Οι εναλλακτικές λύσεις στην εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF)

Για την αποκατάσταση της υπογονιμότητας, της υγείας, και τη γέννηση υγιών μωρών χωρίς τα ηθικά διλήμματα της εξωσωματικής

Από το Charlotte Lozier Institute

Συγγραφείς: Craig Turczynski, Ph.D., Marguerite Duane, M.D., M.H.A., FAAFP

Συν-συγγραφείς: Craig Turczynski, Ph.D., Marguerite Duane, M.D., M.H.A. FAAFP, και Naomi Whittaker, M.D.

Έχει υπολογιστεί ότι η εξωσωματική (IVF), καταστρέφει περισσότερα παιδιά κάθε χρόνο από την άμβλωση ⁽¹⁾. Έμβρυα με κακή ανάπτυξη, υπεράριθμα, με χρωμοσωμικές ή γονιδιακές ανωμαλίες, ανεπιθύμητα λόγω ενός γενετικού χαρακτηριστικού (ακόμη και φύλου) καταστρέφονται μετά από τον προεμφυτευτικό γενετικό έλεγχο, (Preimplantation genetic testing - PGT), άλλα καταψύχονται επ΄αόριστον ή δίνονται για πειραματισμό. Τουλάχιστο 3, ακόμη και 5 «εγκεκριμένα έμβρυα», μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανά προσπάθεια, αλλά η εγκυμοσύνη επιτυγχάνεται συνήθως μετά από πολλαπλές προσπάθειες.⁽²⁾ Αυτές οι διαδικασίες οδηγούν σε απώλεια ανθρώπινων εμβρυικών ζωών. Εξάλλου η εξωσωματική δεν αποκαθιστά τα αίτια της υπογονιμότητας, δεν δίνει αναπαραγωγική υγεία στο πάσχον ζευγάρι. Για αυτούς τους λόγους έχει σημασία για τα υπογόνιμα ζευγάρια να ελέγχονται, να διορθώνονται οι υπεύθυνοι παράγοντες, να αποκαθίσταται η υγεία τους και να κάνουν ελεύθερα παιδιά χωρίς να είναι αναγκασμένα να καταφεύγουν σε μια προβληματική -τουλάχιστον ώς προς την εμβρυική ζωή- διαδικασία.

Το παρακάτω επιστημονικό κείμενο διαπραγματεύεται με λεπτομέρεια τις επιστημονικές λύσεις στην υπογονιμότητα οι οποίες συχνά παρακάμπτονται χάριν της εξωσωματικής.

Σύνοψη:

• Η υπογονιμότητα είναι συχνά το σύμπτωμα πολλαπλών υποκείμενων προβλημάτων υγείας και χρόνιων παθήσεων και επηρεάζει εκατομμύρια ζευγάρια αναπαραγωγικής ηλικίας. Δυστυχώς, πολλά ζευγάρια περιμένουν μέχρι να διαπιστωθεί δυσκολία στη σύλληψη για να αρχίσουν να ψάχνουν αυτά τα προβλήματα και όταν διαπιστωθεί η υπογονιμότητα οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η μόνη λύση.
• Αυτή η εργασία εξετάζει πολλαπλές εναλλακτικές λύσεις για την αποκατάσταση της υπογονιμότητας. Μερικές από αυτές ήταν κάποτε άμεσα διαθέσιμες, αλλά στη πορεία εγκαταλείφθηκαν λόγω της προόδου στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Άλλες μέθοδοι είναι διαθέσιμες αυτήν τη στιγμή, αλλά δεν είναι ευρέως προσιτές, ενώ άλλες θα μπορούσαν να αναπτυχθούν εάν διοχετευόταν η επιστημονική εφευρετικότητα και οι οικονομικοί πόροι σε αυτές.
• Η βαρύτητα και η εκπαίδευση θα πρέπει να επικεντρωθούν στην αναγκαία διάγνωση και θεραπεία των παθήσεων που προκαλούν την υπογονιμότητα, τόσο χειρουργικά όσο και φαρμακευτικά, πριν εξεταστεί η καταφυγή στην εξωσωματική γονιμοποίηση.
• Η κατεύθυνση στις χειρουργικές και επανορθωτικές εναλλακτικές θεραπείες μέσω της ανακατανομής της χρηματοδότησης που διατίθεται σήμερα στις θεραπείες εξωσωματικής και στην έρευνα της αντισύλληψης, θα έκανε σημαντική θετική διαφορά στον τομέα.
• Οι ασθενείς με υπογονιμότητα αξίζουν θεραπείες και βοήθεια που δεν είναι δυσβάσταχτες οικονομικά καθώς και λύσεις που δεν παρουσιάζουν ηθικά διλήμματα σχετικά με τη ζωή των ανθρώπινων εμβρύων. Πολλές από τις μεθόδους που συζητούνται εδώ είναι λιγότερο δαπανηρές και πιο θεραπευτικές για τον ασθενή από ότι είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση, ωστόσο η εξωσωματική γονιμοποίηση προσφέρεται συνήθως ως «η θεραπεία» πρώτης γραμμής χωρίς να διερευνώνται σοβαρά ούτε να αντιμετωπίζονται τα υποκείμενα αίτια της υπογονιμότητας.

Εισαγωγή

Υπογονιμότητα ονομάζουμε την αδυναμία επίτευξης εγκυμοσύνης εντός 12 μηνών με σεξουαλικές επαφές χωρίς αντισύλληψη ή άλλες προφυλάξεις. Η υπογονιμότητα αυξάνεται σε συχνότητα, επηρεάζοντας το 8-12% των ζευγαριών αναπαραγωγικής ηλικίας παγκοσμίως και αφορά περίπου 186 εκατομμύρια άτομα. [1] Οι τρέχουσες τυπικές συστάσεις για ζευγάρια που προσπαθούν να συλλάβουν περιλαμβάνουν 12 μήνες κανονικών σεξουαλικών επαφών (6 μήνες εάν η γυναίκα είναι άνω των 35 ετών) και στη συνέχεια παραπομπή σε έναν ενδοκρινολόγο αναπαραγωγής.[2] Οι ενδοκρινολόγοι αναπαραγωγής είναι γυναικολόγοι που έχουν ολοκληρώσει εξειδίκευση στην αναπαραγωγική ενδοκρινολογία, κατά την οποία μαθαίνουν κυρίως πώς να εφαρμόζουν την εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF). Το Ινστιτούτο Charlotte Lozier (CLI) έχει καλύψει το τί είναι η εξωσωματική γονιμοποίηση και πώς εφαρμόζεται σήμερα σε προηγούμενο άρθρο.[3] Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να παρουσιάσει και να εξηγήσει τις εναλλακτικές λύσεις στην εξωσωματική γονιμοποίηση, συμπεριλαμβάνοντας τόσο των συμβατικές όσο και τις επανορθωτικές προσεγγίσεις, περιγράφοντας κάθε μέθοδο, ποιες υποκείμενες αιτίες υπογονιμότητας αντιμετωπίζει, την αποτελεσματικότητά τους και τις οικονομικές παραμέτρους.

Τί οδήγησε στην αναζήτηση λύσεων εκτός εξωσωματικής;

Η αφορμή για τη συζήτηση εναλλακτικών λύσεων στην εξωσωματική γονιμοποίηση είναι το οικονομικό της βάρος, οι αυξημένες περιγεννητικές και νεογνικές της επιπλοκές, τα ποσοστά συγγενών και επιγενετικών ανωμαλιών στα παιδιά από εξωσωματική,[4] και τα ηθικά διλήμματα που συχνά εμπλέκονται στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Τα ζευγάρια που εμφανίζουν υπογονιμότητα μπορεί να διστάζουν να προχωρήσουν στη συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση για αυτούς και άλλους λόγους, και αυτό το εισαγωγικό κείμενο παρέχει πληροφορίες σχετικά με τις εναλλακτικές μεθόδους που μπορούν να τους προσφερθούν. Ορισμένες από αυτές τις μεθόδους χρειάζονται περαιτέρω ανάπτυξη επειδή εγκαταλείφθηκαν για διάφορους λόγους. Άλλες διερευνώνται ως πιθανές λύσεις που πρέπει να αναπτυχθούν. Όπως συζητείται στο εισαγωγικό κείμενο της εξωσωματικής γονιμοποίησης του Charlotte Lozier Institute (CLI), μπορεί να υπάρξουν αρνητικές συνέπειες για την υγεία από τη μη πλήρη διάγνωση και διόρθωση των υποκείμενων προβλημάτων υγείας τόσο για την εγκυμοσύνη όσο και για τους απογόνους.[5] Επομένως, θα παρουσιάσουμε επανορθωτικές και χειρουργικές θεραπείες που επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν τις βαθύτερες αιτίες της υπογονιμότητας και θα εξηγήσουμε τα οφέλη που μπορεί να προκύψουν (υπό την προϋπόθεση της θεραπείας), ως προς τη γονιμότητα και τη μακροπρόθεσμη υγεία των γονέων και των παιδιών.

