Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ εἰδικὴ Ἐγκύκλιο (9-7-2019) ἐνημέρωσε τὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ τὶς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα Ἱερὲς Μητροπόλεις ὅτι καθιέρωσε «τὴν πρώτην Κυριακὴν μετὰ τὴν τοῦ Χριστοῦ Γέννησιν ὡς Ἡμέραν ἀφιερωμένην εἰς τὴν προστασίαν τῆς ζωῆς τοῦ Ἀγεννήτου Παιδιοῦ».
Τὸ κίνημα «Ἀφῆστε με νὰ ζήσω», ποὺ εἶχε ἀναλάβει τὴ σχετικὴ πρωτοβουλία, γνωστοποίησε εὐρύτερα τὴν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ ἀνάλογο Δελτίο Τύπου, στὸ ὁποῖο τονίζει:
«Τὸ κίνημά μας, πιστὸ στὸ Λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ στὴν Παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, διακηρύττει τὴν ἀλήθεια ὅτι τὸ ἀγέννητο παιδὶ εἶναι ἄνθρωπος, εἰκόνα Θεοῦ, ἐξ ἄκρας συλλήψεως, καὶ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν προστασία τῆς ζωῆς του χωρὶς ὅρους καὶ προϋποθέσεις.
Δοξάζουμε τὸν Πανάγαθο Θεὸ καὶ εὐχαριστοῦμε θερμὰ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (…) γιὰ τὴν ἱστορικὴ αὐτὴ ἀπόφαση. Μὲ τὴν καθιέρωση τῆς Ἡμέρας ὑπὲρ τῆς Ζωῆς τοῦ Ἀγέννητου Παιδιοῦ, ἀποδίδεται τιμὴ στὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμὴ τῆς ὕπαρξής του, στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία, ἐνῶ εἶναι μόνο ἕνα μονοκύτταρο ἔμβρυο, εἶναι ἤδη ἄνθρωπος μὲ αἰώνια ἀξία καὶ προοπτική, καὶ τίθεται ὑπὸ τὴν προστατευτικὴ ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας μας.
Προτρέπουμε ὅλους ὅσους κατανοοῦν πὼς κάθε ἀνθρώπινη ζωὴ δημιουργεῖται ἀπὸ τὸν Θεό, μὲ τὴ συγκατάθεση καὶ τὴ συνέργεια τῶν γονέων του, νὰ τιμήσουν τὴν ἀπόφαση της Ἐκκλησίας μας, νὰ σταθοῦν συμπαραστάτες στὸ “Ἀφῆστε με νὰ Ζήσω!” καὶ στὸ ἀγέννητο παιδί, προστατεύοντας καὶ ἀγαπώντας το ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμὴ ὡς δῶρο Θεοῦ καὶ πηγὴ εὐλογίας καὶ χαρᾶς» (Ἱστολόγιο «Ἀκτῖνες» 25-7-2019).
Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἀπὸ τὶς στῆλες τοῦ Περιοδικοῦ μας κατὰ καιροὺς ἔχει στηλιτευθεῖ τὸ ἀνόσιο ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων. Ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου βάζει τὰ πράγματα στὴ θέση τους, ὥστε τουλάχιστον τὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ πληροφορηθοῦν ὑπεύθυνα ἀπέναντι στὸ ἀνοσιούργημα τῶν ἐκτρώσεων.
Ἀτέλειωτο ποτάμι αἵματος
Ἡ παραπάνω εἴδηση, μόλις ἔγινε γνωστή, προκάλεσε ἔκρηξη ἀντιδράσεων πολιτικῶν κομμάτων καὶ δημοσιογράφων ὁρισμένης μερίδας τοῦ Τύπου.
Ἐκεῖνο ποὺ κάνει ἐντύπωση στὶς περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀντιδράσεις εἶναι τὸ ὕφος τοῦ λόγου. Μιλοῦν γιὰ «θρίαμβο τοῦ σκοταδισμοῦ» καὶ «ἀπόλυτη δικαίωση τῶν πιὸ ἀντιδραστικῶν ἐκκλησιαστικῶν καὶ παρεκκλησιαστικῶν κύκλων». Ἐξανίστανται καὶ διαμαρτύρονται, διότι ἡ Σύνοδος «ὡς ἀγέννητο παιδὶ ὁρίζει τὸ ἔμβρυο καὶ ἡ στόχευση εἶναι νὰ ἀμφισβητηθεῖ πλέον εὐθέως τὸ δικαίωμα στὴν ἄμβλωση». Πρόκειται, γράφουν, γιὰ ἀπόφαση «κατὰ τῶν γυναικῶν, ποὺ ἀνοίγει τὸν δρόμο γιὰ εὐθεία πλέον ἀμφισβήτηση στὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης τῶν σωμάτων μας» («Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» 26-7-2019).
