Σχόλιο «Αφήστε με να ζήσω!»: Τί είναι το αγέννητο παιδί; Για κάποιους τίποτα περισσότερο από ένα θρόμβο αίματος, μια αδιαφοροποίητη υποανάπτυκτη μάζα, μια κουκίδα, ξένο σώμα, παράσιτο, κάποιο προϊόν σύλληψης, ιστοί εγκυμοσύνης… Μπορεί να θανατωθεί και να γίνει πηγή ανέντιμου πλουτισμού, κοινωνικής ανέλιξης, προσωπικής επιβεβαίωσης….Όλα αυτά όμως δεν συνιστούν παρά μια εξαπάτηση της εγκύου γυναίκας. Το αγέννητο παιδί της είναι εξ΄αρχής ζωντανός άνθρωπος. Να αγωνιστεί να το κρατήσει, παραβλέποντας τις ύποπτες, ψεύτικες φωνές που τη συμβουλεύουν υποταγμένες σε «άλλα» συμφέροντα.
________________________
Η καθοδήγηση των γυναικών στις γυναικολογικές κλινικές έχει αναφερθεί από πολλές ως μια μονόπλευρη προώθηση πώλησης αμβλώσεων. Σε ένα βιβλίο που μιλά για τις γυναίκες που έκαναν έκτρωση,(1) δύο γυναίκες περιγράφουν τους τρόπους που πιέστηκαν για να προχωρήσουν σ΄ αυτή.
Η Wendy δεν ήθελε να κάνει έκτρωση, αλλά ο φίλος της την πίεζε. Εξηγεί τί συνέβη όταν επισκέφθηκε τις εν λόγω εγκαταστάσεις.
Κατά τη διάρκεια της ομαδικής συμβουλευτικής πριν από την άμβλωση, αμφισβήτησα στην ομάδα το να κάνω έκτρωση. Είπα ότι δεν ήθελα να την κάνω, αλλά ο φίλος μου με πίεζε. Έδινα μάχη γιατί δεν μπορούσα να μεγαλώσω ένα παιδί μόνη μου.
Η σύμβουλος μου είπε στα γρήγορα ότι αυτό σήμαινε ότι ήθελα να κάνω έκτρωση. Μου είπε ότι δεν ήταν σωστό να αποκτήσω παιδί, εφόσον δεν είχα χρήματα. Υπέθεσα ότι μάλλον ήξερε τι έπρεπε να γίνει, επειδή ήταν μία σύμβουλος. Ήμουν πολύ ταραγμένη και δεν τολμούσα να σκεφτώ τον εαυτό μου. Μια εβδομάδα μετά την άμβλωση, αναρωτήθηκα πώς μπόρεσε να με αφήσει να το κάνω, αφού της είχα εκφράσει τόσες φορές ότι ήθελα το μωρό μου.
Εάν η Wendy είχε πάει σε ένα κέντρο στήριξης εγκυμοσύνης, η σύμβουλος εκεί θα της είχε μιλήσει για τις δυνατότητες βοήθειας ώστε να μπορέσει να κρατήσει το μωρό της. Θα μπορούσε να λάβει υλική βοήθεια και στήριξη από εκεί. Παρόλο που η «σύμβουλος» ήξερε ότι η Wendy δεν ήθελε να σκοτώσει το παιδί της, δεν της έδωσε καμία ελπίδα ή πηγή βοήθειας και αντί για αυτό την οδήγησε σε μια ανεπιθύμητη έκτρωση.
Η Jane πιέστηκε και εκείνη από μία εργαζόμενη στο χώρο. Της είπε ψέματα για την ανάπτυξη του αγέννητου μωρού της.
Θυμάμαι να της θέτω πολλές ερωτήσεις πριν από την άμβλωση. Όλες οι ερωτήσεις μου απορρίπτονταν με τα ίδια λόγια: «αυτό δεν είναι κάτι για να ανησυχείτε». Ρώτησα πόσο είχε αναπτυχθεί το μωρό μου. Η σύμβουλος έβαλε το μολύβι της σε ένα φύλλο χαρτί, φτιάχνοντας μια μικρή κουκίδα. Αυτή ήταν η εγκυμοσύνη μου. Και ήταν τόσο μεγάλο ψέμα!