Οι μέθοδοι που επιλέχθηκαν να περιληφθούν σε αυτό το εισαγωγικό φυλλάδιο περιλαμβάνουν ό,τι προσφέρεται και θα μπορούσε να ενταχθεί στην κλινική πρακτική, ΕΚΤΟΣ από τη χρήση φυτικών σκευασμάτων και κινεζικής ιατρικής, βελονισμού κλπ.  Η υιοθεσία εμβρύων επίσης δεν καλύπτεται. Οι μέθοδοι που εξαιρούνται είναι πιο περίπλοκες, έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και απαιτούν ειδικές αναφορές. Όπου είναι απαραίτητο αναφέρονται και τα ηθικά ζητήματα - όπως το εάν μια μέθοδος απαιτεί τη δημιουργία πλεονάζοντος αριθμού ανθρώπινων εμβρύων - αν και δεν αναφέρουμε λεπτομερώς βιοηθικές απόψεις σε αυτό το άρθρο, οι οποίες συζητώνται σε μεγαλύτερη έκταση αλλού. Η ένταξη μιας μεθόδου σε αυτό το εγχειρίδιο δεν θα πρέπει να θεωρείται επιδοκιμασία.

Ενδομήτρια Σπερματέγχυση (Intrauterine Insemination, IUI)

Η IUI χρησιμοποιείται συχνά σε συμβατικά προγράμματα γονιμότητας ως ένα βήμα πριν την εξωσωματική γονιμοποίηση. Η ασθενής στη πράξη μπορεί να δοκιμάσει 3-6 προσπάθειες και εάν δεν είναι επιτυχείς, στη συνέχεια κατευθύνεται προς την εξωσωματική γονιμοποίηση.

Η διαδικασία της IUI ξεκινά με τη λήψη ενός δείγματος σπέρματος από τον άνδρα, και την επεξεργασία του ώστε να μείνουν μόνο τα σπερματοζωάρια.[6] Το σπέρμα στη συνέχεια τοποθετείται σε μια σύριγγα και με τη χρήση καθετήρα, εναποτίθεται μέσω του τραχήλου της γυναίκας στη μήτρα. Η γυναίκα συνήθως προετοιμάζεται με κάποιο τρόπο, έτσι ώστε η σπερματέγχυση να πραγματοποιηθεί κατά τη στιγμή της ωορρηξίας. Αυτό μπορεί να γίνει με παρακολούθηση των ορμονών του αίματος ή/και υπερήχων κατά τη διάρκεια ενός φυσικού κύκλου ή με συνδυασμό της χρήσης φαρμάκων διέγερσης των ωοθηκών, για τη βέλτιστη ανάπτυξη των ωοθυλακίων και την ενεργοποίηση της ωορρηξίας της.

Το όφελος της σπερματέγχυσης προέρχεται από την παράκαμψη του κόλπου και του τραχήλου της μήτρας και την εναπόθεση του σπέρματος πιο κοντά στη θέση γονιμοποίησης. Οι κολπικοί και τραχηλικοί παράγοντες δεν αποτελούν συχνά αιτία υπογονιμότητας, αλλά ο ήπιος ανδρικός αιτιολογικός παράγοντας (ο ανδρικός παράγοντας είναι όταν ένας άνδρας έχει ανάλυση σπέρματος κάτω από τα φυσιολογικά επίπεδα, η οποία σχετίζεται με μειωμένη ικανότητα σύλληψης) μπορεί να βοηθηθεί με την σπερματέγχυση μέσω μεταφοράς του σπέρματος πιο κοντά στο ωάριο. Επομένως, η σπερματέγχυση δεν αναμένεται να είναι αποτελεσματική εάν υπάρχουν ανωμαλίες της μήτρας ή των σαλπίγγων ή ενδομητρίωση, επειδή αυτά τα προβλήματα σχετίζονται περισσότερο με την υγεία του ωαρίου, τη μεταφορά ωαρίου/εμβρύου και την εμφύτευση του εμβρύου. Επίσης, δεν αναμένεται να βοηθήσει εάν ο άνδρας έχει σοβαρό ανδρικό «παράγοντα», επειδή το σπέρμα δεν υποβοηθείται επαρκώς για να προκαλέσει γονιμοποίηση και η σπερματέγχυση δεν προσφέρει τίποτα για να βελτιώσει τα υποκείμενα προβλήματα υγείας.

Η σπερματέγχυση (IUI), ωστόσο, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στις ακόλουθες σπάνιες αλλά ειδικές καταστάσεις:

1. Στην ανάδρομη εκσπερμάτιση. Σε αυτή τη κατάσταση ένα νευρολογικό πρόβλημα προκαλεί εκσπερμάτιση στην ουροδόχο κύστη. Αυτό μπορεί να ξεπεραστεί με την IUI επειδή ο άνδρας μπορεί να συλλέξει τα ούρα που περιέχουν το σπέρμα αμέσως μετά την εκσπερμάτιση και το σπέρμα μπορεί να ξεχωρίσει, να πλυθεί και να τοποθετηθεί στη μήτρα.[7]

2. Εάν υπάρχουν ανοσολογικές ή φλεγμονώδεις αντιδράσεις απέναντι στο σπέρμα, που ονομάζονται «αντισπερματικά αντισώματα». Αυτά  να αναπτυχθούν λόγω προηγούμενου τραύματος των όρχεων, βαζεκτομής και αποκατάστασης ή άλλων αιτιών. Με την IUI, το σπέρμα τοποθετείται σε ένα μέσο που απενεργοποιεί αμέσως τα αντισώματα,  κατόπιν μπορεί να εκπλυθεί και στη συνέχεια να τοποθετηθεί στη μήτρα. Η γυναίκα-σύζυγος μπορεί επίσης να έχει αντισώματα στο σπέρμα του άνδρα της και η IUI θα μπορούσε να έχει θεραπευτικό όφελος λόγω της παράκαμψης του τραχήλου της μήτρας ή της μείωσης του χρόνου έκθεσης του σπέρματος στο ανοσοποιητικό της σύστημα πριν τη γονιμοποίηση. Εναλλακτικά, οποιοσδήποτε από τους δύο συζύγους μπορεί να λάβει θεραπεία καταστολής του ανοσοποιητικού λίγο πριν από την προγραμματισμένη σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια της γόνιμης περιόδου.[8],[9]

3. Σε ανεπάρκεια των ωοθηκών, η επιτυχία μπορεί να βελτιωθεί με την ενδομήτρια σπερματέγχυση (IUI), αλλά η αποτελεσματικότητα της μεθόδου σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πιθανότερο να οφείλεται στη διέγερση των ωοθηκών και όχι στην ίδια την ενδομήτρια σπερματέγχυση. Απαιτούνται προοπτικές μελέτες που να συγκρίνουν την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας διέγερσης των ωοθηκών και προγραμματισμένης σεξουαλικής επαφής και της διέγερσης με την χρήση IUI για να διαπιστωθεί η αξία κάθε μεθόδου.

4. Η ανεπάρκεια της τραχηλικής βλέννας ή η διάταση του τραχήλου μπορεί σε σπάνιες περιπτώσεις να εμποδίσουν το σπέρμα να περάσει τον τράχηλο. Αυτό μπορεί να επιδεινωθεί από τη προηγούμενη μακροχρόνια χρήση ορμονικής αντισύλληψης που έχει προκαλέσει ατροφία των τραχηλικών κυττάρων.[10]

Η αποτελεσματικότητα της IUI ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με την ηλικία της γυναίκας και την αιτία της υπογονιμότητας, αλλά κατά μέσο όρο, τα ποσοστά εγκυμοσύνης είναι περίπου 11% ανά προσπάθεια ή λίγο κάτω από 20% για ασθενείς μετά από πολλαπλές προσπάθειες.[11]

Η IUI δεν συνιστά απειλή για τη ζωή του αγέννητου παιδιού, εκτός εάν γίνει απερίσκεπτα, οδηγώντας σε πολλαπλή κύηση (δίδυμα, τρίδυμα ή περισσότερα). Για τους περισσότερους ασθενείς, η σπερματέγχυση δεν δημιουργεί ηθικά διλήμματα,  ειδικά εάν για τη γονιμοποίηση χρησιμοποιείται το σπέρμα του συζύγου και όχι σπέρμα του δότη.[12] Υπάρχουν βέβαια και θρησκευόμενα άτομα που έχουν επιφυλάξεις,[13] καθώς αρκετοί χριστιανοί, βιοηθικοί επιστήμοντες και άλλοι οργανισμοί αντιτίθενται στη χρήση της εξαρχής θεωρώντας την ως αντικατάσταση της συζυγικής πράξης.[14],[15] Το κόστος της σπερματέγχυσης μπορεί να κυμαίνεται από 300 έως 4.000 δολάρια ανά κύκλο,(σημ. τιμές εξωτερικού), ανάλογα με τον αριθμό των προκαταρκτικών εξετάσεων που πραγματοποιούνται και εάν χρησιμοποιούνται φάρμακα διέγερσης των ωοθηκών.[16]