Τὸ θυμωμένο ὕφος δὲν ἀφήνει καμία ἀμφιβολία ὅτι ἀποτελεῖ βίαιη ἀντίδραση ἔνοχης συνειδήσεως. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ διακρίνει κανεὶς οὔτε στοιχειώδη λογικὴ σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀντίδραση.
Τὸ ἐπιχείρημα ποὺ μονίμως καὶ ἐπιμόνως προβάλλεται ἀπὸ αὐτὲς τὶς γυναῖκες εἶναι αὐτὸ τῆς «αὐτοδιάθεσης τῶν σωμάτων μας». Καὶ ἀδυνατοῦν νὰ σκεφθοῦν μὲ τὴν πιὸ ἁπλὴ λογική· ὅτι δηλαδὴ τὸ ἔμβρυο, ποὺ μὲ τόση βαρβαρότητα φονεύουν, δὲν εἶναι μέλος τοῦ σώματός τους. Τὸ ἔμβρυο εἶναι ἄλλο σῶμα· δὲν τοὺς ἀνήκει, δὲν συμπεριλαμβάνεται στὰ ὄργανα τοῦ σώματός τους.
Μιὰ γυναίκα μπορεῖ, ἂν ὑπάρχει ἀνάγκη, νὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸ σῶμα της ἕνα νεφρό, ἕναν πνεύμονα, τὸν σπλήνα ἢ ὅ,τι ἄλλο. Αὐτὰ εἶναι τμήματα τοῦ σώματός της.
Τὸ ἔμβρυο ὅμως ὄχι! Προῆλθε μὲν ἀπὸ τὴν ἴδια μὲ τὴ συνέργεια τοῦ ἄνδρα, ἀλλὰ εἶναι πλέον ἄλλο σῶμα! Δὲν τῆς ἀνήκει. Ἁπλῶς τὸ τρέφει φιλοξενώντας το γιὰ ἕνα διάστημα ἐννέα μηνῶν.
Ἡ ἴδια ἡ νομοθεσία ποὺ ἀπὸ τὸ 1986 ἐπιτρέπει τὴν «τεχνητὴ διακοπὴ τῆς κύησης», ὅπως ὀνομάζεται ἡ ἔκτρωση, θέτει ὁρισμένους περιορισμούς. Τὴν ἐπιτρέπει μέσα σὲ κάποια χρονικὰ ὅρια, πέρα ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὴ θεωρεῖ παράνομη.
Τὸ καίριο ὅμως ἐρώτημα εἶναι τοῦτο: Ὕστερα ἀπὸ αὐτὰ τὰ χρονικὰ ὅρια τὸ ἔμβρυο γίνεται ξαφνικὰ παιδὶ καὶ προστατεύεται; Σὲ ποιὰ ὅμως ἀκριβῶς στιγμὴ συμβαίνει αὐτὴ ἡ ἀλλαγή; Ἐδῶ ὑπάρχει σαφὴς ἀντίφαση· ἑπομένως ἡ ἀντίληψη τῶν γυναικῶν περὶ «αὐτοδιάθεσης τῶν σωμάτων» τους ἀποδεικνύεται λανθασμένη στὴν ἴδια τὴ βάση της.
Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ διαχρονικὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μόνη σωστή. Τὸ ἔμβρυο ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του εἶναι ἄνθρωπος, καὶ ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ καθιέρωση ἡμέρας ἀγέννητου παιδιοῦ εἶναι ὀρθὴ καὶ ἀναγκαία, ὥστε νὰ πληροφοροῦνται τὴν ἀλήθεια ὅσες γυναῖκες τὴν ἀγνοοῦν καὶ νὰ μὴν προβαίνουν σ᾿ αὐτὴ τὴν πράξη, ποὺ ἔχει δημιουργήσει ἀτέλειωτο ποτάμι αἵματος ἀθώων καὶ ἀνυπεράσπιστων βρεφῶν καὶ ἡ ὁποία θὰ στιγματίζει ὅλη τὴ ζωή τους καὶ τὸ αἰώνιο μέλλον τους.
Πηγή: Ὁ Σωτήρ
