Όσοι βοηθούν τις γυναίκες στην εγκυμοσύνη τους, αντικρύζουν τώρα ακόμη δυσκολότερες καταστάσεις …
Ιστοσελίδα WORLD
22 Σεπτεμβρίου 2023
Από τη Leah Savas
Με την εξάπλωση της φαρμακευτικής άμβλωσης, οι εθελοντές υπέρ της αγέννητης ζωής, βρίσκονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είχαν ζήσει στο παρελθόν. Τον περασμένο Δεκέμβριο, σε μια κλινική υποστήριξης εγκύων στη Φλόριντα, μία νέα γυναίκα εισέβαλε κρατώντας στα χέρια το μωρό της του οποίου το θάνατο είχε η ίδια προκαλέσει. Είχε επισκεφτεί το κέντρο 9 ημέρες νωρίτερα και είχε δει το μωρό στην οθόνη των υπερήχων. Ήταν τότε περίπου οκτώ εβδομάδων έγκυος. Παρ' όλα αυτά, αφού έφυγε αποφάσισε να πάρει τα εκτρωτικά χάπια. Κάποια από τα μέλη του προσωπικού και η διευθύντρια του κέντρου, ήταν παρόντες όταν η γυναίκα επέστρεψε και τους έδειξε το μωράκι. Η υπεύθυνη είπε ότι το σώμα του βρέφους ήταν καθαρό και δεν είχε αίμα, ωστόσο το θέαμα ήταν σκληρό τόσο για αυτήν όσο και για τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους. Δήλωσε: «Ήμαστε πολύ στενοχωρημένοι γι’ αυτό», και πρόσθεσε ότι ποτέ δεν έμαθε γιατί η νεαρή κοπέλα επέστρεψε με το σώμα του μωρού της.
Μία γιατρός που έκανε υπερηχογραφήματα σε άλλη κλινική είχε παρόμοια εμπειρία με άλλη κοπέλα, το 2021. Σε αυτήν την περίπτωση, η γυναίκα άνοιξε στη γιατρό μια χαρτοπετσέτα στην οποία περιέκλειε και της έδειξε το αγέννητο μωρό της ηλικίας περίπου 10 εβδομάδων. Η γιατρός θυμάται ακόμη τα μικροσκοπικά του μάτια, τα χέρια και τα δάχτυλα. Η γυναίκα χάιδευε και αγκάλιαζε το μωρό και έκλαιγε, «επειδή ένιωθε ένοχη». Αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποίησε, συνέχισε η γιατρός. Είπε, «Αισθάνομαι ένοχη, για αυτό που έκανα με το μωρό μου».
Τέτοια περιστατικά αυξάνονται συνεχώς ακολουθώντας την αύξηση των χημικών αμβλώσεων με την έναρξη της πανδημίας του COVID-19 το 2020. Σήμερα, το εκτρωτικό χάπι ευθύνεται για περισσότερες από τις μισές εκτρώσεις. Όλες οι αμβλώσεις είναι καταστροφικές γιατί σκοτώνουν τα αγέννητα μωρά, αλλά οι αυξανόμενες χημικές αμβλώσεις εισάγουν επιπλέον δυσκολίες τόσο για τις γυναίκες, όσο και για όσους τις βοηθούν κατόπιν.
Η στροφή προς το χάπι για την άμβλωση εγείρει και ένα επιπλέον ερώτημα: «Έχουν οι χημικές αμβλώσεις μεγαλύτερο ψυχολογικό αντίκτυπο στις γυναίκες από τις χειρουργικές αμβλώσεις;» Υπάρχει περιορισμένη επιστημονική έρευνα που δεν παρέχει επί του παρόντος ξεκάθαρη απάντηση. Ωστόσο, το προσωπικό των κέντρων στήριξης εγκυμοσύνης δηλώνει ότι με τη χημική άμβλωση η ψυχολογική επιβάρυνση αρχίζει κατά τη διάρκεια της έκτρωσης, καθώς οι γυναίκες προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τη «διαδικασία» και με τα σχετικά συμπτώματα μόνες τους. Αντίθετα, με τη χειρουργική άμβλωση, η ψυχολογική επιβάρυνση έρχεται συνήθως μετά την πράξη, σε κάποιες περιπτώσεις πολλά χρόνια αργότερα.