Εξωσωματική Γονιμοποίηση Φυσικού Κύκλου

Η εξωσωματική γονιμοποίηση φυσικού κύκλου διαφέρει από την συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση λόγω της έλλειψης ορμονικής διέγερσης των ωοθηκών (που γίνεται για την ωρίμανση των ωοθυλακίων που υπάρχουν στις ωοθήκες της γυναίκας πριν από την ωοληψία). Ουσιαστικά, ο κύκλος της γυναίκας παρακολουθείται χρησιμοποιώντας διαδοχικά υπερηχογραφήματα ή/και ανάλυση ορμονών αίματος και λίγο πριν από τη φυσική ωορρηξία της, η γυναίκα εισάγεται για αναρρόφηση του ωοθυλακίου της και λήψη ενός ωαρίου. Μια ανάλογη διαδικασία ονομάζεται «εξωσωματική γονιμοποίηση ελάχιστης διέγερσης», κατά την οποία καταβάλλεται προσπάθεια για τον περιορισμό του αριθμού των ωοθυλακίων πριν από την ωοληψία.[17] Τα οφέλη αυτών των διαδικασιών είναι η εξοικονόμηση κόστους των φαρμάκων διέγερσης, η άσκηση λιγότερης πίεσης στο σώμα της γυναίκας και η ελαχιστοποίηση του αριθμού των πλεοναζόντων εμβρύων και των πολύδυμων κυήσεων. Τα ποσοστά επιτυχίας σε αυτές τις διαδικασίες, ωστόσο, είναι σταθερά χαμηλότερα από αυτά της συμβατικής εξωσωματικής γονιμοποίησης.[18] Η φυσική και η ελάχιστη διέγερση προτείνονται συχνότερα για γυναίκες που έχουν υποστεί πολλαπλές αποτυχίες συμβατικής εξωσωματικής γονιμοποίησης ή ανταποκρίνονται ανεπαρκώς στα πρωτόκολλα διέγερσης.[19] Δεδομένου ότι οι υψηλότερες δόσεις φαρμάκων που διεγείρουν τις γοναδοτροπίνες δεν είναι αποτελεσματικές σε αυτόν τον πληθυσμό, η ελάχιστη ή καθόλου διέγερση φαίνεται να προκαλεί επαρκή ανταπόκριση, ενώ είναι λιγότερο δαπανηρή και λιγότερο επεμβατική.[20]

Από ηθικής άποψης, ώς προς τις απειλές για την ανθρώπινη ζωή, ο φυσικός κύκλος ή η ελάχιστη διέγερση της εξωσωματικής γονιμοποίησης μειώνει τη δημιουργία πλεοναζόντων εμβρύων, οδηγώντας σε λιγότερη καταστροφή εμβρύων. Ωστόσο, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η αποτελεσματικότητα μειώνεται. Η συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί το «σταθερό πρότυπο» για τον κλάδο της γονιμότητας επειδή επιτρέπει μεγαλύτερη πιθανότητα επιλογής «βιώσιμων» ή «υψηλότερης ποιότητας» εμβρύων, ως αποτέλεσμα της ύπαρξης πολλαπλών εμβρύων για επιλογή ανά κύκλο. Η επιλογή φυσικά συνοδεύεται με το θάνατο των μη επιλεγμένων ανθρώπων - εμβρύων.

Το κόστος κάθε προσπάθειας εξωσωματικής γονιμοποίησης με φυσικό κύκλο ή ελάχιστη διέγερση είναι μικρότερο από τη συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση, επειδή η ασθενής εξοικονομεί χρήματα από τα φάρμακα διέγερσης, αλλά εάν χρειαστούν πολλαπλές προσπάθειες για την επίτευξη εγκυμοσύνης και τοκετού (όπως είναι πιθανό), θα υπάρξει τελικά ελάχιστη ή καθόλου εξοικονόμηση χρήματος.[21] Ενώ απαιτείται περισσότερη έρευνα για την προοπτική σύγκριση των μεθόδων, τα τρέχοντα δεδομένα δείχνουν ότι κατά μέσο όρο, χρειάζονται 2-3 προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης με φυσικό κύκλο για να εξισωθεί η αποτελεσματικότητα με μια συμβατική προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης.[22] Ωστόσο, η επιλογή ασθενών φαίνεται να είναι σημαντική, επειδή οι γυναίκες που ανταποκρίνονται ανεπαρκώς στην συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση μπορεί να έχουν βελτιωμένη βιωσιμότητα εμβρύων με έναν φυσικό κύκλο εξωσωματικής, και η εξωσωματική με φυσικό κύκλο μπορεί να έχει μειωμένα δυσμενή περιγεννητικά αποτελέσματα.[23]

Ενδοσαλπιγγική Μεταφορά Γαμετών (Gamete Intrafallopian Transfer, GIFT)

Τον πρώτο καιρό της εφαρμογής της εξωσωματικής γονιμοποίησης στις ΗΠΑ, στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1990, πριν αποκτήσουμε τη γνώση για το πώς να καλλιεργούμε επαρκώς τα ανθρώπινα έμβρυα in vitro, υπήρχε μια εναλλακτική διαδικασία για τις γυναίκες που είχαν τουλάχιστον μία υγιή σάλπιγγα. Η διαδικασία, γνωστή ως Ενδοσαλπιγγική Μεταφορά Γαμετών (Gamete Intrafallopian Transfer, GIFT), περιελάμβανε διέγερση των ωοθηκών και λήψη ωαρίων, παρόμοια με την εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά την ημέρα της λήψης ωαρίων, αντί να γονιμοποιηθούν τα ωάρια in vitro, επιλέγονταν 2-4 ωάρια και μεταφέρονταν πίσω στις σάλπιγγες μαζί με το σπέρμα του συζύγου που είχε προπλυθεί. Τόσο η λήψη όσο και η μεταφορά μπορούσαν να γίνουν στα πλαίσια της ίδιας επέμβασης, με τη γυναίκα να έχει τη δυνατότητα να πάει σπίτι της αυθημερόν.

Η Αμερικανική Εταιρεία Αναπαραγωγικής Ιατρικής (American Society for Reproductive Medicine,ASRM) δημοσίευσε στατιστικά στοιχεία για το 1996 σύμφωνα με τα οποία πραγματοποιήθηκαν 2.879 διαδικασίες GIFT με ποσοστό ζωντανών γεννήσεων 29%.[24] Την ίδια χρονιά, αναφέρθηκαν 44.647 επεμβάσεις εξωσωματικής γονιμοποίησης με ποσοστό ζωντανών γεννήσεων  στο 26%, επομένως η GIFT ήταν πιο επιτυχημένη από την IVF σε αυτήν την ομάδα, αλλά κάποιες μεταβλητές δεν είχαν ελεγχθεί και η επιλογή των ασθενών θα μπορούσε να διαδραματίσει κάποιο ρόλο. Τα ποσοστά επιτυχίας για την IVF έχουν αυξηθεί έκτοτε λόγω βελτιωμένων τεχνικών, αλλά οι περισσότερες από αυτές τις βελτιώσεις θα μπορούσαν να είχαν εφαρμοστεί και στην GIFT. Ορισμένες βελτιώσεις, ωστόσο, μπορούν να εφαρμοστούν μόνο στην IVF και η ποιο σημαντική από αυτές είναι η διαδικασία καλλιέργειας των εμβρύων για 5-6 ημέρες, όπου εκτιμαται η βιωσιμότητά τους. Αυτή η διαδικασία «επιβίωσης του ισχυρότερου» θεωρείται μία σημαντική αιτία βελτίωσης των ποσοστών επιτυχίας της IVF. Μόλις σχηματιστούν τα έμβρυα, η IVF επιτρέπει τον προκαταρκτικό έλεγχο για ανεπιθύμητα χρωμοσωμικά και γενετικά χαρακτηριστικά, ένα πρόσθετο «όφελος» (σημ. υποτιθέμενο αφού οδηγεί στο θάνατο τα έμβρυα που χαρακτηρίζονται «ακατάλληλα) που δεν θα ήταν δυνατό με την GIFT. Επιπλέον, εάν εμπλέκεται σοβαρός ανδρικός παράγοντας στη διάγνωση της υπογονιμότητας, η IVF επιτρέπει την επιβεβαίωση της γονιμοποίησης και την εφαρμογή ενδοκυτταροπλασματικής έγχυσης σπερματοζωαρίων (Intracytoplasmic sperm injection, ICSI), η οποία σχεδόν εγγυάται τη γονιμοποίηση ακόμη και στις χειρότερες περιπτώσεις. Αντιθέτως, όταν η GIFT δεν οδηγεί σε θετικό τεστ εγκυμοσύνης, δεν είναι γνωστό εάν η αποτυχία οφειλόταν στη γονιμοποίηση, τη βιωσιμότητα του εμβρύου ή στην εμφύτευση.

Από την άποψη του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, η διαδικασία προκαταρκτικού ελέγχου και επιλογής των εμβρύων που συνήθως εμπλέκονται στην εξωσωματική γονιμοποίηση δεν θεωρείται ηθική, διότι απορρίπτονται (θανατώνονται) έμβρυα ως ανεπιθύμητα. Επομένως, η GIFT αποτελεί μια ηθική λύση, αν και με χαμηλότερες πιθανότητες επιτυχίας προς το παρόν. Η GIFT θα εξάλειφε επίσης τη δημιουργία πλεονάζοντων εμβρύων και τα επακόλουθα προβλήματα της καταστροφής ή της αόριστης κατάψυξης, εφόσον τα επιπλέον ωάρια που θα δημιουργούνταν, είτε καταψύχονται είτε απορρίπτονται, και δεν γονιμοποιούνται ώστε να γίνουν άνθρωποι. Ο έλεγχος βιωσιμότητας των γαμετών και όχι των εμβρύων έχει επίσης λιγότερες ηθικές δυσκολίες, αλλά απαιτείται βελτιωμένη ανάπτυξη τεχνολογίας και γνώσης για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι.