Καθώς αργότερα έμαθα την αλήθεια στη νοσηλευτική σχολή, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο προδομένη ένιωσα! Οι καινούργιες πληροφορίες με αρρώστησαν. Έχω σχεδόν εγκαταλείψει τη νοσηλευτική σχολή από κατάθλιψη... Σκέφτομαι αυτό το μικρό μωρό… πώς, για όνομα του Θεού, μπόρεσα να το καταστρέψω;
Δυστυχώς, η Τζέιν δεν ήξερε τίποτα για την ανάπτυξη του εμβρύου πριν κάνει έκτρωση και η εργαζόμενη στο χώρο δεν της είπε την αλήθεια. Σε τελική ανάλυση, αυτές οι εγκαταστάσεις είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις και δεν θα βγάλουν χρήματα αν η γυναίκα απορρίψει την έκτρωση. Επομένως, οι «σύμβουλοι» των αμβλώσεων συχνά λένε ψέματα. Όταν η γυναίκα μάθει για την ανάπτυξη του εμβρύου πιθανότατα θα επιλέξει κατά της άμβλωσης, οπότε η «επιχείρηση» χάνει χρήματα.
Στην πραγματικότητα, η εξαπάτηση στο χώρο των αμβλώσεων είναι τόσο συνηθισμένη ώστε μια pro-life ομάδα υπέβαλε ένορκη βεβαίωση στο Ανώτατο Δικαστήριο με τις ιστορίες περισσοτέρων από 3.000 γυναικών που δήλωσαν ότι τους είχαν πει ψέματα σε αυτούς τους χώρους.
Πέρα όμως από το οικονομικό κέρδος, υπάρχει και ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι εργαζόμενες ως σύμβουλοι πιέζουν τις γυναίκες να προχωρήσουν σε εκτρώσεις. Η πρώην εργαζόμενη στο χώρο, Rita, είπε ότι ενθάρρυνε τις γυναίκες να κάνουν αμβλώσεις, επειδή όταν τις έκαναν, εκείνη ένιωθε καλύτερα για τη δική της άμβλωση.
Ήμουν αποφασισμένη να βοηθώ τις άλλες γυναίκες να κάνουν εκτρώσεις. Είχα επενδύσει απόλυτα στο να κρατηθεί η άμβλωση ασφαλής και νόμιμη. Δεν είχα καταλάβει πόσο πιεστική και μονόπλευρη ήταν η συμβουλευτική μου, μέχρι που έμεινα έγκυος και ήθελα το παιδί. Όλοι γύρω μου ήταν τόσο επικριτικοί για την εγκυμοσύνη μου. Συνειδητοποίησα τότε ότι και εγώ είχα ακριβώς την ίδια συμπεριφορά προς κάθε έγκυο γυναίκα που έμπαινε στην κλινική μας.
Είναι σαν να τις έχουμε ανάγκη να κάνουν εκτρώσεις για να αισθανόμαστε καλύτερα για τις δικές μας. Και ήμουν πολύ απασχολημένη να δικαιολογώ μέσα μου αυτά που είχα κάνει, ώστε να να μπορώ να δώσω χώρο στην μετάνοια….
Η ανάγκη να δικαιολογηθεί μια άμβλωση του παρελθόντος, είναι ένα άλλο πιθανό κίνητρο που αναγκάζει τους εργαζόμενους στην άμβλωση να ασκούν πίεση στις αναποφάσιστες γυναίκες ώστε και αυτές να προχωρούν στην έκτρωση.
Παραπομπή (1) : Teresa Burke, David C Reardon Forbidden Grief: The Unspoken Pain of Abortion (Springfield, IL: Acorn Books, 2002) 36, 37-38, 43
Πηγή: liveaction.org
