα πράγματα να βγαίνουν από τα πράγματα που είναι τόσο επώδυνα.
Από πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν θέλεις καν να είσαι ζωντανός.
Μπορεί να σου δώσει πράγματα που σε κάνουν να νιώθεις, ότι θα μπορούσες να περάσεις όλο τον πόνο στον κόσμο και πως άξιζε τελικά τον κόπο.