Παρά τις αυστηρές κριτικές σχετικά με την ηθική της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (Assisted reproductive technology (ART) όπου ανήκει και η IVF, αρκετοί δέχονται την εφαρμογή της GIFT από μεμονωμένα ζευγάρια, εφόσον εφαρμόζονται ορισμένες προϋποθέσεις.[25] Αν και, όπως και με την IUI, ορισμένοι βιοηθικοί πιστεύουν ότι είναι ασύμβατη με τη διδασκαλία της εκκλησίας, θεωρώντας πως είναι αντικατάσταση της συζυγικής πράξης, συνεπώς ασύμβατη με την διδασκαλία της. Επιπλέον, απαιτείται η ανάπτυξη καλύτερων τεχνικών για τη μεταφορά του ωαρίου σε διαφορετικά τμήματα των σαλπίγγων και η παράκαμψη της πάσχουσας ή ελλείπουσας περιοχής. Αυτή η επιλογή θεωρείται ηθική και έχει ονομαστεί «μεταφορά των ωαρίων σε κατώτερο τμήμα στις σάλπιγγες».[26] Δυστυχώς, η δυσκολία της εύρεσης ενός κέντρου γονιμότητας που να εκτελεί αυτές τις επεμβάσεις σήμερα είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο αυτές δεν εφαρμόζονται, και ως εκ τούτου, υπάρχουν πολύ λίγοι επαγγελματίες εκπαιδευμένοι και έμπειροι για να τις διεξάγουν.

Το κόστος της GIFT είναι δύσκολο να προσδιοριστεί λόγω της έλλειψης ευρείας χρήσης της σήμερα. Η προετοιμασία, η διέγερση και η ανάκτηση ωαρίων θα είναι παρόμοια με την συμβατική εξωσωματική γονιμοποίηση, αλλά δεν υπάρχουν οι διαδικασίες καλλιέργειας εμβρύων και μικροχειρισμού της IVF. Η  κατάψυξη ωαρίων είναι όπως το κόστος της κατάψυξης εμβρύων. Επομένως, συνολικά, το κόστος της GIFT θα πρέπει να είναι ελαφρώς μικρότερο από την εξωσωματική γονιμοποίηση. Δυνητικά, η χειρουργική επέμβαση GIFT θα μπορούσε να γίνει σε συνδυασμό με μια διαγνωστική λαπαροσκόπηση (ελάχιστα επεμβατική χειρουργική επέμβαση, όπου χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο που επισκοπεί την κοιλιακή κοιλότητα, μέσω μιας μικρής τομής, γίνεται επιθεώρηση και διάγνωση ασθενειών), η οποία ιδανικά θα πρέπει να αποτελεί μέρος ενός προ-IVF ελέγχου ούτως ή άλλως.

Συμπερασματικά, το κύριο όφελος της GIFT έναντι της συμβατικής εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι τα λιγότερα ηθικά προβλήματα και ένα ελαφρώς χαμηλότερο κόστος, αλλά με δυνητικά χαμηλότερο ποσοστό επιτυχίας, εκτός εάν η επιστήμη της υγείας και της επιλογής των γαμετών αναπτυχθεί περαιτέρω.

Χειρουργική επέμβαση σε σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών, παθολογία των σαλπίγγων και ενδομητρίωση

Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών (Polycystic ovary syndrome/PCOS, μια μορφή δυσλειτουργίας της ωορρηξίας), η παθολογία των σαλπίγγων και η ενδομητρίωση είναι τρεις από τις κύριες αιτίες γυναικείας υπογονιμότητας. Τα ζευγάρια που αναζητούν ART για υπογονιμότητα διαπιστώνεται ότι έχουν δυσλειτουργία της ωορρηξίας στο 13,9% των περιπτώσεων, σαλπιγγικό παράγοντα στο 10,2% και ενδομητρίωση στο 6,3%.[27] Αλλά αυτή δεν είναι η πλήρης εικόνα της συχνότητας των παθήσεων στον γυναικείο πληθυσμό, καθώς η ART, και συγκεκριμένα η εξωσωματική γονιμοποίηση, δεν είναι ο μόνος τρόπος προσέγγισης αυτών των προβλημάτων. Η χειρουργική επέμβαση είναι μια άλλη επιλογή που μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση της γονιμότητας, επομένως αυτά τα στατιστικά στοιχεία του CDC δεν αποτυπώνουν την πραγματική έκταση της νόσου. Επιπλέον, το PCOS για παράδειγμα, μπορεί να βελτιωθεί μέσω του τρόπου ζωής και της φαρμακευτικής αγωγής. Το κόστος για την αντιμετώπιση αυτών των παθήσεων είναι άλλη μία παράμετρος που εμπλέκεται στις αποφάσεις θεραπείας. Θα προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα περίπλοκα ζητήματα σε κάθε ενότητα παρακάτω.

Χειρουργικές και συντηρητικές μέθοδοι αντιμετώπισης του συνδρόμου Πολυκυστικών Ωοθηκών

Το Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών είναι μια από τις πιο συχνές ενδοκρινικές (ορμονικές) διαταραχές σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, με εκτιμώμενη συχνότητα εμφάνισης περίπου 9–18%.[28] Είναι μια μεταβολική και ορμονική πάθηση που σχετίζεται με την αντίσταση στην ινσουλίνη ή τον διαβήτη και συχνά συνοδεύεται και από άλλα προβλήματα υγείας όπως η υπνική άπνοια, η υψηλή χοληστερόλη, ο καρκίνος του ενδομητρίου,[29] η έλλειψη βιταμίνης D και άλλων θρεπτικών συστατικών, [30] η εύκολη αύξηση βάρους,[31] και ο υποθυρεοειδισμός.[32] Είναι πιο γνωστό για την πρόκληση ακανόνιστων κύκλων, υπερβολικής τριχοφυΐας λόγω αυξημένων ανδρογόνων και υπογονιμότητας.[33]

Όταν υιοθετείται μια εξατομικευμένη αντιμετώπιση και προσεγγίζονται θεραπευτικά τα υποκείμενα προβλήματα υγείας οι ασθενείς με Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών μπορούν να επιτύχουν βελτιώσεις στη γονιμότητα. Η πρωτογενής θεραπεία θα πρέπει να επικεντρώνεται σε αλλαγές στον τρόπο ζωής, συμπεριλαμβανομένης μιας υγιεινής διατροφής, άσκησης, απώλειας βάρους και συμπληρωμάτων (δηλαδή, μυοϊνοσιτόλης, βιταμινών) για να αυξηθεί η ευαισθησία στην ινσουλίνη.[34] Ανάλογα με τη σοβαρότητα και τον υπότυπο του Σύνδρομου Πολυκυστικών Ωοθηκών, τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία του διαβήτη, όπως η πιογλιταζόνη και η μετφορμίνη, έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά.[35], ενώ αξιολογούνται και νεότερα φάρμακα.[36]

Όταν παρακάμπτονται τα ιατρικά προβλήματα του συνδρόμου πολυκυστικών ωοθηκών με την εξωσωματική γονιμοποίηση, είναι πιο πιθανό να εμφανιστούν επιπλοκές και στην εξωσωματική. Σύμφωνα με μια μελέτη, οι γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών είχαν 13,9 φορές περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν Σύνδρομο Υπερδιέγερσης Ωοθηκών (Ovarian Hyperstimulation Syndrome, OHSS).[37] Το OHSS προκαλεί αυξημένη αγγειακή διαπερατότητα και συσσώρευση υγρού στην κοιλιά. Είναι επώδυνο και οι πιο σοβαρές περιπτώσεις συνοδεύονται με υγρό στους πνεύμονες, νεφρική δυσλειτουργία, θρόμβους αίματος και θάνατο.[38] Εάν επιτευχθεί εγκυμοσύνη, οι γυναίκες με PCOS είναι επίσης πιο πιθανό να εμφανίσουν επιπλοκές όπως αποβολή και πρόωρο τοκετό.[39]

Για τις γυναίκες με PCOS που επιθυμούν εγκυμοσύνη, ανεξάρτητα από το αν τελικά θα επιδιώξουν την εξωσωματική γονιμοποίηση, η λετροζόλη ή η κλομιφαίνη θεωρούνται θεραπεία πρώτης γραμμής για πρόκληση ωορρηξίας, ακολουθούμενης από φυσική σύλληψη ή σπερματέγχυση.[40] Αλλά εάν τα φάρμακα και οι αλλαγές στον τρόπο ζωής δεν λειτουργήσουν, η ασθενής μπορεί να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και οι περισσότερες μελέτες υποδηλώνουν ότι αυτό πρέπει να γίνει πριν επιχειρήσουν εξωσωματική γονιμοποίηση.[41] Η χειρουργική επέμβαση για το PCOS περιλαμβάνει σφηνοειδή εκτομή ωοθήκης και λαπαροσκοπική διάτρηση ωοθηκών.