Σήμερα, πολλές γυναίκες που οδηγούνται στην άμβλωση, διστάζουν ακόμη και να πάνε σε ιατρεία αμβλώσεων για να προμηθευτούν τα χάπια. Αντ' αυτού, επιλέγουν να τα παραγγείλουν διαδικτυακά. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυτές οι γυναίκες κάνουν την έκτρωση χωρίς την άμεση επίβλεψη ενός επαγγελματία ιατρού ή νοσηλεύτριας και χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει τί σοβαρή ιατρική διαδικασία είναι μια χημική έκτρωση. Αυτές έρχονται αντιμέτωπες με τις συνέπειες της πράξης τους άμεσα και τις αντιμετωπίζουν μόνες τους.
Μία εργαζόμενη σε γραμμή υποστήριξης γυναικών που έκαναν έκτρωση, έχει συχνά τηλεφωνική επικοινωνία με γυναίκες που είναι στη διαδικασία να πάρουν τα χάπια τους ή μόλις τα πήραν και δεν ξέρουν τί να περιμένουν. Λέει για αυτές τις γυναίκες: «Δεν υπολογίζουν τα πράγματα καλά… Νομίζουν ότι θα είναι μια απλή υπόθεση μιας ή δύο ημερών. Και επειδή δεν έχουν γιατρό να απευθυνθούν, κάνουν τις ερωτήσεις τους σε μας. Μας ρωτούν για παράδειγμα: «πόσο καιρό θα έχω αιμορραγία;» Πολλές ιστοσελίδες με χάπια άμβλωσης προειδοποιούν τις γυναίκες ότι θα έχουν έντονες κράμπες και αιμορραγία μετά τη λήψη των χαπιών, μερικές υποστηρίζουν ότι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν θρόμβοι αίματος «στο μέγεθος λεμονιού». Μερικές προσθέτουν ότι οι γυναίκες μπορεί να δουν λευκό ή γκρι «ιστό εγκυμοσύνης», με τουλάχιστον μία να δίνει οδηγίες στις γυναίκες να ρίξουν τους «ιστούς» στην τουαλέτα… Η σελίδα των συνήθων ερωτήσεων ενός ιστότοπου ρωτά, «Τι πρέπει να κοιτάξω;» Η απάντησή της είναι: «Δεν πρέπει να κοιτάξεις τίποτα. Μια έγκαιρη φαρμακευτική άμβλωση μοιάζει και είναι σαν μια βαριά περίοδος».
Αλλά οι συνεργάτες των κέντρων υπέρ της αγέννητης ζωής, έχουν ακούσει τις μαρτυρίες από τις γυναίκες που «κοίταξαν» ούτως ή άλλως και αυτές ήταν απογοητευμένες από αυτό που είδαν. «Είχαμε ανθρώπους μέσα μας», έλεγαν, και δεν μπορούσαν να τους ρίξουν στη λεκάνη της τουαλέτας, ενώ άλλες έλεγαν ότι «το μωρό τους το έβαλαν κάτω από το κρεβάτι τους». Οι κοπέλες δεν έχουν καν ιδέα τί θα συνέβαινε και δεν ήταν προετοιμασμένες.
Οι γυναίκες που κάνουν χειρουργικές αμβλώσεις λαμβάνουν φάρμακα ή είναι υπό αναισθησία κατά τη διάρκεια της διαδικασίας με συνέπεια πολλές φορές να μή θυμούνται τις σχετικές λεπτομέρειες. Αντίθετα, οι γυναίκες που παίρνουν το χάπι για την άμβλωση, είναι συνήθως μόνες τους κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, καταλαβαίνουν τί συμβαίνει και «συμμετέχουν ενεργά βήμα-βήμα στην άμβλωσή τους» κάτι που τις οδηγεί σε «ένα αυξημένο βαθμό απομόνωσης και τραύματος».
Σήμερα, οι γυναίκες που κάνουν χημικές αμβλώσεις «δεν μπορούν πρακτικά να κατηγορήσουν έναν γιατρό, αφού η φαρμακευτική άμβλωση είναι κάτι που αποφασίζουν και διεκπεραιώνουν μόνες τους». Ένας Γάλλος γυναικολόγος που έκανε αμβλώσεις, σχολίασε σε μια συνέντευξη το 1999 ότι «η διαφορά μεταξύ μιας χειρουργικής και μιας φαρμακευτικής έκτρωσης είναι η διαφορά μεταξύ της βιωματικής εμπειρίας και της εναπόθεσης. Με τη φαρμακευτική άμβλωση, η γυναίκα είναι ενεργής και συμμετέχει, ενώ η χειρουργική έκτρωση τελειώνει σε δύο λεπτά και η γυναίκα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αφήνει τον εαυτό της στον γιατρό».
