Σχόλιο «Αφήστε με να ζήσω!»: Η εργασία σε χώρο εκτρώσεων δεν είναι καθόλου όπως οι άλλες εργασίες. Οι βασανιστικές συνέπειες της αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών ταλαιπωρούν όχι μόνο τον γυναικολόγο, αλλά όλους όσοι υποστηρίζουν αυτή την πράξη. Γιατροί άλλων ειδικοτήτων, νοσηλευτές, γραμματείς, τεχνικοί, διοικητικοί, υπεύθυνοι καθαριότητας και αποκομιδής «απορριμάτων», όλοι υφίστανται τις συνέπειες της επαγγελματικής τους «επιλογής». Πολλοί όταν εισέρχονται στο χώρο, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει. Άλλοι γνωρίζουν αλλά το συνειδητοποιούν αργότερα. Εμείς επιθυμούμε όλοι τους να πάρουν την ηρωική απόφαση και να απομακρυνθούν με όποιο κόστος από αυτές τις εγκαταστάσεις αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών, ώστε να μην έχουν καμμία ευθύνη για αυτά που διαπράττονται. Για το καλό των αγέννητων παιδιών, των οικογενειών τους, για τη δική τους ψυχολογική και πνευματική υγεία.
___________
Παραθέτουμε μαρτυρίες εργαζομένων:
Πρώην εργαζόμενη στις αμβλώσεις για το πώς η άμβλωση επηρεάζει τους εργαζόμενους.
Η Joy Davis, πρώην εργαζόμενη στις αμβλώσεις, έγραψε για τους συναδέλφους της εργαζόμενους στην κλινική: «Δεν έχουμε πολλές κουβέντες. Μερικές φορές οι εργαζόμενοι λιποθυμούν. Μερικές φορές κάνουν εμετό. Μερικές φορές πρέπει να φύγουν από το δωμάτιο. Είναι απλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά δεν μιλάμε... Αν πραγματικά τα σκέφτεσαι και μιλάς για αυτά όλη την ώρα, τότε γίνεται πιο προσωπικό. Γίνεται πιο πραγματικό για εσένα. Απλά δεν μιλάς γι' αυτό, προσπαθείς να μην το σκέπτεσαι... Εάν (ο γιατρός) σε πιάσει κάποτε να συζητάς κάτι τέτοιο, θα σε απολύσει».
Συνέντευξη της Joy Davis από τη Life Dynamics το 1993
Mark Crutcher Lime 5: Exploited by Choice (Denton, Texas: Life Dynamics, Inc., 1996) 187
Μια νοσηλεύτρια που βοηθούσε σε αμβλώσεις έχει ακόμα εφιάλτες, 20 χρόνια αργότερα:
«Δεν έκανα ποτέ άμβλωση, αλλά είμαι μια διπλωματούχος νοσηλεύτρια που αισθάνεται σαν να είχε κάνει …συναισθηματικά. Βοήθησα σε αυτές για 10 χρόνια. Μετά από 10 χρόνια συναισθηματικού «βιασμού», τελικά ωρίμασα και έγινα αρκετά δυνατή ώστε να σταματήσω να βοηθάω με οποιοδήποτε τρόπο. Η κατάθλιψή μου έχει φύγει και έχω υιοθετήσει ένα παιδί. Δεν έχω βοηθήσει σε άμβλωση για 20 χρόνια. Προσεύχομαι για συγχώρεση, αλλά οι εφιάλτες συνεχίζονται…»
Jennifer O’Neill «Healing through God’s Grace after Abortion» (Deerfield Beach, Florida: Faith Communications, 2005) 46
Ο γιατρός είχε πρόβλημα με το ποτό.
Η Judy εργαζόταν σε κλινική αμβλώσεων με έναν γιατρό που ήταν πάντα μεθυσμένος. Όταν έμεινε έγκυος με ένα μωρό που το ήθελε, ο γιατρός τής υποσχέθηκε πως θα ήταν νηφάλιος για να κάνει τον τοκετό του μωρού της. Δεν είχε πρόβλημα να είναι μεθυσμένος όταν έκανε αμβλώσεις.
«Ο γιατρός για τον οποίο δούλευα μου είπε, “Judy, όταν θα γεννάς το μωρό σου υπόσχομαι να μην είμαι μεθυσμένος εκείνη την ημέρα. Θα παραμείνω νηφάλιος για τη καισαρική σου”. Ήμουν χαρούμενη που ήξερα ότι δεν ήθελε να κάνει λάθος με εμένα ή το μωρό μου.
Πραγματικά πίστευα ότι ο γιατρός έπινε υπερβολικά επειδή βαθιά μέσα στην καρδιά του ήξερε ότι με τις αμβλώσεις αφαιρούσε ζωές, και αυτό βάραινε πολύ τη συνείδησή του. Δύο χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μου πέθανε σε ένα τρομερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που προκλήθηκε από το ποτό του. Μετά τη γέννηση της κόρης μου δεν επέστρεψα ποτέ να δουλέψω σε αυτήν την κλινική.»
Cheryl Chew «Make Me Your Choice», (Shippensburg, PA: Destiny Image Publishers, 2006) 95
Εργαζόμενη στις αμβλώσεις έχει εφιάλτες μετά τη συναρμολόγηση των εμβρυϊκών κομματιών.
Η πρώην εργαζόμενη στις αμβλώσεις Jewels Green περιγράφει τον εφιάλτη που είχε όταν εργαζόταν σε κάποια κλινική εκτρώσεων: «Μετά από μια άμβλωση, ο δίσκος με τα χειρουργικά εργαλεία περνούσε από ένα παράθυρο στον τοίχο, στο δωμάτιο του κλιβάνου. Το άλλο πράγμα που περνούσε ήταν το Βάζο. Κρατούσε το πολύτιμο περιεχόμενο που μόλις λίγα λεπτά πριν κατοικούσε άνετα μέσα στη μήτρα της μητέρας του.
Έμοιαζε με ένα μεγάλο γυάλινο βάζο τουρσί. Το άδειαζαν δίπλα μου στον πάγκο: Μικροσκοπικά χεράκια και πατούσες και μπρατσάκια και ποδαράκια και ένας θώρακας και μια σπονδυλική στήλη και ένα αδειασμένο, επιπεδωμένο, παραμορφωμένο, σχισμένο κεφαλάκι.
Τα έβλεπα όλα.
Τα μύριζα όλα.
Κάθε φορά. Μέχρι και 30 φορές την ημέρα, τέσσερις ημέρες την εβδομάδα…
Άρχισα να έχω εφιάλτες, στοιχειωμένους από μικροσκοπικά, ανάπηρα μωρά φαντάσματα. Επέπλεα σε ένα στενωμένο ρέμα, ενώ μικροσκοπικά μέρη από σώματα ήταν σκορπισμένα και στις δύο όχθες του - και μετά άρχιζα να βυθίζομαι.
Προσπαθούσα να επιπλεύσω, πάλευα για αναπνοή και μετά βυθιζόμουν…»
Patrick Madrid «Surprised by Life» (Manchester, New Hampshire: Sophia Institute Press, 2017) 52
Πηγή: clinicquotes.com