Η σφηνοειδής εκτομή των ωοθηκών ήταν μια από τις πρώτες θεραπείες που χρησιμοποιήθηκαν για την πρόκληση ωορρηξίας σε γυναίκες με PCOS, και χρονολογείται από το 1935.[42] Πραγματοποιείται με την αποκοπή ενός σφηνοειδούς τμήματος της ωοθήκης και στη συνέχεια το κλείσιμο αυτού με ράμματα. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται μπορεί να επηρεάσει την ποσότητα των ωοθηκικών και σαλπιγγικών συμφύσεων που θα σχηματιστούν, γιατί και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει επακόλουθη αιτία υπογονιμότητας. Η λαπαροσκοπική διάτρηση των ωοθηκών είναι μια εναλλακτική λύση στην σφηνοειδή εκτομή, η οποία χρησιμοποιεί μια μονωμένη βελόνα καυτηρίασης ή λέιζερ για να προκαλέσει περίπου 5-10 διατρήσεις σε κάθε ωοθήκη, ανάλογα με το μέγεθος.[43] Αυτές οι θεραπείες μπορούν να οδηγήσουν σε μειωμένα επίπεδα ανδρογόνων, ομαλοποίηση του εμμηνορροϊκού κύκλου και της ωορρηξίας, συνεπώς και σε βελτιωμένη γονιμότητα. Ο μηχανισμός με τον οποίο πραγματοποιείται αυτό δεν είναι πλήρως κατανοητός, αλλά  το τραύμα και η επακόλουθη επούλωση των τραυμάτων που ακολουθεί φαίνεται να αποκαθιστούν τους τοπικούς κυτταρικούς μηχανισμούς και να επαναρρυθμίζουν την κανονική ενδοκρινική ανατροφοδότηση του άξονα υπόφυσης-ωοθήκης.[44]

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι δεν μπορέσαμε να βρούμε μελέτες που να συγκρίνουν άμεσα την ωοθηκική διάτρηση μόνη με την εξωσωματική γονιμοποίηση για τα αποτελέσματα της γονιμότητας. Παρά τις συστάσεις ότι η χειρουργική επέμβαση πρέπει να γίνεται πριν από την έναρξη της εξωσωματικής γονιμοποίησης, δεν είναι βέβαιο ότι αυτό συμβαίνει συνήθως στην πράξη.[45] Πιο πρόσφατες μελέτες συγκρίνουν την ωοθηκική διάτρηση με εξωσωματική γονιμοποίηση και την εξωσωματική γονιμοποίηση χωρίς διάτρηση ωοθηκών και έχουν διαπιστώσει ότι η προσθήκη ωοθηκικής διάτρησης πριν από την εξωσωματική γονιμοποίηση βελτιώνει τα αποτελέσματα.[46]

Χειρουργική επέμβαση σαλπίγγων

Υπάρχουν γενικά δύο κατηγορίες παθολογίας των σαλπίγγων, με τη νόσο να επηρεάζει είτε το εγγύς είτε το περιφερικό τμήμα των σαλπίγγων. Οι εγγύς αποφράξεις, αυτές που βρίσκονται πιο κοντά στη μήτρα, είναι συχνά αρκετά εύκολες στη θεραπεία με εκλεκτική υστεροσαλπιγγογραφία (Selective hysterosalpingography, SHSG). Η εκλεκτική υστεροσαλπιγγογραφία με καθετηριασμό των σαλπίγγων είναι μια γρήγορη, ελάχιστα επεμβατική διαδικασία που είναι τόσο διαγνωστική όσο και θεραπευτική. Κατά τη διαδικασία εισάγεται μια συσκευή μέσω της μήτρας στη σάλπιγγα, μετρά την πίεση για να ανιχνεύσει ακόμη και ήπιες αποφράξεις, και εάν διαπιστωθεί απόφραξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ένας ήπιος καθετήρας για να ανοίξει η σάλπιγγα μέσω της συσκευής.[47],[48]

Οι μερικές αποφράξεις δεν είναι ασυνήθιστες και διαφεύγουν από τις συνήθεις υστεροσαλπιγγογραφίες. Μελέτες αναφέρουν τεχνική επιτυχία από 70% έως 100% για την SHSG με καθετηριασμό/διάνοιξη σαλπίγγων, με τα ποσοστά εγκυμοσύνης να κυμαίνονται κατά μέσο όρο περίπου στο 30%, με μια διακύμανση από 20% έως 60% ανάλογα με την κατάσταση της ασθενούς και τις λεπτομέρειες της διαδικασίας.[49],[50],[51] Επιπλέον, η SHSG μπορεί να συνδυαστεί με άλλες επεμβάσεις με πρόσθετα οφέλη γονιμότητας (όπως η εκτομή σε περίπτωση ενδομητρίωσης).

Η χειρουργική επέμβαση στο απώτερο τμήμα της σάλπιγγας, συμπεριλαμβανομένων επεμβάσεων όπως η Φιμπριοπλαστική, αντιμετωπίζει την απόφραξη ή τη βλάβη στα άκρα των σαλπίγγων, κοντά στις ωοθήκες, την περιοχή με την οποία η σάλπιγγα πρέπει να συλλάβει το ωάριο μέσω των τριχοειδών της δομών (fimbria). Η Φιμπριοπλαστική περιλαμβάνει τη διόρθωση της βλάβης αυτών των τριχοειδών δομών που ονομάζονται Fibria (ινίδια) και την διάσπαση των περιφερικών αποφράξεων, με την απομάκρυνση του ουλώδους ιστού που κλείνει το άκρο του σωλήνα, συνήθως με ρομποτική βοήθεια. Η επιτυχία της εγκυμοσύνης μετά από χειρουργική επέμβαση στις περιφερικές σάλπιγγες ποικίλλει σημαντικά ανάλογα με τη σοβαρότητα της βλάβης: περίπου 9% για σοβαρή βλάβη στις σάλπιγγες και έως 60-70% για ήπιες περιπτώσεις.[52] Η Ινιδιοπλαστική (ή Φιμπριοπλαστική) αναφέρει συγκεκριμένα ποσοστά εγκυμοσύνης περίπου 50%.[53] Αξίζει να σημειωθεί ότι η χειρουργική επέμβαση «αναστροφής» των σαλπίγγων, η οποία είναι η επιδιόρθωση/αποκατάσταση της βατότητας σε γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε προηγούμενη απολίνωση των σαλπίγγων (κοπή και συρραφή των σαλπίγγων με σκοπό τη στείρωση), έχει αποδειχθεί ότι επιτυγχάνει υψηλότερα ποσοστά εγκυμοσύνης από την εξωσωματική γονιμοποίηση για εκείνες τις γυναίκες, εάν δεν έχουν άλλο ιστορικό υπογονιμότητας εκτός από τη διαδικασία στείρωσής τους.[54]

Με την έλευση της εξωσωματικής γονιμοποίησης, η χειρουργική επέμβαση των σαλπίγγων για τη διόρθωση της απόφραξής τους έγινε σπανιότερη.[55] Αυτό συνέβη λόγω των προγραμμάτων εκπαίδευσης στην Αναπαραγωγική Ενδοκρινολογία και Υπογονιμότητα (Reproductive Endocrinology and Infertility,REI) τα οποία επικεντρώνονται στις διαδικασίες εξωσωματικής γονιμοποίησης και όχι στις διορθωτικές χειρουργικές επεμβάσεις.[56] Αυτό αποδεικνύεται από τις ελάχιστες απαιτήσεις εκπαίδευσης για τη χειρουργική επέμβαση των σαλπίγγων στο πρόγραμμα πιστοποίησης της ειδικότητας στη Μαιευτική/Γυναικολογία, ενώ αντίθετα υπάρχει ανάγκη εκτέλεσης τουλάχιστον 100 περιστατικών εξωσωματικής γονιμοποίησης.[57] Καθώς οι δεξιότητες για την εκτέλεση αυτής της χειρουργικής επέμβασης είναι σπάνιες και δεν διεξάγονται πρόσθετες μελέτες, ορισμένοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι είναι ανάγκη να δοθεί προτεραιότητα στην εκπαίδευση της επόμενης γενιάς σε αυτή τη χειρουργική επέμβαση.[58]

Είναι πιθανό ότι οικονομικοί παράγοντες (σημ: συμφέροντα…) ευνοούν επίσης την εξωσωματική γονιμοποίηση σε πολλές κλινικές γονιμότητας, (σημ: είναι ακριβότερη η εξωσωματική ) επηρεάζοντας τις προτεινόμενες θεραπείες. Από την οπτική γωνία του ασθενούς, η χειρουργική επέμβαση των σαλπίγγων μπορεί να αποτελέσει μια οικονομικότερη επιλογή, με χαμηλότερο κόστος από τους επαναλαμβανόμενους κύκλους εξωσωματικής γονιμοποίησης και τη δυνατότητα να ωφελήσει και για επόμενες εγκυμοσύνες.