Πιστεύεται πως η συμμετοχή και η ένταση της φαρμακευτικής άμβλωσης κάνει τις γυναίκες να συνειδητοποιούν άμεσα τη πράξη τους και να ζητούν ταχύτερα πνευματική βοήθεια για αυτή.
Οι ερευνητές της άμβλωσης, όπως ο David Reardon, συνεργάτης του Ινστιτούτου Charlotte Lozier, δηλώνουν πως η άμβλωση ούτως ή άλλως έχει ψυχολογικές συνέπειες και συνδέεται με προβλήματα ψυχικής υγείας όπως η κατάθλιψη, η διπολική διαταραχή, η κατάχρηση ουσιών και η αυτοκτονία, ο ίδιος όμως αδυνατεί να προσδιορίσει τις διαφορές μεταξύ χημικής και χειρουργικής άμβλωσης. Κάποιοι πιστεύουν ότι οι χειρουργικές αμβλώσεις είναι πιο δύσκολες για τις γυναίκες. Άλλοι όμως συσχετίζουν τις χημικές αμβλώσεις με πιο αρνητικές ψυχικές επιπτώσεις. Ένας ερευνητής σημείωσε ότι στις χημικές αμβλώσεις, «η θέαση του εμβρύου συνδέθηκε με πιο επιθετικές συνέπειες, (εφιάλτες, αναδρομές στο παρελθόν, ανεπιθύμητες σκέψεις που σχετίζονται με την εμπειρία).
«Νομίζω ότι αν μη τι άλλο, η διαφορά βρίσκεται περισσότερο στις βραχυπρόθεσμες αντιδράσεις», είπε ο συνεργάτης του Charlotte Lozier, David Reardon. Βασισμένος σε συνομιλίες του με γυναίκες μετά την έκτρωση, υποθέτει ότι μια γυναίκα που κάνει χημική έκτρωση είναι «ίσως πιθανότερο να έχει υψηλότερο ποσοστό αναγνωρίσιμης δυσφορίας άμεσα και βραχυπρόθεσμα».
Ο Reardon είπε ότι η απόκτηση έγκυρων δεδομένων σχετικά με τις άμεσες συνέπειες είναι δύσκολη, επειδή οι ομάδες που είναι υπέρ των αμβλώσεων δεν έχουν ενδιαφέρον, (μάλλον αρνούνται) τις ψυχολογικές συνέπειες της άμβλωσης. Και όποιος ερευνητής υπέρ της ζωής θέλει να τις μελετήσει, δεν έχει την πρόσβαση που χρειάζεται, επειδή οι πάροχοι αμβλώσεων είναι απίθανο να επιτρέψουν σε κάποιον που επικρίνει την άμβλωση να ερευνήσει τις ασθενείς τους. Και συνέχισε: «Υπάρχουν μερικές αρχικές μελέτες και μετά δεν υπάρχει συνέχεια με άλλες. Αυτές οι μελέτες είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές, καθώς έδειξαν ότι υπάρχει ψυχολογικός αντίκτυπος, αλλά κανείς δεν ζήτησε να μάθει παραπάνω από κει και πέρα».
Ανεξάρτητα από το γιατί οι γυναίκες προσεγγίζουν νωρίτερα τώρα τις οργανώσεις βοήθειας -μερικές ακόμη και κατά τη διάρκεια μιας χημικής έκτρωσης-αυτό θεωρείται κίνηση προσέγγισης και είναι μια ευκαιρία για τα κέντρα εγκυμοσύνης. «Ένα μεγάλο μέρος της ιατρικής κοινότητας γενικότερα αποτυγχάνει με αυτές τις γυναίκες. Στρέφονται τότε προς τα κέντρα εγκυμοσύνης για βοήθεια και εμείς έχουμε τη δυνατότητα να παρέμβουμε».
Η προσπάθεια των εθελοντών να βοηθήσουν τις γυναίκες να αποφύγουν την άμβλωση και αργότερα να έλθουν σε συναίσθηση και μετάνοια θεωρείται μια μάχη «πρώτης γραμμής». Και ισχύει πάντα αυτό που δηλώνει η υπεύθυνη ενός τέτοιου κέντρου: «Εκτός και αν έχεις προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό και είσαι γυναίκα προσευχής, δεν μπορείς να κάνεις αυτή τη δουλειά. Επειδή αυτή η δουλειά είναι ένας πνευματικός πόλεμος». Και συμπληρώνει: «Παλεύουμε με το σκοτάδι κάθε μέρα».
Πηγές: wng.org