Χειρουργική επέμβαση για ενδομητρίωση

Η ενδομητρίωση είναι μια πάθηση κατά την οποία τα κύτταρα που κανονικά καλύπτουν το εσωτερικό της μήτρας αναπτύσσονται έξω από την κοιλότητα της μήτρας. Είναι μια εξελισσόμενη ασθένεια επειδή μπορεί να προκαλέσει βλάβες οργάνων και συμφύσεις με την πάροδο του χρόνου, οι οποίες στη συνέχεια μπορεί να προκαλέσουν απόφραξη των σαλπίγγων ή να αποτρέψουν την απελευθέρωση του ωαρίου. Η ενδομητρίωση αναπτύσσεται και εξαπλώνεται όπως ο καρκίνος και σχετίζεται με δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Οι γυναίκες με αυτή την πάθηση αναφέρουν συνήθως ιστορικό κυκλικού πυελικού πόνου, πόνου κατά την περίοδο και πόνου κατά τη σεξουαλική επαφή. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρειάζονται κατά μέσο όρο 0,3-12 χρόνια για να τεθεί η διάγνωση της ενδομητρίωσης από την έναρξη των συμπτωμάτων, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε εξέλιξη της νόσου πριν καν επιχειρηθεί οποιαδήποτε θεραπεία.[59]

Εκτός από τις σωματικές βλάβες και τον πόνο, η ενδομητρίωση μπορεί να προκαλέσει φλεγμονή με αποτέλεσμα να επηρεάσει τις ορμόνες, προκαλεί οξειδωτικό στρες οδηγώντας σε βλάβη των ωαρίων και του σπέρματος, κακή ποιότητα του εμβρύου και μειωμένη ικανότητα εμφύτευσης του εμβρύου.[60]

Η χειρουργική επέμβαση είναι απαραίτητη για τη διάγνωση και την οριστική θεραπεία της ενδομητρίωσης, και περιλαμβάνει εκτομή των ενδομήτριων βλαβών.[61] Η καυτηρίαση των βλαβών με ablation, μερικές φορές οδηγεί σε υποτροπή και ανάγκη για επαναλαμβανόμενες χειρουργικές επεμβάσεις.[62],[63] Αντίθετα, η πλήρης εκτομή, η οποία επιδιώκει την αφαίρεση όλων των ενδομήτριων βλαβών και την πρόληψη των συμφύσεων, έχει το αποτέλεσμα χαμηλό ποσοστό υποτροπής μόνο 2,5%.[64]

Το πιο πρόσφατο έγγραφο καθοδήγησης της American Society for Reproductive Medicine, ASRM για την ενδομητρίωση, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2012, συνιστά χειρουργική επέμβαση για ασθενείς με ενδομητρίωση σε προχωρημένο στάδιο, αλλά όχι για νόσο σε πρώιμο στάδιο, πριν  αρχίσουν οι προσπάθειες για εξωσωματική γονιμοποίηση.[65]

Η σωστή χειρουργική θεραπεία έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει όχι μόνο τον πόνο αλλά και τη γονιμότητα. Η σωστή χειρουργική επέμβαση περιλαμβάνει λεπτομερή αξιολόγηση και αναγνώριση όλων των εντοπίσεων από έναν εκπαιδευμένο ειδικό, διεπιστημονική φροντίδα και εκτομή των εντοπίσεων στο σύνολό τους, οπουδήποτε στην κοιλιακή ή πυελική κοιλότητα.[66] Αυτή είναι πολύ παρόμοια με την ογκολογική (για καρκίνο) χειρουργική επέμβαση στην προσέγγισή της.

Υπάρχει έλλειψη τυποποίησης[67] για τη διάγνωση της ενδομητρίωσης και απουσία καθορισμού απαιτήσεων των ειδικευόμενων μαιευτήρων-γυναικολόγων για τη χειρουργική επέμβαση της ενδομητρίωσης.[68] Ωστόσο, ακόμη και με αυτούς τους περιορισμούς, η χειρουργική επέμβαση εκτομής για την ενδομητρίωση συνεχίζει να αναπτύσσεται, βασιζόμενη σε δεδομένα που δημοσιεύθηκαν πριν από 20 χρόνια, σύμφωνα με τα οποία το χειρουργείο δίνει μεγαλύτερη επιτυχία ως προς την εγκυμοσύνη,  μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης.[69]

Επανορθωτική Αναπαραγωγική Ιατρική (Restorative Reproductive Medicine, RRM)

Για την αντιμετώπιση των αυξανόμενων ποσοστών υπογονιμότητας, είναι απαραίτητο για τις γυναίκες και τους άνδρες, συμπεριλαμβανομένων των επαγγελματιών υγείας, να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί το αναπαραγωγικό σύστημα. Έτσι τα ζευγάρια θα μάθουν να εντοπίζουν το στενό χρονικό παράθυρο κατά το οποίο μπορεί να είναι γόνιμα και να υποπτεύονται τους παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τη γονιμότητά τους. Φυσιολογικά, οι υγιείς άνδρες είναι σχεδόν πάντα γόνιμοι, επειδή παράγουν σπέρμα σε καθημερινή βάση. Ωστόσο, οι υγιείς γυναίκες τις περισσότερες μέρες δεν είναι σε θέση να συλλάβουν. Δεδομένου ότι οι γυναίκες έχουν ωορρηξία μόνο μία φορά σε κάθε κύκλο και το ωάριο θα επιβιώσει μόνο για 12 έως 24 ώρες μετά την απελευθέρωσή του, η γονιμοποίηση μπορεί να συμβεί μόνο κατά τη διάρκεια αυτού του 24ωρου χρονικού παραθύρου εάν υπάρχει διαθέσιμο σπέρμα. Παρόλο που η γονιμοποίηση μπορεί να συμβεί μόνο σε αυτήν την 24ωρη περίοδο, το χρονικό παράθυρο κατά το οποίο ένα ζευγάρι μπορεί να είναι γόνιμο εκτείνεται από 5-6 ημέρες πριν από την ωορρηξία έως και μία ημέρα μετά την ωορρηξία, εάν υπάρχει παρουσία εκκρίσεων τραχηλικής βλέννας λόγω των οιστρογόνων. Αυτό είναι το ένα από τα τρία παρατηρήσιμα σημεία ή βιοδείκτες που οι γυναίκες μπορούν να μάθουν να παρακολουθούν για να προσδιορίσουν το γόνιμο παράθυρό τους. Το τραχηλικό υγρό ή η βλέννα που παράγεται υπό την επίδραση της οιστραδιόλης, υποδεικνύοντας γονιμότητα, επιτρέπει την υποστήριξη και την επιβίωση του σπέρματος για έως και 5-6 ημέρες πριν από την ωορρηξία. Με βάση αυτήν την επιστήμη, της αναπαραγωγικής φυσιολογίας, έχουν αναπτυχθεί σύγχρονες φυσικές μέθοδοι, που βασίζονται στην ευαισθητοποίηση και επαγρύπνηση για τη γονιμότητα, οι οποίες διδάσκουν στις γυναίκες να παρατηρούν, να καταγράφουν και να ερμηνεύουν συγκεκριμένους βιοδείκτες ή αλγόριθμους, με σκοπό να προσδιορίσουν πότε μπορεί να είναι γόνιμες ή στείρες.[70]

Αυτές οι φυσικές μέθοδοι ενδυναμώνουν τις γυναίκες τονίζοντας τη σημασία της κατανόησης του γυναικείου κύκλου ως μέρους της συνολικής τους υγείας. Υπάρχουν έξι γενικές παράμετροι που βασίζονται στους βιοδείκτες (τραχηλικές εκκρίσεις, βασική θερμοκρασία σώματος και ορμόνες ούρων) ή/και δείκτες γονιμότητας που χρησιμοποιούνται για τον προσδιορισμό της ωορρηξίας και του γόνιμου παραθύρου.[71] Αυτές περιλαμβάνουν: μεθόδους τραχηλικών εκκρίσεων (μόνο με βλέννα), μεθόδους που βασίζονται σε ημερολόγιο (βάσει της διάρκειας του κύκλου), μεθόδους ορμονών ούρων, μεθόδους βασικής θερμοκρασίας σώματος, μεθόδους συμπτωμάτων και θερμοκρασίας και μεθόδους ορμονών και συμπτωμάτων. Ενώ όλες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από ζευγάρια που επιδιώκουν να αποτρέψουν την εγκυμοσύνη, μερικές είναι πιο κατάλληλες για ζευγάρια που προσπαθούν να επιτύχουν εγκυμοσύνη, ακόμη και για εκείνα που αντιμετωπίζουν υπογονιμότητα ή πάσχουν από στείρωση.  Όταν οι γυναίκες μαθαίνουν να καταγράφουν τους βιοδείκτες τους, αυτό μπορεί να τις βοηθήσει στην παρακολούθηση της υγείας και της γονιμότητάς τους, επειδή, όπως επιβεβαιώνει η American College of Obstetricians and Gynecologists, ACOG, ο γυναικείος κύκλος μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως το πέμπτο ζωτικό σημείο.[72] Όταν οι επαγγελματίες υγείας είναι εκπαιδευμένοι να ερμηνεύουν τα σχετικά διαγράμματα μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν ως εργαλείο για να βοηθήσουν στη διάγνωση και τη διαχείριση κοινών προβλημάτων αναπαραγωγικής υγείας, συμπεριλαμβανομένης της υπογονιμότητας.

Το πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση της υπογονιμότητας είναι να διδάξουμε στις γυναίκες να καταγράφουν τα σημεία του κύκλου τους για να εντοπίζουν πιθανή ωορρηξία, ιδανικά χρησιμοποιώντας κάποια μέθοδο που βασίζεται στις τραχηλικές εκκρίσεις ή βλέννα, όπως η Μεθόδος Ωορρηξίας Billings, το Μοντέλο Creighton, η μέθοδος συμπτωμάτων/θερμοκρασίας, το Μοντέλο Marquette, το μοντέλο Fertility Education and Medical Management- FEMM (Εκπαίδευση και Ιατρική Διαχείριση Γονιμότητας), η τεχνολογία NeoFertility, και η τεχνολογία Τεχνολογία NaPro. Οι τελευταίες έχουν σχεδιαστεί για να εντοπίζουν τις βασικές αιτίες των προβλημάτων αναπαραγωγικής και ενδοκρινολογικής υγείας και να χρησιμοποιούν θεραπείες που αποκαθιστούν το αναπαραγωγικό σύστημα στον τρόπο που είναι βιολογικά σχεδιασμένο να λειτουργεί.

……………………………………………………………………………………………………………………….

Μια επισήμανση σχετικά με τη διέγερση των ωοθηκών

Τόσο οι συμβατικές όσο και οι επανορθωτικές θεραπείες χρησιμοποιούν τη διέγερση των ωοθηκών, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε βελτιώσεις στη λειτουργία των ωοθηκών. Άλλες εναλλακτικές λύσεις όπως η IUI, η GIFT, η εξωσωματική φυσικού κύκλου και «ελάχιστης διέγερσης»  χρησιμοποιούν επίσης ορμονικά πρωτόκολλα, αλλά υπάρχουν ελαφρές διαφορές στις δοσολογίες και τους στόχους κάθε προσέγγισης και στον αριθμό των ωοθυλακίων που κινητοποιούνται. Τα πρωτόκολλα που χρησιμοποιούνται πριν από την εξωσωματική είναι ηπιότερα, με στόχο μόνο τα 1-2 ωοθυλάκια, ενώ η εξωσωματική γονιμοποίηση απαιτεί την πλήρη διακοπή της λειτουργίας των ωοθηκών και την εξωγενή ώθησή τους, οδηγώντας συνήθως σε μεγαλύτερο αριθμό ωοθυλακίων. Τα πρωτόκολλα επανορθωτικής αναπαραγωγικής Ιατρικής έχουν επίσης στόχο μόνο 1-2 ωοθυλάκια, αλλά οι κύκλοι διέγερσης των ωοθηκών μπορεί να διαρκέσουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζονται και οι πολλαπλοί άλλοι υποκείμενοι παράγοντες υγείας.

Παραδείγματα χρήσης εναλλακτικών στην IVF μεθόδων Επανορθωτικής Αναπαραγωγικής Ιατρικής που χρειάζονται μεγαλύτερη επιστημονική πρόοδο

Θεραπεία για δυσλειτουργικές, στενωμένες ή ελλείπουσες σάλπιγγες – Μεταφορά ωοθηκικού ιστού

Ήδη από το 1901, ένας Αμερικανός χειρουργός ονόματι Robert Morris ανέφερε 12 περιπτώσεις μεταμόσχευσης ωοθηκών, τρεις από τις οποίες ήταν μεταμοσχεύσεις της ίδιας της ωοθήκης της γυναίκας σε διαφορετική τοποθεσία.[89] Αυτή η εργασία δημιούργησε τη γνώση ότι η γονιμοποίηση και η πρώιμη ανάπτυξη του εμβρύου θα μπορούσαν να προχωρήσουν και στη μήτρα και όχι μόνο στις σάλπιγγες. Το έργο του Morris επηρέασε έναν άλλο χειρουργό ονόματι Estes, ο οποίος ανέφερε τη μεταμόσχευση ωοθηκικού ιστού στη μήτρα [90] και έθεσε τα θεμέλια για τη σύγχρονη θεραπεία διατήρησης της γονιμότητας (την αφαίρεση, την κρυοσυντήρηση και την επανεμφύτευση ωοθηκικού ιστού που έχει συλλεγεί πριν από τη θεραπεία του καρκίνου[91]). Η «Επέμβαση Estes», όπως έγινε γνωστή, χρησιμοποιήθηκε για ασθενείς με υπογονιμότητα λόγω παθολογίας των σαλπίγγων στα μέσα του 1900.[92] Στο άρθρο τους το 1979 το οποίο δημοσιεύτηκε στο Fertility and Sterility, ένα χρόνο μετά την γέννηση της Louise Brown με εξωσωματική γονιμοποίηση, οι Beyth και Polishuk κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η επέμβαση Estes δεν είχε θέση πλέον στη σύγχρονη γυναικολογία, παρόλο που η δική τους βιβλιογραφική ανασκόπηση, έδειξε μέσα από πολλαπλές μελέτες, ένα μέσο ποσοστό εγκυμοσύνης 10,4% και η εξωσωματική γονιμοποίηση εκείνη την εποχή είχε λιγότερο από 1%.[93] Επιπλέον, τα δικά τους αποτελέσματα ήταν 0% από 27 ασθενείς, τα χειρότερα από όλες τις άλλες αναφερόμενες μελέτες. Παρά τα συμπεράσματά τους, άλλοι γιατροί συνέχισαν να δημοσιεύουν μελέτες που καταδεικνύουν την αξία αυτής της χειρουργικής προσέγγισης.[94]

Δεδομένων των απίστευτων εξελίξεων στην μικρο και ρομποτική χειρουργική από τη δεκαετία του 1970, πόσο πιο επιτυχημένοι θα μπορούσαμε να γίνουμε με τη χειρουργική προσέγγιση; Οι επαγγελματίες της ART μπορούν να ισχυριστούν ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι οικονομικά ποιο αποδοτική για την επίτευξη εγκυμοσύνης, αλλά αυτή δεν είναι μια δίκαιη σύγκριση δεδομένης της ελλιπούς ανάπτυξης των κατάλληλων χειρουργικών προσεγγίσεων και επίσης δεν λαμβάνει υπόψη το κόστος των περιγεννητικών επιπλοκών εξαιτίας της εξωσωματικής. [95] Εφόσον ενημερωθούν πλήρως για αυτές τις επιλογές, οι περισσότερες ασθενείς θα μπορούν να επιλέξουν την αποκατάσταση της γονιμότητάς τους, ειδικά εάν καταλάβουν ότι μόλις αυτή διορθωθεί, οι χειρουργημένες γυναίκες θα μπορούν να συνεχίσουν να συλλαμβάνουν παιδιά πολλές φορές.

Θεραπεία για την αζωοσπερμία - Χειρουργική, Ιατρική και Αναγεννητική παρέμβαση για ένα σοβαρό Ανδρικό Παράγοντα

Η διάγνωση της αζωοσπερμίας είναι ένα τραυματικό γεγονός για το ζευγάρι και ένα δύσκολο ψυχολογικό ζήτημα για τον άνδρα που έχει να το ξεπεράσει. Η διάγνωση της αζωοσπερμίας  μπαίνει όταν δεν υπάρχει ούτε ένα σπερματοζωάριο στην εκσπερμάτιση του άνδρα, και η αιτία της μπορεί να είναι γενετική, συγγενής ή επίκτητη.[96] Η επίκτητη μορφή μπορεί να χαρακτηρισθεί ως αποφρακτική, όταν υπάρχει ένα ανατομικό εμπόδιο που εμποδίζει το σπέρμα να εξέλθει από το σώμα, ή μή αποφρακτική, όπως όταν υπάρχει ορχική ανεπάρκεια που προκαλείται από την έκθεση σε κυτταροτοξικές χημικές ουσίες, π.χ χημειοθεραπεία. Η ορχική ανεπάρκεια μπορεί επίσης να προκληθεί από υποκείμενα προβλήματα υγείας και κακές επιλογές τρόπου ζωής.[97]

Από την ανάπτυξη της ICSI στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η προσέγγιση για την αζωοσπερμία είναι η χειρουργική, με την οποία ανακτάται σπέρμα απευθείας από τις ορχικές δομές, το οποίο εγχέουν σε ωάρια που ανακτώνται κατά την εξωσωματική γονιμοποίηση.[98] Αυτό μεταθέτει το «βάρος της θεραπείας» στη γυναίκα και έχει ως αποτέλεσμα υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης ανεπιθύμητων περιγεννητικών συμβαμάτων.[99] Ενώ η ICSI μπορεί να είναι αξιοσημείωτα αποτελεσματική χρησιμοποιώντας σπέρμα που έχει μικρή έως καθόλου φυσική δυνατότητα γονιμοποίησης, ωστόσο κάθε επόμενη γέννηση απαιτεί και άλλη μια διαδικασία, όπως απόψυξη και μεταφορά εμβρύου, ή νέο κύκλο IVF/ICSI.[100]

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η αποφρακτική αζωοσπερμία μπορεί να αποκατασταθεί με την εντόπιση της ανατομικής θέσης του μπλοκ με τεχνικές απεικόνισης και στη συνέχεια με τη χειρουργική της διόρθωση.[101] Αλλά μετά την εφαρμογή της ICSI, υπάρχει πολύ λίγο ενδιαφέρον σε προγράμματα εκπαίδευσης και στην ανάπτυξη τεχνικών ή προϊόντων για την επίτευξη αυτού του στόχου. Για τους άνδρες που έχουν ορχική ανεπάρκεια, η πιο θεραπευτική και ηθική προσέγγιση θα ήταν πρώτα να διερευνηθεί και να προσδιοριστεί η αιτία αυτού του προβλήματος. Συχνά ευθύνονται πολλαπλοί λόγοι όπως λοιμώξεις, τραύματα, η διατροφή ή ενδοκρινικά αίτια,[102] και η αντιμετώπισή τους ακολουθούμενη από τη χρήση διεγερτικών φαρμάκων θα μπορούσε να οδηγήσει σε βελτίωση.[103]

Άλλες φορές, η έκθεση σε κυτταροτοξικά φάρμακα ή περιβαλλοντικές χημικές ουσίες είναι η κύρια αιτία. Μέσα στους όρχεις υπάρχουν μικροσκοπικά γεννητικά κύτταρα που μετατρέπονται σε σπέρμα μέσα από ορισμένα στάδια. Τα γεννητικά κύτταρα είναι ουσιαστικά βλαστοκύτταρα που αναπληρώνουν κανονικά τους εαυτούς τους και παρέχουν συνέχεια τα πρόδρομα σπερματικά κύτταρα στους άνδρες καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.[104] Η θεραπεία της αζωοσπερμίας που προκαλείται από την έκθεση σε κυτταροτοξικά φάρμακα ή περιβαλλοντικές χημικές ουσίες, με βλαστοκύτταρα ενηλίκων (με τη λήψη μη διαφοροποιημένων βλαστοκυττάρων από άλλες θέσεις του σώματος όπως ο μυελός των οστών και εμφύτευση στους όρχεις), θα μπορούσε να επαναπληρώσει την ομάδα βλαστοκυττάρων των όρχεων και να επανεκκινήσει τη σπερματογένεση.[105]

……………………………………………………………………………………………………………………..

Ζητήματα Κόστους. Σύγκριση της Εξωσωματικής  έναντι Φαρμακευτικών και Χειρουργικών τρόπων Αποκατάστασης

Μια σύγκριση κόστους μεταξύ της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης και των επανορθωτικών μεθόδων είναι εξαιρετικά περίπλοκη και αξίζει ιδιαίτερης διερεύνησης. Ωστόσο, μπορούν να διατυπωθούν ορισμένα βασικά στοιχεία. Ο τομέας της Εξωσωματικής Γονιμοποίησης είναι μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που περιλαμβάνει στις ΗΠΑ περίπου 1.000 ενεργούς ενδοκρινολόγους αναπαραγωγής.[106] Το 2022, υπήρχαν 457 κλινικές που διεξήγαγαν 435.426 κύκλους σε 251.542 ασθενείς.[107] Χρησιμοποιώντας τις τρέχουσες συστάσεις για το προσωπικό, αυτό απαιτεί τουλάχιστον 5.800 εμβρυολόγους[108] και τουλάχιστον τον ίδιο αριθμό νοσηλευτικού και διοικητικού προσωπικού. Ο κύριος ιατρικός σύλλογος που υποστηρίζει τον κλάδο διαθέτει σχεδόν 8.000 μέλη.[109] Το κόστος για την έναρξη ενός εργαστηρίου εξωσωματικής γονιμοποίησης μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ 500.000 και 1.000.000 δολαρίων[110] και υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός εταιρειών που προμηθεύουν ιατρικές συσκευές και αναλώσιμα για την υποστήριξη του κλάδου, μια αγορά που εκτιμάται ότι αξίζει 3,3 δισεκατομμύρια δολάρια.[111] Αυτό δεν περιλαμβάνει τις πρόσθετες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν τον κλάδο. Προκειμένου να ανταποκριθεί σε αυτά τα κόστη και να αποκομίσει κέρδος, η συμβατική βιομηχανία γονιμότητας χρεώνει 12.400-25.000 δολάρια ανά κύκλο εξωσωματικής γονιμοποίησης,[112] τα οποία καταβάλλονται κυρίως από την τσέπη των ασθενών. Επιπλέον, υπάρχει μια πρόσθετη αγορά για την κατάψυξη ωαρίων και την αναπαραγωγή μεταξύ συντρόφων του ίδιου φύλου, η οποία ουσιαστικά αποτελεί έναν προαιρετικό, «μπουτίκ τύπο» υγειονομικής περίθαλψης.

Η σύγκριση του κόστους της επανορθωτικής ιατρικής με την εξωσωματική γονιμοποίηση δεν μπορεί να είναι ακριβής και παρουσιάζει πολλές δυσκολίες. Η επανορθωτική ιατρική αντιμετωπίζει τη στειρότητα ως χρόνια ασθένεια. Απαιτεί τόσο από τον άνδρα όσο και από τη γυναίκα να υποβληθούν σε πολλαπλές διαγνωστικές ιατρικές και χειρουργικές παρεμβάσεις που είναι παρόμοιες με έναν συνδυασμό πρωτοβάθμιας περίθαλψης και εξειδικευμένης φροντίδας από μαιευτήρες-γυναικολόγους ή ουρολόγους. Επιπλέον, οι ασθενείς με υπογονιμότητα χρειάζονται σημαντική αφιέρωση χρόνου, η οποία απαιτεί επαρκές προσωπικό για υποστήριξη. Επί του παρόντος, δεν υπάρχει ένα καλό σύστημα κωδικοποίησης και ιατρικής αποζημίωσης για ασθενείς και παρόχους.

…………………………………………………………………………………………………………………….

Δυστυχώς, ο αριθμός των επαγγελματιών υγείας που παρέχουν επανορθωτική φροντίδα είναι μικρός. Υπάρχει ένας ιατρικός οργανισμός που εκπροσωπεί τον τομέα. (το International Institute for Restorative Reproductive Medicine, Διεθνές Ινστιτούτο Επανορθωτικής Αναπαραγωγικής Ιατρικής ή IIRRM[116]) το οποίο ορίζει τον κλάδο και παρέχει εκπαίδευση, δημοσιεύει έρευνα και αναπτύσσει μια διαδικασία πιστοποίησης για επαγγελματίες. Αυτό που είναι περισσότερο απαραίτητο για την ανάπτυξη του τομέα της Επανορθωτικής Αναπαραγωγικής Ιατρικής (RRM) είναι μια διαδικασία επιχορήγησης που θα υποστηρίζει την έρευνα, την εκπαίδευση και το κόστος εκκίνησης.

………………………………………………………………………………………………………………………

Συμπεράσματα

Οι παραπάνω πληροφορίες καταδεικνύουν ότι υπάρχουν αρκετές διαθέσιμες επιλογές σήμερα για τη θεραπεία της υπογονιμότητας εκτός από την εξωσωματική γονιμοποίηση, ενώ υπάρχουν και άλλες μέθοδοι που θα μπορούσαν να αναβιώσουν, να αναπτυχθούν ή να ερευνηθούν. Πολλές από αυτές τις επιλογές είναι λιγότερο δαπανηρές και πιο θεραπευτικές, γεγονός που υποδηλώνει ότι θα πρέπει τουλάχιστον να επιχειρηθούν πριν από τις πλέον επεμβατικές διαδικασίες της ART.

Οι αποφάσεις σχετικά με το ποιες θεραπείες πρέπει να έχουν προτεραιότητα δεν θα πρέπει να βρίσκονται αποκλειστικά στα χέρια των ατόμων και των οργανισμών που θα επωφεληθούν άμεσα από αυτές. Οι τεχνολογίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής συνοδεύονται από οικονομικά, βιοηθικά, κοινωνικά και νομικά ζητήματα, και είναι συνετό - ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές απόψεις κάποιου- να εξεταστούν πρώτα οι άλλες μέθοδοι. Τα πρακτικά έγγραφα και άλλες δημοσιευμένες έρευνες υποστηρίζουν αυτήν την λογική, τη σταδιακή προσέγγιση στη θεραπεία, αλλά η οικονομική και επαγγελματική προκατάληψη πιθανότατα παίζουν ρόλο στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται οι λύσεις στους ασθενείς.

Είναι σημαντικό ότι οι χειρουργικές και επανορθωτικές διαδικασίες έχουν ένα πρόσθετο όφελος για τον ασθενή, καθώς διορθώνουν υποκείμενα προβλήματα που στη συνέχεια επιτρέπουν και άλλες επαναλαμβανόμενες συλλήψεις. Ακόμα και όταν οι επανορθωτικές μέθοδοι δεν οδηγούν στη γέννηση ενός παιδιού, ωστόσο, μπορεί να επηρεάσουν τον ασθενή μέσω της μείωσης των επώδυνων συμπτωμάτων και της βελτίωσης της υγείας. Οι ασθενείς με υπογονιμότητα αξίζουν θεραπεία και φροντίδα που δεν είναι υπερβολικά οικονομικά επαχθείς. Ωστόσο, αυτοί οι πόροι μπορεί να χρειαστεί να χορηγούνται υπό προϋποθέσεις όπως η ηλικία, η οικογενειακή κατάσταση και η υγεία, με την πιθανή ευημερία των παιδιών να λαμβάνεται πρωτίστως υπόψη. Είναι σημαντικό ότι οι ασθενείς αξίζουν επίσης επιλογές θεραπείας που δεν παρουσιάζουν ηθικά ζητήματα σχετικά με τη τύχη των ανθρώπινων εμβρύων. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι οι μέθοδοι αποκατάστασης θα πρέπει να αποτελούν προϋπόθεση για την εξωσωματική γονιμοποίηση, όταν είναι εφικτές, παρά το γεγονός ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η λύση που προσφέρεται κυρίως από τον κλάδο της γονιμότητας ευθύς εξαρχής,  ειδικά όταν είναι οι κυρίως επωφελούμενοι από τη χρήση της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Παραπομπές:

1. https://afistemenaziso.gr/texts/medical/eksosomatiki-gonimopoiisi/i-eksosomatiki-afairei-tin-agenniti-zoi-se-megalytera-pososta-apo-tin-amvlosi
2. https://www.cnyfertility.com/ivf-how-many-embryos/

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: «Αφήστε με να ζήσω!»

Πηγή και παραπομπές αρχικού κειμένου: https://lozierinstitute.org/alternatives-to-in-vitro-fertilization-ivf-for-overcoming-infertility-and-delivering-a-healthy-baby/